ตอนที่ 2
1192 Words
เมียลับของท่านประธาน
บทที่ 2
อิศรายิ้มหยันที่มุมปาก มองใบหน้าซีดเผือด ดวงตาตื่นตระหนกของหญิงสาวตรงหน้าอย่างรู้ทันความคิด
“แขกของเธอโทรมาตามหรือ”
บัวชมพูส่ายหน้าปฏิเสธ รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยที่อิศรามองตัวเองในทางที่ต่ำตมเช่นนั้น
“ไม่ใช่ค่ะ พ่อชมพูเข้าโรงพยาบาลค่ะ”
“แน่ใจหรือว่าไม่ได้โกหกฉัน”
“ชมพูไม่กล้าเอาความเป็นความตายของพ่อมาล้อเล่นหรอกค่ะ ชมพูขออนุญาตลานะคะ”
“แต่เธอเพิ่งทำงานได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”
“คุณเล็กหักค่าแรงวันนี้ของชมพูไปทั้งวันเลยก็ได้ค่ะ”
“รวมถึงเบี้ยขยัน?”
ดวงตาเลือดเย็นของอิศราที่จ้องมองมานั้นทำให้บัวชมพูยิ่งรู้สึกว่าตัวเองต่ำเตี้ยเหลือเกิน
“ค่ะ”
อิศราไหวไหลกว้างเล็กน้อย ขณะขยับกายลุกขึ้นยืน และเท้าแขนทั้งสองข้างกับโต๊ะไม้ ชะโงกหน้าเข้ามาหาหล่อนที่ยืนตัวสั่นหน้าซีดอยู่
“ถึงฉันจะไม่แน่ใจว่าเธอพูดจริงหรือว่าเป็นแค่คำโกหก แต่ฉันก็จะอนุญาต”
หล่อนรู้สึกได้ถึงความดูแคลนจากผู้ชายรูปหล่อตรงหน้าอย่างชัดเจน แต่หล่อนคงเปลี่ยนความคิดของเขาไม่ได้หรอก
ช่างเขา...
จะมองหล่อนเป็นโสเภณีราคาถูกยังไงก็ตามแต่ที่เขาต้องการเลย
“งั้นชมพูขอตัวค่ะ”
“เดี๋ยวก่อน”
หล่อนหยุดนิ่ง จำต้องช้อนตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองมองคนใจร้าย
“งานเลี้ยงเย็นนี้เลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นฉันจะไปรับเธอตอนห้าโมงเย็น”
“แต่ชมพูไม่แน่ใจว่าจะกลับมาจากโรงพยาบาลทันหรือเปล่า...”
“งั้นฉันจะไปรับเธอที่โรงพยาบาล”
“แต่ว่า... ชมพูคงไม่มีเวลากลับไปเปลี่ยนชุด เอ่อ... เพราะชุดนี้คงไม่เหมาะสำหรับงานเลี้ยง”
หล่อนก้มหน้าลงมองชุดเชยๆ ที่ตัวเองสวมใส่อยู่อย่างเป็นกังวล
“แน่นอนชุดเชยๆ ที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ไม่เหมาะกับการเดินเคียงคู่ฉันเข้าไปในงานเลี้ยง แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันจะเตรียมชุดที่เหมาะกับเธอเอาไว้ให้ อ้อ... แล้วเชื่อเถอะว่าเธอจะชอบชุดที่ฉันเตรียมเอาไว้ให้มาก เพราะมันจะเปิดเนื้อโชว์หนังเธอไม่น้อยกว่าชุดในไนต์คลับคืนนั้น”
ทำไมอิศราถึงไม่ลืมเรื่องในคืนนั้น และเมื่อไหร่เขาจะมองหล่อนในแง่ดีบ้าง
แต่ไม่ว่าจะอธิบาย จะชักแม่น้ำเป็นร้อยสายมาแก้ตัว อิศราก็คงไม่เชื่ออยู่ดี
บัวชมพูสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เพื่อควบคุมสติของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยออกมา
“งั้น... ชมพูขอตัวก่อนนะคะ”
“อย่าลืมส่งชื่อโรงพยาบาลที่ผู้ชายของเธออยู่มาให้ฉันล่ะ อ้อ... ฉันหมายถึงพ่อเธอน่ะ...”
บัวชมพูยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะหันหลังและเดินออกไปจากห้องทำงานของคนใจร้าย ปากร้ายทันที
อิศรามองตามร่างอรชรในชุดเฉิ่มเชยที่หายไปกับบานประตูห้องทำงานด้วยสายตาดูหมิ่นดูแคลน
“ตัวตนของเธอไม่ได้อ่อนแอ น่าสงสารอย่างที่เธอกำลังพยายามแสดงออกมาหรอก”
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ของตัวเอง เอนกายใหญ่โตพิงกับพนักเก้าอี้เอาไว้ ดวงตาคมเข้มทอดมองไปไกลๆ
“คงคิดว่าจะปั่นหัวฉันให้เมตตาเธอได้เหมือนกับที่เธอทำกับพี่ใหญ่ ฝันไปเถอะ”
แล้วชายหนุ่มก็กดโทรศัพท์หาเจ้าของห้องเสื้อที่ตัวเองรู้จักดี เพราะเขาสั่งเสื้อผ้าให้กับคู่ควงค่อนข้างบ่อย
“ฉันต้องการชุดสีแดง รัดรูป โป๊ๆ หน่อยก็ยิ่งดี หาให้ฉันด้วย”
“สัดส่วนไซส์อะไรเหรอคะ”
อิศราขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อต้องหาคำตอบให้กับคำถามของคู่สนทนา
เขาหลับตาลงและนึกภาพของบัวชมพูในชุดรัดรูปสีแดงในค่ำคืนนั้น
“หน้าอกน่าจะสามสิบแปดหรือมากกว่านั้นผมไม่แน่ใจ เอวเล็กมาก ผมไม่แน่ใจว่ายี่สิบสองหรือเปล่า”
“สะโพกล่ะคะ”
“ใหญ่ แต่ผมไม่แน่ใจว่าเท่าไหร่ แต่ใหญ่ผายมาก”
“ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวไม่เกินบ่ายสองดิฉันนำชุดที่คุณเล็กสั่งไปให้ที่บริษัทฯ นะคะ”
“ผมต้องการรองเท้าด้วย เอามาหลายๆ ไซส์ เพราะผมไม่รู้ว่าคนที่จะใส่เท้าไซส์ไหน อ้อ แล้วก็กระเป๋าถือด้วย”
“ได้ค่ะคุณเล็ก”
“ตุ้มหู สร้อยคอ เลือกมาให้แมทซ์กับชุดก็แล้วกันครับ”
“ค่ะ ดิฉันจะจัดการให้เรียบร้อยทุกอย่างเลยค่ะ”
“ขอบใจมาก แค่นี้นะ”
อิศราวางสายจากคู่สนทนา รอยยิ้มบางๆ เกลื่อนใบหน้าหล่อเหลา แววตาคมกริบวาววับไปด้วยเปลวเพลิง
บัวชมพูวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาภายในโรงพยาบาลเอกชนที่มารดานำบิดาที่ชักเกร็งเข้ามารักษาตัว
“แม่ พ่อเป็นยังไงบ้างจ๊ะ”
หล่อนละล่ำละลักถามมารดาด้วยความร้อนใจ ดวงตามีหยาดน้ำตาคลอตลอดเวลา
“หมอเอาเข้าห้องไอซียูไปแล้วล่ะนังชมพู”
แม้มารดาจะไม่ได้ร้องไห้ แต่น้ำเสียงของท่านก็เต็มไปด้วยความกังวลใจ
“แล้วหมอว่ายังไงบ้างจ้ะแม่”
“หมอพูดอะไรก็ไม่รู้ข้าฟังไม่เข้าใจ เดี๋ยวเอ็งลองไปฟังอีกทีนะ”
“ได้จ้ะแม่ งั้นแม่รอฉันอยู่ตรงนี้นะ ฉันไปถามพยาบาลก่อน”
มารดาผงกศีรษะขึ้นลงเป็นการตอบรับ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่ง สีหน้าของแม่เศร้าหมองจนหล่อนอดสงสารไม่ได้
“แม่... พ่อจะไม่เป็นอะไรจ้ะ ฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาพ่อให้ได้”
หล่อนจับมือแม่เอาไว้ บีบมือเหี่ยวย่นของท่านอย่างให้กำลังใจ
น้ำตาของมารดาไหลรินออกมา คงเพราะท่านอดกลั้นเอาไว้ไม่ไหวแล้ว
หล่อนกอดท่านเอาไว้ และร้องไห้กับบ่าของท่านเพื่อระบายความเสียใจออกมา
“แม่... พ่อจะไม่เป็นไร พ่อจะต้องหายดี แม่ทำใจดีๆ ไว้นะจ๊ะ”
หล่อนพูดให้กำลังใจมารดาซ้ำอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ตัวเองก็แทบไม่มีกำลังใจใดหลงเหลืออยู่อีกแล้ว
“อืม... ข้าไม่เป็นไรหรอก เอ็งไปคุยกับคุณหมอเถอะ เผื่อคุณหมออาจจะหาสาเหตุที่พ่อเอ็งชักได้แล้ว”
“จ้ะแม่ งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวรีบมาจ้ะ”
หล่อนฝืนยิ้มให้มารดาอีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินตรงเข้าไปสอบถามพยาบาล เพื่อขอพบคุณหมอเจ้าของไข้บิดา
ซึ่งไม่นานหล่อนก็ได้เข้าพบกับคุณหมอเจ้าของไข้ ซึ่งครั้งนี้ไม่ใช่คุณหมอท่านเดิม แต่เป็นคุณหมอคนใหม่ที่อายุค่อนข้างเยอะแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณหมอ”
“หนูเป็นลูกสาวของคุณบัญชาใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะคุณหมอ”
หล่อนเห็นคุณหมอหันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“พอดีหมอเพิ่งเข้ามาดูพ่อของหนูแทนคุณหมอพงเทพ และก็เจอว่าเส้นเลือดหนึ่งในสมองของคุณพ่อของหนูตีบอีกเส้น ก็เลยทำให้คนไข้มีอาการชักเกร็งถี่ขึ้นเรื่อยๆ”
- Writer
