ไฟภายในบ้านมืดสนิท แพตตี้มองความมืดนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลออกมาอีกครั้ง แม้ว่าจะได้รับคำปลอบโยนจากหมอแผ่นดินมามากแล้ว แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าความรู้สึกโดดเดี่ยวทำให้เธอร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
…ไม่มีข้อความจากคนเป็นสามี เขาคงลืมข้อความของเธอไปแล้วล่ะมั้ง แพตตี้ก้าวขาเดินไปเปิดไฟบ้าน แสงไฟที่สว่างจ้าทำให้เธอต้องหรี่ตาลงเล็กน้อย ร่างบางเดินไปนั่งที่โซฟามองหน้าจอโทรศัพท์ที่ข้อความสุดท้ายยังคงเป็นของเธอ
“บอกกันหน่อยก็ดี” หญิงสาวพึมพำออกมา อย่างน้อยเขาก็น่าจะส่งข้อความมาบอกว่าไม่ได้กลับบ้านพร้อมเธอแล้ว พายุลืมไปอย่างนั้นหรือ...ลืมว่าเธอรอเขาอยู่
“ฮึก ไม่ต่างจากคนนอกเลย ฮืออ~” เสียงสะอื้นไห้ดังอย่างเนือง ๆ เขามีอะไร มีปัญหาอะไรก็ไม่เคยเล่าให้เธอฟัง อ้างเหตุผลไม่อยากให้เธอเครียด แต่เธอเป็นเมีย...หญิงสาวอยากแบ่งเบาเขา แต่อีกฝ่ายกลับไม่คิดเช่นเดียวกัน
…เวลาล่วงเลยไปอย่างช้า ๆ แต่ก็ยังไม่มีข้อ
