เมียเดิมพัน

บทนำ

TK University

บรื้นนนน…

เสียงท่อรถที่ดังกังวานเกินกว่ากฎหมายกำหนดของแก๊งบิ๊กไบค์ประจำมหาวิทยาลัยดังใกล้เข้ามา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นพวกไหน ก็คงจะเป็นพวกเด็กเกเรอันธพาลที่รูปหล่อ พ่อรวย แล้วคิดว่าไม่มีใครสามารถทำอะไรตัวเองได้อย่างเขานั่นแหละ อีกอย่างความกร่างยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีกเมื่อแบล็กของเขาไม่ใช่เพียงแค่พ่อที่เป็นนักการเมืองใหญ่ที่มีแต่คนชื่นชอบเท่านั้น เพราะเขายังเป็นรุ่นน้องของผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยแห่งนี้อีกด้วย

"เชรดดดดโด้ รถใหม่เหรอวะไอ้โซ่"

"..." ชายหนุ่มตัวสูง ผิวขาว รูปร่างดีที่สาวๆ หลายๆ คนต่างก็มองมาที่เขาเป็นตาเดียว ด้วยลายสักตามแบบตัวร้ายที่เขาชื่นชอบอีกทั้งสีผมยังออกแนวฝรั่งจ๋า ไม่ใช่เป็นสีธรรมชาติหรอกนะแต่เป็นสีที่เขาทำมา เขาไม่ค่อยสนใจผู้หญิงเท่าไหร่ต่างจากเพื่อนๆ ในกลุ่มที่ก็ยังพอมีเรื่องผู้หญิงอยู่บ้าง เอาง่ายๆ ว่ากลุ่มนี้ถึงแม้จะนิสัยไม่น่ารัก เกเร อันธพาล แต่ไม่มั่วผู้หญิงอย่างแน่นอน

"จุ๊ๆๆ อย่างเด็ดเลยมึง เดี๋ยวกูไปให้แดดดี้ออกมาให้บ้างดีกว่า"

เดวิด หรือที่เพื่อนๆ เรียกกันว่าเดฟ เป็นหนึ่งในเพื่อนของกลุ่มนี้ กลุ่มของโซ่เป็นกลุ่มแก๊งบิ๊กไบค์กลุ่มใหญ่ที่ชอบนัดรวมตัวกันขับรถบิ๊กไบค์ออกทริปไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ ซึ่งรวมกลุ่มกันแต่ละทีก็มีรถบิ๊กไบค์จากหลายๆ ที่มารวมกันเยอะมาก โซ่ มีสถานะเป็น 'จ่าฝูง' ของแก๊งนี้และเป็นผู้ที่ตั้งชื่อแก๊งนี้ว่า 'ฟีนิกซ์'

โซ่ก้าวขาลงจากรถบิ๊กไบค์คันใหญ่เขาถอดหมวกกันน็อคราคากว่าห้าแสนออกแล้ววางเอาไว้ที่ถังน้ำมัน มือข้างหนึ่งก็เสยผมอย่างลวกๆ อีกข้างก็จัดเสื้อผ้าของตัวเอง โดยที่เขายังใส่ชุดยูนิฟอร์มของมหาวิทยาลัย มือหนึ่งล้วงในกระเป๋ากางเกงข้างซ้ายหยิบเอาบุหรี่ราคาแพงออกมาแล้วจุดสูบ

"คนอื่นยังไม่มาเหรอ"

ถามเดวิดออกไปแบบนั้นแล้วมองเข้าไปที่ใต้อาคาร เขาเรียนอยู่คณะวิศวะ สาขาคอมพิวเตอร์ ร่วมกับกับเพื่อนๆ ในกลุ่มของเขา และเขามีเพจใหญ่ที่มีผู้ติดตามเพจของกลุ่มฟีนิกซ์มากกว่าสามล้านคน มีสมาชิกร่วมอยู่ด้วยทั่วประเทศซึ่งเขาคนเดียวสามารถควบคุมกลุ่มนี้ได้ก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว แถมเพจของเขา เขาก็แทบจะไม่ต้องดูแลเองเพราะมีเพื่อนสนิทอีกสามคนช่วยดูแลเป็นแอดมินของเพจ ประกอบไปด้วย เดวิด เชาวน์ และขุนเขา

"อืม กำลังทยอยมา นั่นไง ตายยากฉิบหาย" เดวิดจุดบุหรี่ขึ้นสูบบ้าง แล้วนั่งอยู่ที่ม้านั่งที่เอาไว้ให้สำหรับนักศึกษาได้นั่งพักผ่อนอยู่ใต้ต้นกัลปพฤกษ์

บรื้นนนน… บรื้นนนน…

รถบิ๊กไบค์อีกสองคันขับเข้ามาจอดขนาบข้าง ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเพื่อนของเขา เชาวน์ กับขุนเขา

"ไอ้โซ่ มึงเปลี่ยนรถใหม่อีกแล้วเหรอวะ"

"เออ กูอยากเอามาลองว่ามันจะแรงแค่ไหน"

"แม่ง อย่างเจ๋งเลย เอามาให้กูถ่ายรูปหน่อย กูจะอัปลงเพจ"

"เอาดิ" โซ่เป็นคนที่รักรถบิ๊กไบค์ของเขามาก เหตุผลที่เขาไม่สนใจผู้หญิงเพราะเขาคิดว่า บิ๊กไบค์ของเขาเป็นความรักเพียงหนึ่งเดียวที่เขามี โซ่เข็นรถไปจอดอยู่กลางแดดที่แสงส่องลงมากับรถของเขาได้อย่างสวยงาม พร้อมกันนั่นยังขึ้นคร่อมรถคันใหม่ ให้เชาวน์ที่เป็นตากล้องประจำเพจถ่ายรูปให้

เชาวน์เป็นคนที่ถ่ายรูปสวยมาก และรูปจากฝีมือของเชาวน์ทำให้มีผู้คนแชร์เพจของเขาไปมาก ส่งผลให้มีผู้ติดตามมากขึ้น ทีนี้เวลาที่เขาจะทำอะไรเกี่ยวกับกลุ่มออกมาขาย ก็มักจะขายดีเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อยืด เสื้อฮูด รูปถ่าย เงินสปอนเซอร์จากการจัดงานเอ็กซ์โป หรือแม้แต่ถุงมือสำหรับขับรถนี่คือหนึ่งในเส้นทางรายได้หลักของเขากับเพื่อน

"เบิร์ด อยู่ไหนแล้วทำไมยังมาไม่ถึงอีก จะเข้าเรียนแล้วนะ"

เสียงใสดังใกล้เข้ามาส่งผลให้โซ่ที่กำลังคร่อมรถบิ๊กไบค์ของเขาอยู่มองไปที่หญิงสาวคนนั้น ไม่ใช่แค่โซ่หรอกที่มอง แม้แต่เดวิด เชาวน์ ขุนเขาก็ยังมองตามเสียงใสๆ นั่นไป

"เมียไอ้เบิร์ดนี่หว่า สันดานเหี้ยๆ อย่างมันไม่น่ามีเมียน่ารักขนาดนี้เลยเนอะ"

"ไงมึง แบบนั้นไม่สนใจบ้างเหรอ"

"รอพวกมึงมีก่อนแล้วกัน" โซ่ตอบขุนเขาอย่างขอไปทีเพราะไม่ได้สนใจเรื่องอะไรพวกนี้อยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่รถบิ๊กไบค์หรือรถซูเปอร์คาร์ก็ไม่สามารถดึงความสนใจของเขาได้หรอก โซ่ละสายตากลับมาพร้อมกับจัดท่าทางให้เชาวน์ถ่ายรูปให้เขาต่อโดยทุกรูปที่ออกมารับรองว่าเท่ระเบิดระเบ้อ

"งั้นซีลเข้าเรียนก่อนนะ"

สาวน้อยหน้าตาราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ผิวเธอขาวอมชมพู ตัวเล็กอย่างน่าทะนุถนอม สูงพอดีมาตรฐานหญิงไทยกำลังคุยโทรศัพท์กับแฟนหนุ่มของเธอ เธอกับเขาคบกันมาตั้งแต่อยู่เธออยู่ มอ.3 จนตอนนี้เธอเข้าปีหนึ่ง ส่วนเขาอยู่ปีสามมหาวิทยาลัยเดียวกันแค่คนละคณะ เธอมีหน้าที่โทรปลุกแฟนหนุ่มของเธอทุกวัน และใช่เขาเองก็มาสายและหงุดหงิดใส่เธอทุกครั้งที่เธอเป็นฝ่ายโทรมาปลุกเขาให้ตื่นนอน

บ้านของเธอเปิดร้านขนมไทยขาย โดยมีคุณแม่เป็นคนทำส่วนเธอเป็นลูกมือ บ้านเธอไม่ได้ร่ำรวย และไม่ได้ขัดสนเรียกได้ว่าไม่เดือดร้อนเพราะรู้จักกินรู้จักใช้ เธออยู่กับคุณแม่แค่เพียงสองคนเพราะคุณพ่อทิ้งไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่เธอยังอยู่ในท้อง เมื่อเวลาที่เธอเลิกเรียนหรือเป็นวันหยุดเธอมักจะช่วยแม่ของเธอขายขนมและทำขนม มีการเปิดพรีออเดอร์ขนมไทยที่มหาวิทยาลัยด้วยนะ แล้วเธอก็เป็นฝ่ายเอาขนมนั้นมาส่งให้กับเพื่อนๆ หรือคนอื่นๆ ที่สั่ง

ซีลเวียร์ วางสายจากเบิร์ดไปแล้วเธอยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียนหรอก ที่บอกเบิร์ดไปแบบนั้นเป็นเพราะว่าเวลาเขาหงุดหงิดใส่เธอแล้วเธอรู้สึกไม่ดี เธอจึงไม่อยากจะคุยกับเขาต่อเลยเลือกโกหกคำโตไปว่าต้องเข้าเรียนแล้ว ซีลเวียร์กำลังเดินหาที่สำหรับนั่งรอเพื่อนๆ ของเธอ เพราะบ้านเธออยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยเธอจึงมักมาเรียนก่อนเพื่อนๆ เสมอ

"เข้าเพจมหา'ลัยดีกว่า อุ๊ย! เดี๋ยวถามแม่ก่อนดีกว่าว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรขาย" ว่าแล้วก็โทรศัพท์ไปหาแม่ตัวเอง รอสายไม่นานเสียงหวานจากปลายสายก็ตอบกลับมา

(ว่าไงคะน้องซีล)

"แม่จ๋า พรุ่งนี้จะทำอะไรขายจ๊ะ"

(แม่ว่าจะทำตะโก้เผือกกับตะโก้แห้ว น้องซีลคิดว่าดีมั้ยคะลูก)

"ดีเลยค่ะ ซีลอยากกินพอดีเลย" พูดไปยิ้มไปพลางเอามือลูบท้องแบนราบของตัวเองไป

(งั้นตามนี้นะคะ เดี๋ยวแม่ไปขายของก่อนนะลูก ลูกค้ามาเต็มร้านแล้ว)

"จ้าาาา~" วางสายไปแล้วซีลเวียร์ก็รีบโพสต์ลงในเพจของมหาวิทยาลัยทันที ไม่นานก็มีออเดอร์ขนมไทยเข้ามารัวๆ เธอรีบเปิดกระเป๋าหากระดาษกับปากกาเอามาจดว่าใครเป็นคนสั่งบ้าง อยู่สาขาไหน คณะอะไร แล้วสั่งเท่าไหร่ พร้อมกับเช็กเงินในบัญชีรัวๆ เพราะว่าคนที่สั่งต้องโอนเงินเข้ามาก่อน ถึงจะเป็นการพรีออเดอร์ที่เสร็จสมบูรณ์

"โอ้โห คืนนี้นอนดึกอีกแน่" เมื่อเห็นออเดอร์ก็พูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ

ซีลเวียร์มองไปทางประตูรั้วมหาวิทยาลัย แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเพื่อนเธอสักคน กระทั่งเธอหิวน้ำจึงลุกขึ้นเอาสมุดกับหนังสือจองโต๊ะไว้ก่อนแล้วเดินไปที่ตู้กดน้ำของมหาวิทยาลัย

"อ่ะ!"

"..." สองสายตาประสานกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ดวงตากลมโตของเธอกะพริบสองสามครั้ง ส่วนเขาก็มีสีหน้านิ่งๆ พร้อมกับส่งกลิ่นตัวหอมๆ โชยมาตามลม ซีเวียร์ได้สติเธอจะเอามือออกจากแก้วกระดาษ แต่ว่าทำยังไงก็เอาไม่ออกเพราะว่ามือของอีกคนจับทับไปที่มือของเธออยู่

"เกะกะ" เอ้า! เธอเนี่ยนะเกะกะ

"พี่ก็ปล่อยมือซีลซิคะ"

"เธอก็ถอยออกไปห่างๆ ฉันสิ"

"แต่พี่จับมือซีลอยู่นะคะ"

"อยากให้ฉันจับเองทำไม" ไอ้…! ไม่รู้จะด่าว่าเขายังไงเลย ผู้ชายคนนี้มีนิสัยเกเรอันธพาล เธอไม่ถูกชะตาเอาซะเลย

"พี่โซ่!"

"ออกไปดิ ฉันจะกินน้ำ"

"ก็ปล่อยมือซีลซิคะ จะจับไว้ทำไม" เธอเถียง!

โซ่ถอนหายใจออกมาแรงๆ แสดงอาการไม่พอใจออกมาเขาเลยจับมือเธอข้างที่จับอยู่ที่แก้วกระดาษนั้นแน่นกว่าเดิมแล้วดึงแก้วกระดาษลงมา! ซีลเวียร์ได้โอกาส เธอรีบดึงมือของตัวเองออกมาแล้วถอยหลังไปสามก้าวกอดอกทำหน้างออย่างไม่ปิดบังเพื่อรอคิวกินน้ำต่อจากเขา

"พี่จะกินให้หมดถังเลยมั้ยคะ" ยืนนานเหลือเกิน

"เรื่องของฉัน"

"จิ๊! นิสัยเสีย" เธอบ่นงึมงำ แล้วยังตั้งหน้าตั้งตารอเขากินน้ำอยู่ แต่ก็นานขนาดนี้แล้วทำไมเขาถึงกินไม่เสร็จสักที

"ซีลไม่กินแล้วค่ะ ไปซื้อเอาก็ได้" โซ่ไหวไหล่อย่างไม่แคร์ มองตามซีลเวียร์ที่เดินออกไปด้วยความโมโห แล้วหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินออกไปทันที

"หึ"

•••

"คนบ้า คนประสาท นิสัยเสีย ไม่รู้จักปรับปรุงตัวเอง เกเรตั้งแต่เด็กยันโต!" เพราะแฟนหนุ่มของเธอก็เป็นเพื่อนเขาเหมือนกัน แต่น่าจะไม่ได้สนิทกันมากเหมือนเพื่อนเขาอีกสามคนที่เดินตามกันเป็นเงา ทำให้เธอรู้ว่าเขานิสัยเกเรไม่เปลี่ยน

"ซีลลล~ ทำไมนั่งหน้าตาบอกบุญไม่รับแบบนี้"

"จะมีอะไร ไอ้พี่โซ่คนเลวแกล้งเธออีกแล้วใช่มั้ย"

"พี่โซ่นี่ก็ยังไง หญิงอื่นเข้าหา ไล่เขาอย่างกับหมูหมา แต่มาแกล้งเพื่อนตะเล้ก ตะน้อย ของฉันเนี่ย"

"นั่นสิ ถามหน่อย โดนคนหล่อแกล้งบ่อยๆ แบบนี้ ไม่หวั่นไหวบ้างเหรออออ~"

"หยุดเลยทั้งสามคน ซีลมีแฟนแล้วนะ"

ตันหยง เทียนหอม และน้ำอุ่น เพื่อนสนิทเธอเรียนที่เดียวกันมาตั้งแต่ มอ.3 เหมือนกัน พวกเธอทั้งสามถึงได้รู้ว่าคนเดียวที่จะทำให้ซีลเวียร์น้อยของพวกเธอหน้าบูดเป็นตูดแบบนี้มีเพียงไอ้พี่โซ่ ไอ้อันธพาลคนนั้นเท่านั้นแหละ!

"เธอก็หัดสู้เขาไปบ้างสิ ปล่อยให้เขาแกล้งอยู่ได้"

"ซีลไม่อยากมีเรื่องต่างหาก ถ้าซีลจะสู้จริงๆ นะ พี่โซ่ต้องมานั่งร้องไห้ตรงหน้าซีลแน่"

"จ้าๆๆๆ แล้วนี่แฟนเธอยังไม่มาเหมือนเดิมเหรอซีล"

"อืม ซีลโทรไปแล้วเบิร์ดเพิ่งตื่นน่ะ" ถึงแม้โซ่กับเบิร์ดจะอายุไล่เลี่ยกัน แต่ไม่รู้ทำไมซีลเวียร์ถึงได้เรียกเขาว่าพี่โซ่ เรียกแฟนหนุ่มของตัวเองว่าเบิร์ดเฉยๆ

"เออนี่ เพื่อนรักจ๋า พรุ่งนี้มีตะโก้เผือกกับแห้วนะ สนใจปะ"

"สนสิ สน"

"งั้นจดออเดอร์เลยนะ"

"จัดปุยครัชน้อนๆ "