ขนมของกู
1499 Words
7.30 น.
"ซีลไปเรียนก่อนนะคะแม่"
"จ้าาาาา ตั้งใจเรียนนะลูก"
"ค่าาา~"
"แล้วน้องซีลจะปลุกพี่โซ่มั้ยคะ"
"ไม่เอาดีกว่าค่ะ พี่โซ่เพิ่งนอนไปตอนตี 5 เอง"
"งั้นก็ตามใจลูกค่ะ"
ซีลเวียร์เดินออกมาจากบ้าน ในมือมีของพะรุงพะรังทั้งสองข้างซึ่งก็คือขนมที่เธอจะเอามาส่งให้กับเพื่อนๆ ของเธอ และคนอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยสั่ง เธอไม่ต้องนั่งรถเลยเพราะว่าบ้านอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยมาก มากขนาดที่สามารถเดินไปที่มหา'ลัยได้เลย
•••
ซอลเดินเข้ามาในบ้านเห็นโซ่ผุดตัวลุกขึ้นนั่งอยู่ที่โซฟากลางบ้านซึ่งก็ถือว่าเป็นที่ประจำของโซ่ไปแล้ว โซ่ชอบมาตีเนียนแบบนี้ตั้งแต่เขาเริ่มเข้ามัธยม ส่วนเธอที่ยอมเป็นเพราะว่าเธอรู้มาว่าพ่อแม่ของเขาไม่ได้สนใจเขาเท่าที่ควร เธอไม่ได้หมายถึงว่าพ่อแม่ของเขาไม่รักเขาหรอกนะ แต่เธอหมายถึงว่าพ่อแม่ของเขากลับเลี้ยงลูกด้วยเงินมากกว่าความรัก เพราะตัวเองก็เอาแต่ทำงาน
เธอจึงได้เห็นอีกด้านของเด็กผู้ชายคนนี้ อีกอย่างเธอเองก็อยากจะมีลูกชายเหมือนกัน และถึงแม้ว่าโซ่จะเป็นเด็กเกเร อันธพาลมากแค่ไหน แต่กับเธอเขาไม่เคยมีกิริยาที่ไม่ดีเลย แถมเขายังแอบปกป้องลูกสาวของเธอได้อีกด้วย แค่นี้เธอก็พึงพอใจแล้วส่วนเรื่องอนาคตของเขากับลูกสาวเธอจะว่ายังไงเธอก็ว่าไปตามนั้น ตัวเธอเองไม่มีสิทธิ์บังคับฝืนใจลูกได้ ทุกอย่างลูกต้องเป็นคนเลือกเอง
"ตื่นแล้วเหรอ"
"ครับ น้องซีลไปเรียนแล้วเหรอครับ"
"ไปแล้วลูก ไปอาบน้ำสิ น้าทำกับข้าวไว้ให้""
"ขอบคุณครับ" โซ่ลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปในห้องน้ำชั้นล่างของบ้าน เขาจัดการตัวเองจนเรียบร้อยเสื้อผ้าชุดใหม่ของเขาก็ถูกแขวนเอาไว้ให้แล้ว เหตุเพราะเขามาที่นี่ค่อนข้างบ่อยจนซอลเองก็ชินกับโซ่ไปแล้ว เธอมักจะซื้อชุดอยู่บ้านมาเผื่อโซ่เสมอเมื่อยามที่เธอได้กำไรมากหน่อย และแวะตลาดนัดข้างๆ ซอยบ้าน
"มาลูก มีเรียนบ่ายเหรอ"
"ครับ"
เขาตื่นไม่ทันซีลเวียร์จนได้เมื่อได้หลับก็หลับสบายจนไม่อยากลุกเลย เพราะหมอนประจำของเขา อดีตมันเคยเป็นหมอนของคนตัวเล็ก โซ่พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกบางอย่างลงในส่วนลึกของหัวใจ และแววตา
"โซ่"
"ครับ"
"น้าแค่จะบอกว่า เรื่องบางเรื่องถ้าเราไม่พูดออกไปก็ไม่มีใครรู้หรอกนะ เพียงแต่ถ้าพูดอะไรออกไปแล้วก็ต้องรับผิดชอบกับคำพูดนั้นๆ ด้วย"
"เข้าใจที่น้าพูดมั้ยครับ"
"เข้าใจครับ"
"น่ารักมาก น้าเอาใจช่วยครับ"
"ขอบคุณครับ" ใครจะว่าเธอว่าเป็นแม่ที่แย่ก็ตามใจนะ หรือใครจะว่าเธอเป็นแม่ที่ลำเอียงก็ตามใจเหมือนกัน เพราะสำหรับเธอแล้ว เธอที่เคยผิดพลาดในชีวิตรักมากแล้ว เธอมั่นใจว่าเธอมีประสบการณ์และสัญชาตญาณความเป็นแม่มากพอที่จะดูคนที่เข้าหาลูกสาวของเธอออก
•••
"ขนมได้แล้วค่ะ"
"ขอบใจนะครับน้องซีล"
"ขอบคุณที่อุดหนุนซีลนะคะ"
"น้องซีลน่ารักขนาดนี้ ให้พี่เป็นเบาหวานพี่ก็ยอม"
"พี่ก็เวอร์ไปค่ะ" ซีลเวียร์ไล่เอาขนมไปให้คนนั้นคนนี้กระทั่งมาถึงกลุ่มสุดท้ายที่แซวเธออยู่ เธอต้องทนถูกแซวแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะพวกเขาก็แค่แซวให้เธอเขินอายเท่านั้น ที่สำคัญพวกเขาอุดหนุนขนมของแม่เธอ และบอกกันปากต่อปาก
"ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ"
พูดพร้อมส่งเสียงหวานๆ ออกไปตามธรรมชาติของตัวเองโดยไม่รู้เลยว่า เสียงของเธอแบบนั้นมันทำให้ใครต่อใครฝันหวานขนาดที่ว่าหากได้เธอมาครอบครองพวกเขาคงจะเป็นที่น่าอิจฉาอย่างแน่นอน
หมับ!
"พวกมึงมองอะไรนักหนา"
"เบิร์ด!"
"โห่ ผมแค่แอบมองนิดเดียวเองทำเป็นหวงไปได้"
"หวงดิ พวกมึงมองซีลของกูเหมือนแดกซีลเข้าไปแล้ว"
"ไม่เอาน่าเบิร์ด ไปกันเถอะ"
ซีลเวียร์ควงแขนเบิร์ดออกมาจากกลุ่มนั้นเธอไม่ต้องการจะให้มีปัญหาอะไรกันหรอกนะ แต่เบิร์ดชอบเป็นแบบนี้ตลอดเลย บางทีเธอก็อายเป็นเหมือนกันที่เบิร์ดแสดงตัวขนาดนี้
"เอาเบิร์ดออกมาทำไมอะซีล"
"เบิร์ด นั่นลูกค้าซีลนะ"
"ลูกค้าอะไร พวกมันหวังจะล่อซีลมากกว่า" พูดออกมาด้วยความโมโห ก่อนจะเหลือบสายตามองไปที่ซีลเวียร์เล็กน้อยแล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้
"ทำไมเมื่อเช้าไม่โทรปลุกเบิร์ดล่ะซีล"
"ก็แล้วทำไมเมื่อคืนถึงไม่โทรหาซีลล่ะ เบิร์ดก็สัญญาแล้วไม่ใช่เหรอว่าถึงคอนโดแล้วจะโทรหาน่ะ" ซีลเวียร์กอดอกแล้วหมุนตัวหันหน้าออกมาไม่พอใจเช่นกัน
"ก็…"
"จะแก้ตัวอะไรอีกล่ะ"
"คือ…"
"ไปแข่งรถมาสินะ" อันที่จริงเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกหากเขาจะไปแข่งรถหรือไปไหน แต่ว่าเขาไม่บอกเธอนี่สิเธอก็เป็นห่วง ก่อนหน้านี้เขาเคยเป็นแบบนี้แล้ว หายไปไหน ไปทำอะไรก็ไม่เคยบอก ตอนนั้นเธอก็โทรหาเขารัวๆ ตามประสา จนมันอาจจะดูน่ารำคาญมากเกินไป เขาถึงได้ตะคอกใส่เธอ แสดงความไม่พอใจของเขาออกมาให้เธอรับรู้ จากนั้นมาเธอก็จดจำและไม่เคยโทรเช็กเขาอีกเลย
"ก็เบิร์ดเห็นว่ามันดึกแล้ว ซีลน่าจะนอนแล้วนี่ครับ อย่าโกรธเบิร์ดเลยนะ"
"ไม่โกรธก็ได้ แต่ซีลต้องเข้าเรียนแล้วนะ"
"เบิร์ดไปส่งนะ"
"ไม่เป็นไร ซีลไปเองได้ ห้องเรียนอยู่แค่ชั้นสี่เอง"
"ก็ได้ แต่เลิกเรียนแล้วรอเบิร์ดแป๊บนะเดี๋ยวไปส่งที่บ้าน"
ซีลเวียร์พยักหน้าก่อนจะเดินออกไปขณะนั้นเองเบิร์ดก็ได้ยินเสียงรถบิ๊กไบค์ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขาหันกลับไปมองก็เห็นว่าเป็นโซ่ที่ขับเข้ามา เขาจอดในที่ประจำของเขา ก่อนจะถอดหมวกกันน็อค แล้ววางเอาไว้ที่ถังน้ำมัน มือหนาล้วงลงในกระเป๋ากางเกงหยิบเอาบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
โซ่เองก็เห็นเบิร์ดเหมือนกัน เขาเห็นมันตั้งแต่ตอนที่เขาขับรถเข้ามาแล้วแต่เขาไม่ได้คิดที่จะสนใจอะไร ยังคงยืนพิงรถบิ๊กไบค์คันใหญ่แล้วปล่อยควันขาวคละคลุ้งออกมา ไม่นานนักเพื่อนของเขาก็ขับรถเข้ามาจอดในที่เดิม ขณะนั้นเองเบิร์ดก็เดินเข้ามาถึงพอดี
"กูโอนค่าที่พักไปแล้วนะ" บอกกับขุนเขา แต่สายตามองที่โซ่
"กูได้รับแล้ว โทษทีวะเมื่อคืนกูง่วงมากไปหน่อย"
"ไม่เป็นไร"
"รายละเอียดการออกเดินทาง กูส่งไปในไลน์กลุ่มแล้วนะ"
"เออ กูเห็นแล้ว" โซ่ยังคนทำนิ่ง มีท่าทีไม่สนใจบทสนทนาตรงหน้าแม้ในใจของเขาจะยิ้มอย่างพอใจก็ตาม โซ่ใช้ปากคาบบุหรี่แล้วเสยผมลวกๆ เพื่อจัดแต่งทรงผม หันมาแล้วคุยกับเพื่อนเรื่องรถคันใหม่ของเขา
"กูว่ารุ่นนี้ใช้ได้เลยนะ แรง เร็ว"
"กูเห็นแล้วเมื่อวาน แต่เสียดายไม่น่าแพ้ไอ้เบิร์ดเลย" เดวิดตอบพร้อมเหลือบสายตามองไปที่เบิร์ดอีกครั้ง เขาและเพื่อนเห็นสีหน้าของเบิร์ดที่มีความคับแค้นใจซ่อนอยู่ในแววตาและท่าทางพวกนั้น ทำให้พวกเขาอดที่จะแอบขำไม่ได้
"กูไปก่อนนะ" เบิร์ดพูด ขณะที่กำลังหมุนตัวจะเดินไปรอเพื่อนใต้ตึกคณะสายตาของเขาก็เห็นว่าโซ่มีขนมตะโก้มาด้วย โซ่กำลังกินมันอย่างละเมียดละไมราวกับว่าอยากจะกินมันอย่างช้าๆ ให้ลิ้มรสความอร่อยได้นานๆ
"ไอ้โซ่ ขนมน้องซีลเหรอ"
"อืม"
"ขอกินด้วยดิ" เดวิดพูดขึ้น ขณะที่เชาวน์กับขุนเขาก็ยืนมองตาปริบๆ
"ไม่ได้หรอกว่ะ กูหวง"
"โห่ ไรวะ เพื่อนฝูงกันน่า… จะงกทำไม" โซ่กลอกตามองไปที่เบิร์ดที่กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน
"ก็ได้ ยังไงมึงกับกูก็เพื่อนกัน กูแบ่งให้ก่อนก็ได้ แต่!"
"อะไรของมึงอีก"
"ถ้ากูอยากจะเอาคืนเมื่อไหร่ มึงจะไม่มีวันได้แตะต้องขนมของกูอีก"
- Writer
