เมียเดิมพัน

ไม่ชอบ

"อร่อยมั้ยซีล"

"อร่อยมากกกก ซีลไม่ได้กินราดหน้าที่อร่อยขนาดนี้มานานแล้วนะ"

"เหรอ งั้นคืนนี้ซีลนอนกับเบิร์ดได้มั้ย"

"มีอะไรเหรอ" ถึงแม้จะคบกันมาตั้งแต่ มอ.ต้น แต่ซีลเวียร์ก็ยังไม่เคยค้างคืนกับเบิร์ดเลยสักครั้ง

"เบิร์ดไม่ค่อยสบายใจ ที่ไอ้โซ่มันชอบมาแกล้งซีลอ่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอกเบิร์ด พี่โซ่ก็แกล้งซีลแบบนี้มาตั้งแต่อนุบาลแล้ว"

มีเพียงแค่โซ่กับซีลเวียร์เท่านั้น ที่เรียนที่เดียวกันมาตั้งแต่เด็ก ปกติแล้วโซ่จะเป็นคนนิ่งตั้งแต่เด็กแล้ว และเขาไม่ชอบอยู่ใกล้ผู้หญิงตั้งแต่ตอนนั้นด้วยเหตุผลส่วนตัวบางอย่าง

เดิมทีเขาก็ไม่เข้าใกล้เด็กสาวแก้มแดงตัวเล็กคนนั้นหรอก ถ้าเธอไม่ชอบเอาขนมไทยมาหลอกล่อให้เขากินจนเขาติดใจ และตามตอแยเธอตั้งแต่นั้นมา เธอเห็นเขานั่งเล่นคนเดียวคงเกิดความสงสารเลยเดินเข้ามาเล่นด้วยทั้งๆ ที่ตัวเองก็พูดไม่ชัด ฟันหน้าก็ไม่มี

"ก็จริง มันแกล้งซีลมาตั้งแต่ก่อนซีลคบกับเบิร์ดอีกนี่เนอะ"

ปากก็พูดไปอย่างนั้นแต่ใจของเขามันเดือดปุดๆ เขาไม่ได้เรียนที่เดียวกันกับมันกับเธอมาตั้งแต่อนุบาลก็จริง แต่เพิ่งมาเรียนด้วยกันก็ตอน มอ.ต้น แต่เขากับมันรู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็ก เพราะว่าพ่อของมันเป็นนักการเมืองหัวหน้าพรรคดังที่ชนะการเลือกตั้งมาทุกสมัย ส่วนพ่อของเขาก็เป็นหนึ่งใน สส. ที่อยู่พรรคเดียวกัน แต่ก็ถือว่าเป็นเพียงลูกกระจ๊อกของพ่อไอ้โซ่!

"หึงเหรอ" ซีลเวียร์ถามขึ้นตอนที่ตักผักคะน้าใส่ในจานของเบิร์ดเพราะเธอไม่ชอบกิน เธอมีสีหน้าท่าทางทะเล้นทำเอาเบิร์ดหลุดขำออกมา

"หึงสิ แฟนทั้งคนนะ จะไม่หึงได้ยังไง"

"ไม่ต้องหึงหรอกน่า ซีลชอบเบิร์ดคนเดียวนั่นแหละ"

เป็นอย่างนั้น เพราะพี่โซ่เอาแต่แกล้งเธอมีแค่เบิร์ดเท่านั้นที่คอยปกป้องเธอ ใส่ยา ทำแผลให้เธอ อ่อนโยนกับเธอ น่ารักกับเธอ ถึงแม้ว่าช่วงที่เราเริ่มโตขึ้นมาหน่อยจะต้องห่างกันไปถึงสองปีเพราะว่าเบิร์ดเรียนจบ มอ.ปลายก่อนเธอ แต่เราก็ยังคงไปมาหาสู่กันอยู่เสมอกระทั่งทุกวันนี้

"ค้าบบบ~"

"เบิร์ด แล้วออกทริปเนี่ย ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่เหรอ"

"ซีลไม่ต้องกังวล เบิร์ดจะจ่ายให้เอง"

"ไม่เอาหรอก ซีลไม่อยากวุ่นวายเรื่องเงินน่ะ ซีลจัดการเองได้"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเบิร์ดจัดการเองนะ"

ซีลเวียร์พยักหน้า ที่จริงเธอไม่อยากวุ่นวายเรื่องเงินหรอก เพราะว่าเธอไม่ชอบมีปัญหากับใคร ถึงแม้ว่าเธอกับเบิร์ดจะเป็นคนรักกัน แต่หากเธอวุ่นวายกับเงินเขามากเกินไป หรือบางทีเราอาจจะทะเลาะกัน เธอก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขาจะเอาเรื่องพวกนี้ขึ้นมาพูดเพื่อข่มเธอหรือเปล่า

"เบิร์ด ซีลถามหน่อยสิ ทำไมเบิร์ดถึงไม่ถูกกันกับพี่โซ่เหรอ"

"ก็ไม่ใช่ไม่ถูกกันหรอก แค่ไม่สนิทกันเฉยๆ "

"แต่ซีลเห็นเบิร์ดกับพี่โซ่มีปัญหากันบ่อยนะ ชอบแข่งอะไรกันก็ไม่รู้ด้วย"

"ก็ไอ้โซ่ มันชอบทะนงตัวว่าพ่อมันใหญ่ ว่าแบล็กของมันใหญ่ มันไม่ชอบแพ้ เบิร์ดก็ไม่ชอบแพ้ แต่ก็แค่แข่งกันขำๆ อะ ไม่มีไรหรอก"

เพราะแข่งขันกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะเขาติดตามพ่อของเขาไปทำงานกับพ่อของโซ่อยู่บ่อยครั้ง ทำให้เขาได้เห็นมันบ่อยๆ มันชอบทำหน้านิ่งๆ นั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวสีแดงในห้องทำงานของพ่อมัน ในมือมักจะถือไอแพดเอาไว้เล่นเกมเสมอ นั่นเป็นภาพที่เขาได้เห็นความหยิ่งผยองของไอ้เวรนี่ เมื่อกลับไปบ้าน เขาอยากได้ อยากมีแบบมันตามประสาเด็ก ที่เห็นเพื่อนมีของเล่นก็อยากมีบ้าง เขาขอพ่อ แต่พ่อเขาจะพูดกับเขาเสมอว่า

'ถ้าแกเรียนได้เกรด 3 ขึ้นไป ฉันถึงจะให้'

ผิดกับมันที่แค่เอ่ยปาก พ่อมันก็ไม่เคยขัดแต่แทบจะประเคนสิ่งเหล่านั้นมาให้มันเองเสียด้วยซ้ำ

•••

"เล่นอะไรอยู่เหรอ" ตอนที่ไปถึงห้องทำงานของพ่อไอ้โซ่แรกๆ เขาก็วิ่งไปหามันทันทีเพราะเห็นว่าตัวเท่าๆ กัน

"..." แต่มันกลับนิ่งไม่ตอบ ตาจ้องอยู่แต่ในไอแพดนั่น

"นายชื่ออะไร เราชื่อเบิร์ดนะ"

"โซ่" มันตอบเขากลับมาก็จริง แต่ตามันก็ไม่ได้มองเขาเลย

"ขอเราเล่นด้วยสิ"

"เอาไปเลย ฉันไม่เล่นแล้ว"

ภาพที่มันวางไอแพดราคาหลายหมื่นเอาไว้บนโซฟาสีแดงตัวนั้น ยังคงเป็นภาพติดตาสำหรับเขาอยู่เสมอ ภาพที่พ่อมันซื้อรถบิ๊กไบค์คันเล็กให้มันขับตั้งแต่มันอายุยังไม่ถึง 10 ขวบ ก็ยังคงติดตาเขาเสมอ ภาพที่มันชูถ้วยรางวัลในการแข่งรถบิ๊กไบค์เยาวน์ชนก็ยังคงติดตา ภาพที่มีป้ายชื่อของมันติดที่บอร์ดของโรงเรียน ว่าเป็นนักเรียนดีเด่น หัวกะทิ ยิ่งทำให้เขาอยากจะเอาชนะมันยิ่งกว่าใคร!

'ไอ้โซ่ คนอย่างมันต้องรู้จักความพ่ายแพ้บาง'

เบิร์ดมองไปที่ซีลเวียร์ เขารู้อะไรบางอย่างมามันเป็นความลับของโซ่ที่เขาบังเอิญได้รู้ และแน่นอนว่าคนที่หยิ่งผยองไม่ยอมลงอย่างมันก็คงไม่กล้าเอ่ยปากอะไร นั่นจึงเป็นโอกาส โอกาสของเขาที่จะชนะมันได้

"อิ่มแล้ว เบิร์ดไปส่งซีลกลับบ้านหน่อยนะ"

"อ้าว ซีลไม่ค้างกับเบิร์ดเหรอ"

"ไม่เอาอ่ะ ซีลต้องช่วยแม่ทำขนมส่งพรุ่งนี้ เพื่อนๆ สั่งมาเต็มเลย"

"ตลอดเลย ทิ้งเบิร์ดตลอดเลย"

"น่านะ ไปส่งซีลกลับบ้านหน่อยน้าาา~" เธออ้อน

"ก็ได้ แต่ซีลต้องมีขนมให้เบิร์ด 1 ชิ้นนะ แล้วก็หอมตรงนี้ด้วย" เขาก็ใจอ่อนทุกที เดิมทีคิดแค่ว่าจะเอาชนะมันให้ได้ทุกเรื่องแต่เหมือนกับว่าตอนนี้เขาจะแพ้ให้กับความน่ารักของเธอ

"ตกลง" เบิร์ดลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปจ่ายเงินขณะที่ซีลเวียร์เดินไปรอเบิร์ดที่รถ ไม่นานเขาก็เดินออกมาแล้วขึ้นคร่อมรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ของตัวเอง

"เชิญครับ"

"ขอบคุณนะค้าาาาา~"

บรื้นนนน~

รถบิ๊กไบค์คันใหญ่ของเบิร์ดขับมาจอดหน้าบ้านไม้สีขาวที่มีพุ่มไม้สีเขียวและดอกไม้แซมขึ้นมาอย่างน่ารัก ซีลเวียร์ลงจากรถของเขา เขาหันมาถอดหมวกกันน็อคให้เธอ แล้วถอดของตัวเองออกด้วย พร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่แก้มของเขา

"ทำตามสัญญาหรือยัง"

"ทวงเก่งจังเลยนะ" ซีลเวียร์เขย่งปลายเท้าขึ้น พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้เบิร์ด เธอตัวเล็กนิดเดียวทำให้เบิร์ดต้องเอนตัวลงมานิดหน่อย เพื่อให้เธอหอมแก้มของเขาได้อย่างถนัด

"ขอบคุณที่มาส่งนะ"

"พรุ่งนี้โทรปลุกด้วยนะ"

"โอเคเลย"

"งั้นเบิร์ดกลับก่อนนะครับ เดี๋ยวถึงคอนโดแล้วโทรหานะ"

"รับแซ่บ" เบิร์ดขับรถออกไปแล้ว ซีลเวียร์ที่รอส่งเขาอยู่หน้าบ้านก็หมุนตัวจะกำลังจะเข้าบ้าน ขณะนั้นก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เธอหันกลับไปเพื่อจะดูว่าใครเดินเข้ามา…

"หืม? พี่โซ่ มาทำอะไรที่นี่คะ"

ตุบ!

"โอ๊ย เจ็บนะ!" โซ่โยนถุงอะไรบางอย่างให้ซีลเวียร์แต่เธอรับไม่ได้ถุงนั้นเลยหล่นกระทบหน้าผากเธอ เธอก้มลงหยิบถุงนั้นที่หล่นลงพื้นไปแล้วเอาออกมาดู ก็เห็นว่าเป็นยาทาแก้ฟกช้ำ เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย แต่ว่าตอนนี้โซ่กลับไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว

"อะไรของเขา" บ่นเบาๆ แล้วเดินเข้าบ้านของเธอไป

"กลับมาแล้วค่าาาาาา~"

"กลับมาแล้วเหรอคะน้องซีล"

"ค่ะ"

"ได้เจอพี่โซ่มั้ยคะ พี่โซ่มาหาน้องซีลเมื่อกี้" ก่อนหน้านี้โซ่มาที่บ้านแล้วรอบนึงเขากดออดหน้าบ้านรอประมาณสองนาทีก็มีคนเดินออกมา เป็นแม่ของซีลเวียร์ โซ่ยกมือขึ้นไหว้แล้วถามถึงซีลเวียร์เมื่อทราบว่าเธอยังไม่กลับเขาจึงขอตัวออกมาก่อน

"เจอแล้วค่ะ"

"โอเคค่ะ เจอแล้วก็ดีเลย"

"อุ๊ย คุณแม่ขากำลังทำขนมอยู่พอดีเลย เดี๋ยวซีลไปอาบน้ำก่อนนะคะเดี๋ยวลงมาช่วย" ซอลแม่ของซีลเวียร์พยักหน้า เธอไม่ค่อยถูกชะตากับแฟนของลูกสาวเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าเขาจะมีท่าทีนอบน้อมกับเธออยู่ก็ตาม แต่เธอดันไปถูกชะตากับเด็กเกเรอันธพาลที่ชอบแกล้งลูกสาวของเธอซะนี่ น่าเสียดายที่ทั้งสองคนไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอคาดหวัง

พูดไปแล้วก็นึกถึงตอนที่มีเด็กเกเรคนอื่นมาแกล้งน้องซีล เธอเห็นว่าเบิร์ดแฟนของน้องซีลวิ่งมาดูน้องซีลด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าคนที่รีบวิ่งไปเพื่อเอาเรื่องเด็กพวกนั้นจนคิ้วแตก ปากแตก มือแตก กลับเป็นคนที่เป็นห่วงน้องซีลของเธอมากกว่า อีกครั้งที่เธอได้เห็นก็ตอนที่น้องซีลเดินเข้าบ้านแล้วมีสุนัขที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมากัดน้องซีล เบิร์ดแฟนของน้องวิ่งมาดูน้องด้วยความเป็นห่วงเหมือนเดิม และอีกคนที่เธอบังเอิญไปเห็น เขากำลังเอารองเท้าวิ่งไล่สุนัขตัวนั้นไป

เฮ้อ… เธอก็เป็นเพียงแค่คนที่ให้กำเนิด ให้ชีวิตเท่านั้น น้องซีลของเธอจะเลือกเดินทางไหนก็สุดแล้วแต่ลูกสาวของเธอจะตัดสินใจแล้วกัน คนเป็นแม่อย่างเธอทำได้เพียงแค่ดูแลลูกให้ดีที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

"เสร็จแล้วค่า มาค่ะซีลช่วย"

"ไปเลยค่ะ ไปช่วยเช็ดใบเตยหน่อยเร็ว"

•••

สนามแข่งรถ L Racing Zone B

"มาล่ะ พ่อพระเอกของเรา"

"ทำไมเพิ่งมาวะ ไอ้เบิร์ดลงไปแข่งชนะมาสามรอบละเนี่ย"

"ไปทำธุระมา"

"ฮั่นแน่ ไปทำธุระ หรือไปซื้อยาให้ใครรรร~" ขุนเขาเอ่ยแซวโซ่ แต่โซ่ไม่ได้ตอบ เขามองไปที่สนามแข่งรถที่มีเบิร์ดลงแข่งอยู่ในนั้น

"มึงไม่ลองแข่งหน่อยเหรอวะ"

"ไม่อ่ะ ขี้เกียจชนะ"

"คำตอบ กวนส้นตีนฉิบหายเลย"

"ว่าแต่ แอบไปหาเมียมัน ถ้ามันรู้เข้าจะทำไง"

"ไม่ใช่เรื่องของกู"

"เออ ที่มึงพูดก็จริง แต่มันเป็นแฟนน้องนะเว้ย"

"กูไม่ได้แย่งมาสักหน่อย กูก็เป็นของกูแบบนี้มานานแล้วปะ"

"ที่มึงพูดมาก็ถูก งั้นกูถามย้ำอีกครั้งได้มั้ยวะ"

"..." โซ่ไม่ได้ตอบ แต่เขาใช้วิธีหลอกตามองไปที่ขุนเขา

"แบบน้องซีล ไม่สนใจบ้างเหรอวะ"

"รอพวกมึงมีก่อนไง" หึ ขุนเขา เดวิด เชาวน์ต่างก็หัวเราะในลำคอ แล้วไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกขณะที่โซ่ก็มองลงไปที่สนามโดยที่เบิร์ดมองขึ้นมาพอดี เบิร์ดยิ้มเยาะโซ่ไปหนึ่งทีก่อนจะทำท่าทางท้าทายโซ่อีกครั้ง

หลายต่อหลายครั้งที่ทั้งสองคนแข่งรถกันแล้วเขาเป็นคนแพ้ แต่เบิร์ดก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ ขนาดนั้น เขาจึงท้าโซ่แข่งทุกครั้งที่เจอหน้ากัน และไม่ใช่แค่เรื่องแข่งรถแต่กลับมีเรื่องอื่นๆ อีกด้วย

"แบบน้องซีลมึงไม่ชอบเหรอวะ" อยู่ๆ เดวิดก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง เพราะจากพฤติกรรมของเพื่อนมันไม่ตรงกับคำที่เพื่อนเขาพูดออกมา มันย้อนแย้งแปลกๆ

"ไม่ชอบ" โซ่ตอบเน้นเสียง

"แล้วแบบสาวคนนั้นอะ นมอย่างใหญ่เลย มองมึงตาเป็นมันเลยไอ้โซ่"

"ไร้สาระ"

"เอ้า! ไอ้เวรนี่ แล้วจะไปไหน"

"ไปแข่งกับไอ้เบิร์ดดิ"

"มึงก็แกล้งแพ้มันหน่อยดิ สงสารมัน"

"มันกระจอกเอง ช่วยไม่ได้"