"หา!"
"ค คุยกับแม่แล้ว คุยอะไรคะ คุยยังไงคะ คุยแบบไหนคะ คุยทำไมคะ แล้วทำไมซีลไม่รู้เรื่องคะ!"
โซ่ผงะ จะถอยหลังก็ไม่ได้เมื่อซีลเวียร์ลุกขึ้นจากโต๊ะมาอย่างรวดเร็ว แล้วก้าวเข้ามาคร่อมตัวเขาไว้โดยที่สองแขนของเธอจับไปที่เก้าอี้ที่เขานั่งอยู่และโซ่เองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว
"พี่โซ่! คุยอะไรกับแม่ซีลคะ? "
"ม ม ไม่ต้องรู้หรอกน่า"
หัวใจแกร่งเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาเมื่อเห็นสายตาที่เธอมองมาด้วยความสงสัย ขณะนั้นเองโซ่ที่เฝ้ามองเธอมาอย่างเนิ่นนานก็ได้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ที่กลมโต และดูไร้เดียงสาอยู่เสมอ
"ทำไมซีลจะรู้ไม่ได้คะ"
"แล้วจะรู้ไปทำไมละคะ" เขาตอบกลับเธอ ดัดเสียงล้อเลียนเสียงเล็กๆ ของเธอก่อนจะรู้ตัวว่าตอนนี้เขาเหมือนคนที่กลัวเมียอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
ให้ตายเถอะ!
เหมือนพ่อไม่มีผิดเลยเรา
"ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงคะ ซีลอยากรู้ว่าพี่โซ่คุยอะไรกับแม่"
"อยากรู้เหรอ"
น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ขอ
