คนตัวเล็กที่เมาคอพับคออ่อนไม่รู้สติ ถูกวางไว้บนเตียงนุ่มอย่างทะนุถนอม โนอาร์จ้องมองใบหน้าเรียวสวยของเรย์เลนด้วยแววตาลึกซึ้งเป็นประกาย เรย์เลนค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองเห็นโนอาร์อยู่ตรงหน้าถึงกับคลี่ยิ้มออกมา พลางเอามือเรียวเล็กยกขึ้นลูบไปมาที่ใบหน้าเขา รอยยิ้มอ่อนจ้องมองคนตัวใหญ่ที่กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ
“เรย์เลนนึกว่าคุณอาจะไปส่งผู้หญิงคนนั้นแล้วทิ้งเรย์เลนไว้กับคนอื่นซะอีก”
เสียงอ้อแอ้ฟังไม่ค่อยได้ศัพท์ของเรย์เลนเอ่ยขึ้น พลางเอามือคล้องคอโนอาร์แล้วโน้มใบหน้าขึ้นประกบจูบริมฝีปากหยักอย่างแผ่วเบา สายตาเธอจ้องประสานให้เขาอย่างหยาดเยิ้มจ้องมองโนอาร์ลึกซึ้ง
“อาจะทิ้งให้หนูไปกับผู้ชายคนอื่นได้ยังไง”
แววตาแห่งแรงปรารถนาจ้องมองคนที่ตัวเองรู้สึกหวงแหนอย่างไม่ละสายตา เขาไม่เคยคิดว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้จะทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวได้ถึงขนาดนี้
สายตาทั้งสองจ้องมองประสานกันราวกับว่าตอนนี้แรงปราร
