"ไปส่งน้องที่คอนโดสิคิม..."วสันต์เอ่ยบอกลูกชาย
"แล้วน้องมายังไงหรอครับ?"เขาเอ่ยถามเสียงนิ่ง แต่มันกลับดูกวนประสาทผู้เป็นพ่อมากกว่า
"คิมหันต์!"วสันต์กดเสียงต่ำกล่าวปรามร่างสูงที่หัวรั้นเอาแต่หักหน้าเขา
"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง...เดี๋ยวเมกลับกับพ่อก็ได้ค่ะ...พ่อผ่านคอนโดเมพอดี...รบกวนเฮียเปล่าๆ"
"ครับ...ต้องขอโทษด้วยนะครับพอดีเฮียติดธุระ"พูดจบเขาก็เดินออกไปจากบ้านทันที
"ค่ะ...เมเข้าใจ"เธอเม้มปากแน่น รู้สึกอึดอัดกับคิมหันต์วันนี้เอามากๆ ทั้งที่ปกติเธอไม่เคยต้องมารู้สึกแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แถมยังสบายใจด้วยซ้ำทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับเขา เหมือนไม่ใช่เขาเลยแค่แววตาดุดันแสนเย็นชานั้นก็ยิ่งรู้สึกไม่ใช่ใหญ่
อีกด้าน...
"จริงๆพี่เหนือไม่ต้องขึ้นมาส่งเกลก็ได้นะคะ"ร่างบางเอ่ยบอกแสงเหนือที่เดินมาส่งถึงหน้าห้อง แต่ก็ไม่คิดที่จะระราบระล้วงที่จะเข้าไปหากเธอไม่ได้ชวน เขาให้เกียรติเธอมากๆ อะไรที่ไม่ได้ก็จ
