“น่าโมโหคิดว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วจะทำยังไงกับเด็กก็ได้เหรอทั้งที่มาทันเวลาแล้วแท้ๆ” ฉันบ่นไปเดินเตะต้นไม้ใบหญ้าไปด้วยอย่างหงุดหงิด
มีเรียนอีกทีก็ช่วงบ่ายเลยเพราะวิชานี้เรียนสามชั่วโมงแล้วแบบนี้ควรจะไปทำอะไรที่ไหนดีหรือจะกลับบ้านไม่เอาดีกว่านั่งเล่นแถวนี้แล้วกัน
เมื่อได้ข้อสรุปกับตัวเองแล้วฉันเลยเดินไปแถวหลังตึกที่มีร่มไม้และโต๊ะนั่งเล่นอยู่เพื่อหลบเลี่ยงผู้คน
“ไง…”
ปลายเท้าชะงักทันทีเมื่อเสียงทุ้มติดเย็นชาเอ่ยขึ้นมาฉันนิ่งไปสักพักก่อนจะมองไปตามเสียงและพบว่าคนที่เอ่ยทักทายคือเขา
คนที่ฉันมีอะไรด้วยในคืนนั้นเขาอยู่ในชุดธรรมดาดูไม่เหมือนใส่ชุดมาเรียนในมือถือเสื้อแจ็กเกตสีดำใบหน้าหล่อเหลาเหมือนเดิมเป๊ะแต่แววตากลับดำมืดอย่างน่ากลัว
ไม่ต้องรอให้ใครบอกฉันก็รู้ตัวดีว่าต้องมีเรื่องแน่เลยถอยหลังไปอีกสองก้าวและมองสบตาเขานิ่ง
ว่ากันว่าถ้าเจอเสืออย่าหันหลังและวิ่งหนีไม่อย่างนั้นมันจะมองเราเป็นเหยื่
