ผ่านไปหลายวันพวกเฮียก็ยังไม่กลับบ้านส่วนฉันก็เอาแต่นอนขลุกอยู่บนเตียงกว้างร้องไห้แล้วร้องไห้อีกเหมือนอกหักทั้งที่ยังไม่เริ่มแต่เมื่อนึกถึงไซซีที่วอแวจะไปเดินห้างมาหลายวันเลยต้องลุกมาอาบน้ำแต่งตัวพาเพื่อนไปเดินเล่น
“ออกมาได้สักที” ไซซียืนเท้าเอวอยู่หน้าห้อง
“ขอโทษ..ก็คนมันอกหัก”
“อกหักไม่ตายไม่เคยได้ยินเหรอ”
“ไม่ตายแต่ปางตายไง”
“เดี๋ยวพาไปเปิดหูเปิดตา”
“อือ”
เราทั้งสองคนมาเดินห้างหรูใกล้กับที่บ้านขับรถไม่นานก็ถึงวันนี้เป็นวันปกติคนไม่เยอะเท่าวันหยุดเราเข้าร้านนู้นออกร้านนี้เวลาเศร้าแล้วมีเงินมันก็ดีตรงนี้แหละเมื่อคืนป๊ากับแม่ก็โทรมาฉันต้องพยายามปรับโทนเสียงไม่ให้พวกท่านสงสัย
บางทีก็งงนะรักแรกมันตัดยากขนาดนั้นเลยเหรอทำไมฉันถึงเอาแต่หมกมุ่นกับมันได้มากขนาดนี้
“ไปโซนหนังสือนะไปด้วยไหม”ฉันลืมเลยว่าจะซื้อหนังสือนิยายกลับไปด้วยเดินมาผ่านร้านมาเลยจะกลับไปซื้อ
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม?”
“แก
