“ ผมบอกให้ออกไปไงครับหรือต้องให้ผมเรียกคนมาเชิญออกไป ”
“ ไม่ต้อง ”
พูดจบผู้หญิงคนนั้นก็ออกไปจากห้องทันทีแต่ก่อนจะออกไปก็ไม่วายจะหันมาจ้องหน้าฉันเหยียดๆ
สายตาแบบนี้ฉันเคยเห็นในละครน้ำเน่าเวลาที่แม่ผัวไม่ชอบลูกสะใภ้ก็จะมองแบบนี้เป๊ะ
“ นั่นแม่คุณหรอคะ ”
ฉันถามคุณทิมส์ทันทีที่ประตูห้องปิด
“ ทำไม ถ้าเขาเป็นแม่ผมคุณจะได้เตรียมตัวรับมือแม่สามีใจร้ายเอาไว้หรอ ”
“ ก็ใช่น่ะสิ เอ่อ ไม่ใช่สักหน่อยค่ะฉันก็แค่ถามดู ”
ฉันรีบแก้ตัวด้วยอาการเลิ่กลั่ก
“ เขาไม่ใช่แม่ผมหรอกแม่ผมเสียไปตั้งนานแล้ว ”
อยู่ๆฉันก็รู้สึกว่าสายตาของคุณทิมส์ดูเศร้ายังไงก็ไม่รู้แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก ใครบ้างจะไม่เศร้าเวลาที่ต้องพูดเรื่องแบบนี้
“ ฉันขอโทษนะคะฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณ…… ”
“ ช่างเถอะผมไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว ”
ทั้งที่พูดว่าไม่รู้สึกอะไรแท้ๆแต่ในแววตาคู่นั้นก็ดูเศร้าอยู่ดี ผู้ชายคนนี้กำลังผิดบังความรู้
