รุ่งเช้า
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศรีษะเหมือนหัวจะระเบิดออกมาให้ได้และทันทีที่สายตาปรับภาพชัดเจนฉันก็เห็นคุณทิมส์นอนอยู่ข้างๆมันช่วยย้ำเตือนความจำว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างเราสองคน
คะนิ้งนะคะนิ้ง...!! แกทำอะไรลงไปเนี่ยย!!
ฉันกุมขมับตัวเองอย่างรู้สึกเสียศูนย์ หมดกัน….ศักดิ์ศรีอันน้อยนิดที่เหลือให้ภาคภูมิใจฉันทำลายลงหมดแล้วและเรื่องที่เกิดขึ้นจะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ด้วยสิ ถึงจะถูกวางยาก็เถอะแต่ยังไงก็ดูเหมือนฉันสมยอมเขาอยู่ดี
ทันทีที่สงบจิตสงบใจได้ฉันก็ค่อยๆเอาตัวออกมาจากผ้าห่มเพราะกลัวว่าจะทำให้คนที่ยังหลับสบายอยู่ตื่นขึ้นมาแต่ไม่ทันที่ขาจะแตะพื้นฉันก็ถูกคุณทิมส์ดึงลงไปกอดซะก่อน
“ ปล่อยฉัน ”
ฉันรีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเองก่อนจะจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง ให้ตายเหอะ ทั้งที่พึ่งตื่นแท้ๆทำไมถึงได้ดูดีขนาดนี้นะ ไม่ๆๆคะนิ้ง แกเลิกคิดบ้าๆได้แล้ว
“ ยังเช้าอยู่เลยคุณจะรีบไปไหน ”
