บทที่10
850 Words
“ นายทำรอยไว้ด้วยหรอ ”
หลังจากที่เสร็จสมอารมณ์หมายแล้วฉันก็รีบใส่เสื้อผ้าก็เลยสังเกตุเห็นรอยแดงๆจ้ำๆอยู่ตรงหน้าอกสองสามที่ นายทึ่มก็เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังครางชื่อฉันอยู่แท้ๆ
“ เราไม่รู้เหมือนกันไม่รู้ว่าเผลอทำไปตอนไหน ”
พอได้เห็นหน้าซื่อๆนั้นฉันก็พูดอะไรไม่ออกไม่รู้ควรโกรธหรือขำดี ต่อให้ฉันจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแต่ขนาดที่ทำหลักฐานไว้ชัดขนาดนี้ยังจะบอกไม่รู้ตัวอีกเนี่ยนะ นายทึ่มเอ๊ย!
" อ่ะ เอาไปสิ "
“ อะไรหรอ ”
นายทึ่มองของที่อยู่ในมือฉันงงๆ
" ก็อมยิ้มไงไม่รู้จักรึไง "
ฉันตอบอย่างบกวนๆ
" แล้วคะนิ้งให้เราทำไม "
ดวงตาซื่อๆถามฉัน
" เอาไปเถอะน่า รู้ไหมว่าเราชอบกินอมยิ้มมากเลยนะ ตอนเด็กๆพ่อเคยซื้อให้กินอยู่บ่อยๆเวลากินเลยคิดถึงพ่อทุกทีเลยเพราะงั้นต่อไปนี้เวลาที่นายกินหรือเห็นมันนายก็ต้องกินถึงเราด้วยนะ รู้ไหม "
ฉันยิ้มให้นายทึ่มด้วยความรู้สึกที่สบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติเวลาที่อยู่กับแม่ฉันก็พูดเรื่องพ่อไม่ได้แล้วก็ไม่เคยพูดถึงพ่อกับคนอื่นแต่กับนายทึ่มฉันกลับพูดออกมาโดยที่ไม่ต้องมัวกังวลอะไรซึ่งเจ้าตัวก็นั่งฟังฉันอยู่เงียบๆ
" งั้นเราจะเก็บไว้นะ "
นายทึ่มรับอมยิ้มจากฉันก่อนจะก้มหน้าแดงๆนั้นลงไปอีกครั้ง
" ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกเรายังมีอีกเยอะถ้าชอบวันหลังจะเอามาให้ "
" แต่เราอยากเก็บชิ้นแรกที่คะนิ้งให้เรามานิ "
ไม่พูดเปล่าหมอนี่ยังยัดอมยิ้มเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างไวจนรู้สึกว่าบางทีหน้าซื่อๆเซ่อๆนี่ก็ดูน่ารักดี
" เรากลับบ้านก่อนนะ "
พอได้เวลาที่ต้องกลับแล้วฉันก็หันไปบอกนายทึ่มก่อนจะเดินนำนายทึ่มออกมาขณะที่หัวใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะจักโคนหลังจากที่มองหน้านายทึ่มไปเมื่อครู่ อาจจะเป็นเพราะว่าหมอนั่นเป็นคนแรกของฉันล่ะมั้งเดี๋ยวนี้เวลาที่อยู่ด้วยกันมันเลยรู้สึกต่างจากเมื่้อก่อน พอกลับมาถึงบ้านฉันก็จัดแจงหุงข้าวและทำกับข้าวง่ายๆเอาไว้สองสามอย่างเพราะฉันรู้ว่าต่อให้แม่จะหายไปทั้งวันก็ต้องกลับมากินข้าวที่บ้านอยู่ดี ตกค่ำฉันนอนเล่นมือถือไปเรื่อยเปื่อยจนรู้สึกปวดตาก็ว่าจะเข้าไปอาบน้ำ
“ แกไปทำอะไรมา ”
“ แม่! ”
แววตาที่อาบน้ำร้อนมาก่อนทำให้ฉันต้องรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาปิดร่างกายในขณะที่กำลังจะเข้าไปอาบน้ำแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ทันซะแล้วเพราะตอนนี้แม่เข้ามาดึงผ้าเช้ดตัวออกจากตัวฉันด้วยสายตาที่เอาเรื่องมาก
“ แกไปทำอะไรมาบอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะคะนิ้ง ”
แม่จ้องรอยที่หน้าอกของฉันด้วยความเกรี้ยวกราดในขณะที่ฉันได้แต่อ้ำอึ้งเพราะไม่รู้จะตอบยังไง
“ นิ้ง….คือนิ้ง….. ”
“ คะนิ้ง! แกบอกแม่มาแกไปทำอะไรถึงมีรอยพวกนี้ หา! ”
แม่เค้นเอาคำตอบจากฉันและบีบแขนฉันสองข้างจนเจ็บร้าวไปหมดทั้งตัว
“ คะนิ้งแกไม่ได้ทำอย่างที่แม่คิดใช่ไหมแกไม่ได้ไปเอากับผู้ชายมาใช่ไหม ตอบแม่มาสิ! ”
เสียงของแม่อ่อนลงพร้อมกับหัวใจแตกสลายของคนเป็นแม่ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปจ้องแม่ด้วยแววตาที่กำลังยอมรับว่าตัวเองไปทำเรื่องแบบนั้นมาจริงๆ
“ คะนิ้ง! ทำไมแกทำตัวแบบนี้ แม่เคยสอนให้แกทำตัวเหลวแหลกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นังลูกไม่รักดี! ”
แม่ตวาดฉันเสียงดังพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา แม่ผลักศรีษะฉันหลายครั้ง ฉันรู้ว่าแม่คงจะผิดหวังในตัวฉันมากแต่แม่ก็ไม่ควรมาว่าให้ฉันแบบนี้ในขณะที่ตัวเองก็ยังนอนกับผู้ชายอื่นไปทั่ว
“ แม่ไม่เคยสอนนิ้งแต่แม่ทำให้นิ้งดูไง ”
เพี๊ยะ!!!
แม่ง้างฝ่ามือฟาดลงมาที่หน้าฉันเต็มแรงก่อนจะเริ่มทวงบุญคุณกับฉันต่อ
“ แกกล้าพูดแบบนี้กับแม่ได้ไงไม่ใช่เพราะแม่หรอแกถึงได้กินได้เรียนหนังสืออยู่ทุกวันนี้ นังลูกไม่รักดี! ”
“ ถ้านิ่งไม่รักดีงั้นแม่ก็ตีนิ้งให้ตายไปเลยสิ ”
ฉันตะโกนใส่หน้าแม่ด้วยความอัดอั้น
ใช่…...ฉันเป็นเด็กใจแตกเป็นอินังเด็กร่านที่ชอบไปยั่วผู้ชาย แล้วไง.....มันไม่ใช่เพราะแม่หรอที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้
- Writer
