เจ้าชายวัลดัสกับยัยติ่งสุดเพี้ยน

ซีรีส์เป็นเหตุ

01:00 น. ตามเวลาในไทย

เครื่องบินลำหนึ่งลงจอดที่ลานกว้างก่อนจะมีชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวขาว จมูกโด่งหน้าตาคล้ายคนเอเชียเป็นส่วนมากเพราะมารดาคือคนเอเชีย ซึ่งเขาคือเจ้าชายวัลดัส เจ้าชายแห่งอิลฟารา เขากวาดสายตามองไปรอบๆก็พบกับองครักษ์ที่เฝ้าติดตามมาจำนวนมาก

“เราเคยบอกท่านแล้วไม่ใช่หรือ ว่าการมาไทยของเรามาในฐานะสามัญชน ไม่ใช่เจ้าชาย”  วัลดัสพูดขึ้นก่อนจะหันไปมององครักษ์คนสนิท การมาไทยของวัลดัสเป็นความลับอย่างมากไม่มีใครรู้ว่าเขาคือใคร แม้กระทั่งเพื่อนที่มหาลัย วัลดัสมีแม่เป็นคนไทย เขาเลยตัดสินใจมาเรียนที่ไทย ทั้ง ๆ ที่พ่อให้ไปเรียนต่างประเทศ

  “พระบิดาพระองค์ทรงเป็นห่วงเจ้าชายเลยให้กระหม่อมจัดเหล่าองครักษ์คอยเฝ้าติดตามครับ” ชาร์ลอทเป็นเพื่อนสนิทของเจ้าชายควบตำแหน่งองครักษ์คนสนิท ชาร์ลอทมีรูปร่างหน้าตาดีแต่ส่วนสูงแค่ 182 เซนติเมตร ต่างจากวัลดัสที่มีส่วนสูงถึง 185 เซนติเมตร

“ท่านตามเรามาแค่คนเดียวส่วนองครักษ์ที่เหลือกลับไปอิลฟารา เราไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นใคร” พูดจบวัลดัสก็มุ่งหน้าไปยังรถตู้คันดำทันที โดยมีชาร์ลอทเดินตามมาในระยะประชิด

1 เดือนต่อมา….

ณ บ้านหลังหนึ่งเด็กสาวคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าจอโนตบุ๊คอยู่ในห้องเล็ก ๆ ทิชชู่ล่นตามพื้นเต็มไปหมด ภายในห้องมีรูปไอดอลเกาหลีติดอยู่ที่กำแพงห้องเพราะเธอชื่นชอบไอดอลกลุ่มนี้เป็นอย่างมาก  เสียงร้องให้ดังคลอไปตามเสียงดนตรีประกอบละคร มันเศร้าจนหยุดน้ำตาไม่ได้ เสียงหวานใสสะอื้นพูดภาษาเกาหลีที่เรียนรู้มาจากละครที่ดู ทิชชู่ล่นเกลื่อนเต็มพื้นห้องนอน

ฉันนั่งดูซีรีส์เกาหลีตอนที่พระเอกกำลังบอกเลิกนางเอก ก่อนจะปิดโนตบุ๊คมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาตีหนึ่งครึ่ง นี่ฉันดูซีรีส์ถึงตีหนึ่งเลยเหรอเนี่ย

  ฉันชื่อแมวน้ำ ตอนนี้กำลังเรียนปีหนึ่ง เห็นแบบนี้ฉันเรียนบัญชีนะ ฉันไม่ได้โง่และก็ไม่ได้ฉลาด จริง ๆ แล้วฉันเป็นคนขยันขยันตามเชียร์ผู้ชายหน้าตาดี เรื่องแบบนี้มันก็อาจจะมีบ้างแหละโดยเฉพาะสาวโสดอย่างฉัน คิดแล้วมันก็เศร้า ทำไมคนที่สวยและเพียบพร้อมถึงยังไม่มีแฟนเหมือนเขาสักที เฮ้อ ฉันหยุดคิดทุกอย่างก่อนที่ฉันจะล้มตัวนอน เปลือกตาค่อยๆปิดลงในที่สุด ทว่า ภายในใจกลับภาวนาขอความเห็นใจจากคุณพระจันทร์

     ‘คืนนี้ขอให้แมวน้ำคนนี้ฝันถึงเจ้าชายของแมวน้ำด้วยนะคะคุณพระจันทร์’

เช้าวันต่อมา

ผู้คนมากมายเต็มไปด้วยเหล่านักศึกษา ฉันวิ่งขึ้นอาคารเรียนด้วยความรีบเนื่องจากตื่นสาย อีกอย่างวิชานี้ก็เป็นวิชาที่ฉันขาดไม่ได้เด็ดขาด

 ปัง!!!  “ขออนุญาตค่ะอาจารย์” ประตูถูกเปิดออกโดยฝ่ามืออันว่องไวของฉัน ขณะที่เงยหน้าขึ้น ทว่าสายตาทุกคนต่างจับจ้องมาที่ฉันโดยเฉพาะอาจารย์มารศรีที่นั่งอยู่ข้างหน้าห้อง สายตาเยือกเย็นชวนขนลุกคู่นั่นบ่งบอกได้ว่า..เตรียมตัวตายได้เลยแมวน้ำ

“มาริสา ทำไมถึงมาเรียนสายคะ” น้ำเสียงแสนเยือกเย็นดังขึ้น บรรลัยแล้วยัยแมวน้ำ นี่มันหลุมมรณะชัดเจน

“หนูตื่นสายค่ะอาจารย์”

 “ทำอะไรทำไมถึงตื่นสายคะ”

อาจารย์จะถามทำไมเนี่ย ฉันพ้นลมหายใจก่อนจะยืดตัวตรงเรียกความมั่นใจให้ตนเอง เตรียมพร้อมกับการเผชิญหน้า

“ดูซีรีส์ค่ะ” จบคำพูดฉันแค่นั้นแหละค่ะ จากนางฟ้าก็กลายเป็นนางมารทันที อาจารย์อย่ามองหน้าหนูแบบนั้น สายตาคู่นั้นมันเยือกเย็นจนไม่กล้าสบ

 “ไปวิ่งที่สนามแล้วตะโกนว่าหนูตื่นสายเพราะดูซีรีส์สิบรอบ” ฉิบหายแล้วแมวน้ำ คนตั้งเยอะ จู่ ๆ ให้ไปวิ่งรอบสนามแถมยัง...

 “แต่อาจะ…”

“สิบห้ารอบ”

ฉันอ้าปากค้างก่อนจะหันไปมองลูกปลาที่นั่งอยู่ในห้องพร้อมกับเพื่อนสนิทขยับปากพูดโดยไม่เปล่งเสียงกำมือแน่นเชิงบอกว่าให้สู้

 “ค่ะ หนูไปวิ่งเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” 

ในเมื่อยิ่งต่อรอง จำนวนก็ยิ่งเพิ่มขึ้น สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมแพ้แล้วไปวิ่ง ไม่รอช้าฉันรีบวิ่งลงมาที่สนามที่มีนักศึกษาต่างคณะจำนวนมากนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ ฉันยืดตัวตรงก่อนจะเม้มปากแน่นมองขึ้นไปบนตึกก็พบว่าอาจารย์มายืนดูอยู่ ฉันได้แต่ทำหน้าตาอ้อนวอนเพื่อให้อาจารย์เห็นใจ ทว่ามันคือการทำผิดมหันต์ อาจารย์จะยกรูปโปสเตอร์ไอดอลของฉันขึ้นมาด้วยสายตาเฉือดเฉือน ซวยของแท้ เมื่อคืนแกลืมเอาออกจากกระเป๋าได้ไงเนี่ย

‘เอาเว้ย ทำผิดก็ต้องยอมรับผิด’

 “หนูตื่นสายเพราะดูซีรีส์ค่ะ หนูตื่นสายเพราะดูซีรีส์ค่ะ” พูดไม่ทันจบประโยค สายตาหลายคู่ก็พร้อมเพรียงจับจ้องมาที่ฉันโดยมิทันได้นัดหมาย นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย ดังแน่ไอ้แมวน้ำเอ้ย จบแล้วความใฝ่ฝันการเป็นกุลสตรีไทย

นักศึกษาบริเวณสนามต่างหันมามองฉันก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะออกมา เชิญหัวเราะไปเลย รอฉันได้เป็นเมียไอดอลในดวงใจเมื่อไหร่ เมื่อนั้นฉันจะพาเดินอวดทั่วมหาลัยเลยคอยดู แต่ตอนนี้โคตรเหนื่อยเลย ฉันหยุดหอบเมื่อวิ่งครบสิบห้ารอบ ยกมือมองนาฬิกาก็พบว่าหมดเวลาเรียนวิชานี้แล้ว

 “จบแล้วชีวิต ได้กิน F แล้วแมวน้ำ” ฉันก้มหน้านวดขมับตัวเองพร้อมกับบ่นเบาพึมพำกับตัวเอง

“น้ำหน่อยไหมแก”

“ขอบใจมาก” ฉันยกน้ำเปล่าขึ้นดื่มก่อนจะคอตกเดินไปนั่ง

“อาจารย์เรียกแกไปพบอ่ะ” จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ ก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินไปในห้องพักของอาจารย์

ก๊อก ก๊อก!!  ยกมือเคาะประตูก่อนจะมีเสียงอนุญาตจากด้านใน “เข้ามา”

“อาจารย์เรียกหนูมาทำไมคะ” อาจารย์ถอดแว่นตาออกก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้กุมมือมองมาที่ฉัน

“ถ้าเธอไม่อยากติด F วิชาของอาจารย์ เธอจะต้องทำรายงานเกี่ยวกับเจ้าชายวัลดัสและเมืองฮิลฟารา” อะไร รา ๆ นะ เจ้าชายวัลดัสคือใครแล้วไอ้เมืองราๆ มันอยู่ที่ไหน ไม่เคยได้ยินเลย หนูรู้จักแต่กรุงโซล

 “อาจารย์ขนาดชื่อเมืองหนูยังไม่รู้จักเลย เอาแบบนี้ดีไหมคะ เปลี่ยนมาเป็นรายงานเกี่ยวกับไอดอลเกาหลีดีกว่า อันนี้หนูถนัดเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นบังทัน หรือ…” พูดยังไม่ทันจบก็ต้องชะงัก

“พอ ๆ อาจารย์พูดคำไหนคำนั้น ถ้าเธอไม่ทำก็เตรียมตัวติด F ได้เลย” ไม่นะ! เจ้าชายวัลดัสอะไรนั่นมีตัวตนอยู่จริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้

“อาจารย์พอจะบอกได้ไหมคะว่าไอ้เมืองราๆ นั่นอยู่คือที่ไหน”

“อยู่แถบยุโรป ส่วนข้อมูลอย่างอื่นถูกปกปิดไว้ไม่ให้เผยแพร่” จู่ ๆ ทางสว่างของฉันก็กลับมามืดแปดด้านทันที เมื่อได้ยินประโยคนั้นของอาจารย์

“ละ.. แล้วหนูจะไปหาข้อมูลมาทำรายงานได้ยังไงคะอาจารย์”

“นั่นก็เรื่องของเธอมาริสา อาจารย์มีสอน เธอก็รีบไปทำรายงานมาส่งล่ะ”  พูดจบอาจารย์ก็เดินออกจากห้องทันที ส่วนฉันก็ได้แต่มองตามแผ่นหลังของอาจารย์ไม่ต่างจากลูกแมวอ้อนเจ้าของมัน

แมวน้ำอยากร้องให้ ทำไมอาจารย์ทำกับคนน่ารักๆอย่างแมวน้ำได้ สุดท้ายแล้วฉันก็เดินคอตกมาที่โรงอาหารคณะแพทย์เพราะลูกปลาชวนมากินข้าวกับพี่ชายของนาง

 “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะแมวน้ำ”

 “จบแล้วปลา ชีวิตแมวน้ำจบแล้ว อาจารย์ให้แมวน้ำทำรายงานหนะสิ” ฟุปหน้าลงกับโต๊ะอย่างเหนื่อยล้า รายงานก็ต้องทำ แล้วเวลาที่ฉันวางแผนไว้ว่าจะไปตามกรี๊ดไอดอลในดวงใจล่ะ หมดกันแผนที่ตั้งใจจะทำ

“ก็ดีแล้วนี่รายงานง่ายนิดเดียว เดี๋ยวลูกปลาช่วยทำ แล้วรายงานเกี่ยวกับอะไรล่ะ” ฉันเงยหน้ามองลูกปลาทันที ฉีกยิ้มกว้างกระพริบตาเบา ๆ

 “เจ้าชายวัลดัสและเมืองอิลฟารา” ลูกปลาขมวดคิ้วมองมาที่ฉันอย่างงุนงง

 “เอ่อ ลูกปลาเคยได้ยินชื่อเมืองนะ แต่ก็แค่ชื่อเมือง เขาไม่เปิดเผยว่าเมืองนี้ตั้งอยู่ที่ไหนในแถบยุโรป”

“แต่อาจารย์เคยบอกว่าคนส่วนน้อยที่เข้าไปได้เพราะฉะนั้นต้องมีคนรู้ประวัติบ้างสิ”

“ใช่ ย่าเราเคยไปตอนสมัยสาวๆ เรารู้จักอิลฟารามาจากย่า” ฉันเผยยิ้มออกมาทันที ooh!! สวรรค์ช่วยเมตตาแมวน้ำคนนี้ด้วยเถอะเจ้าค่ะ

“จริงเหรอ ดีจัง”   F ของอาจารย์มันลอยมาแต่หนูดันหลบทัน หนูเจอทางสว่างแล้วล่ะ เตรียมตัวไว้ดีๆล่ะอาจารย์มาร...ศี ยกยิ้มอย่างผู้ชนะจินตนาการถึงใบหน้าของอาจารย์เวลาพ้ายแพ้

“ปะ ไปซื้อข้าวกัน พี่ฉลามบอกว่ามาไม่ได้แล้ว พอดีติดธุระด่วน” ฉันพยักหน้าก่อนจะแยกย้ายกันไปซื้อมื้อกลางวัน

ฉันเดินมาหยุดอยู่ร้านอาหารแห่งหนึ่งก่อนจะสั่งข้าวไข่เจียว ระหว่างรอฉันหยิบมือถือกดเข้าดูข่าวสารเกี่ยวกับไอดอลเกาหลีพร้อมกับยิ้มให้หน้าจอตามฉบับพวกเจอคนหล่อ เขาว่ากันว่าเวลาเราเครียด รูปผู้ชายหน้าตาดีจะช่วยทำให้เราหายเครียดน้อยลง เพราะฉะนั้น ยิ่งดู ความเครียดก็ยิ่งลดลง ใช่ มันต้องใช่แน่ ๆ

 “ขอทางหน่อยครับ” ทว่าขณะนั้นเอง เสียงทุ้มจากคนด้านหลังกลับดังขึ้น ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าถึงกับตะลึงในความหล่อ โอ้แม่เจ้านี่มันเทพบุตรชัด ๆ แบบนี้แมวน้ำให้ไปเลยร้อยคะแนน ไม่ๆ ให้ 99.99 คะแนนก็แล้วกัน ร้อยคะแนนสำหรับไอดอลในดวงใจเท่านั้น

 “ขอทางหน่อย”  เสียงทุ้มของอีกคนดังขึ้น ฉันละสายตาจากคนตรงหน้าไปมองอีกคนที่กำลังเดินมาถึงกับ..ช็อก! ช็อกในความหล่อ คนนี้ให้เลยพันคะแนน หล่อมาก ๆ หนุ่มแพทย์งานดีแบบนี้นี่เอง

 “ได้ยินหรือเปล่าครับ ขอทางหน่อย”

“ขอโทษค่ะ” ฉันตื่นจากภวังค์ก่อนจะหลีกทางให้หนุ่มแพทย์สองคนเดินไปสั่งอาหาร แหม่ เห็นผู้ชายหล่อไม่ได้เลยนะแมวน้ำ ใจเย็นๆ แกอย่าพึ่งเผยร่างสองมานะ

ตุ๊บ!! เสียงเหมือนมีอะไรตกอยู่ที่พื้น พอก้มดูก็พบว่ามันคือเหรียญห้าบาทที่ตกกลิ้งมาที่เท้าฉัน หมับ!! ฉันมองมือตัวเองที่กำลังถูกมือหนาของใครอีกคนวางทาบอยู่ด้านบนขณะก้มเก็บเหรียญ คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของเหรียญ เงยหน้ามองเจ้าของมือหนาก็พบว่าเป็นหนุ่มหล่อพันคะแนนคนนั้น ดวงตาสีนิลหน้าตาลูกครึ่งไทยที่ดันเงยหน้ามาสบตากับฉัน ฉันมองจมูกโด่งก่อนจะเลื่อนสายตาลงมาที่ริมฝีปากอมชมพู ดันเผลอเม้มปากตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ผู้ชายอะไรคะเนี่ย ....

                 ‘ปากอมชมพูสวยกว่าผู้หญิงอย่างอีแมวน้ำอีก’

 “เอ่อ นี่ค่ะ” ฉันยื่นเหรียญห้าบาทให้เขา แต่เจ้าตัวกลับมีสีหน้าเรียบนิ่งไม่รับเหรียญจากฉัน

“เธอเอาไปเถอะ” เดี๋ยวนะ มันไม่ใช่ของฉันสักหน่อย

“ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะ”  ฉันเผลอไปจับแขนของเขาก่อนที่เขาจะหันมามอง โชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่สะบัดแขนออก

พรึบ!!  แต่ไม่นานผู้ชายอีกคนก็เดินมาปัดมือฉันออกจากแขนคนที่ฉันจับอยู่ ท่าทางเหมือนจะไม่พอใจที่ฉันจับแขนเพื่อนของเขา

“ขอโทษค่ะ ฉันคืนค่ะ” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะรับเหรียญห้าบาทจากฉันกลับคืน

 “หนูข้าวไข่เจียวได้แล้วจ๊ะ” ฉันละสายตาจากคนตรงหน้าก่อนจะเดินไปจ่ายเงินค่าข้าว พอหันกลับมาก็ไม่เห็นหนุ่มหล่อสองคนนั้นแล้ว

‘เสียดายจัง นานทีจะได้เจอคนหล่อปานเทพบุตร’