ตอนที่ 8
1046 Words
“กร !” แม่แก้วอยากจะเอ่ยปากต่อว่าลูกชายอีกหลายอย่าง แต่ก็ต้องหยุดไม่พูดต่อ เพราะคนที่ลุกไปตักข้าวเดินกลับมาที่โต๊ะ
ไข่มุกถือถาดที่มีจานข้าวจัดสวยงามกับถ้วยแกงจืดฝีมือตัวเองเข้ามายืนใกล้สามี หญิงสาววางถาดลงบนโต๊ะ แล้วหยิบจานข้าววางลงตรงหน้าเขา
“พี่ไม่กินฟักทอง” ภากรบอกเสียงแข็ง เขาเงยหน้ามองคนที่ยังจับจานไว้ด้วยสายตาดุ
ไข่มุกหน้าเสีย หญิงสาวกำลังจะยกจานข้าวกลับไปจัดการเอาฟักทองออกให้เขา แต่พ่อวัตก็ขัดขึ้นก่อน
“ไม่กินก็ไม่ต้องกิน เอาไว้ในจานแบบนั้นแหละ วางจานข้าวลงแล้วกลับไปกินข้าวต่อเถอะน้องมุก”
ไข่มุกหันไปมองหน้าพ่อสามี พ่อวัตพยักหน้าและยิ้มอ่อนโยนให้เธอ
“กินข้าวเถอะมุก ใครไม่กินอะไรก็จัดการตัวเองแล้วกัน อุตส่าห์ทำให้แล้วเอามาเสิร์ฟถึงที่ ยังจะเรื่องมากอีก” แม่แก้วว่าแล้วมองค้อนลูกชาย
พอได้รับเสียงสนับสนุนสองเสียง ไข่มุกจึงเชื่อฟังผู้ใหญ่ หญิงสาววางจานข้าวและถ้วยแกงจืดลงตรงหน้าสามี แล้วจึงกลับไปนั่งกินข้าวต่อ แต่กินได้อีกแค่คำเดียวคำก็รู้สึกตื้อไม่อยากกินต่อแล้ว เธอจึงรวบช้อนส้อมวางบนจาน แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
คนไม่กินฟักทอง เขี่ยฟักทองไปไว้ที่ขอบจาน ราวกับว่ารังเกียจรังงอนหนักหนา เขาตักน้ำแกงจืดขึ้นซดแล้วทำหน้าแปลกใจ
“วันนี้แม่ทำแกงจืดอร่อยมากเลยครับ”
พ่อวัตยิ้มขำ ก้มหน้ากินข้าวในจานต่อโดยไม่พูดอะไร
แม่แก้วอมยิ้ม หันไปมองสบตาลูกสะใภ้ แล้วหันมองลูกชาย “แม่ไม่ได้ทำ น้องมุกเป็นคนทำ”
คนที่กำลังตักน้ำแกงขึ้นซดเป็นครั้งที่สองชะงักมือค้าง จะเทคืนถ้วยก็ดูน่าเกลียด จะซดอีกคำก็กลัวเสียฟอร์ม
“กิน ๆ ไปเถอะ รีบไปทำงานไม่ใช่เหรอ” พ่อวัตว่าเสียงกลั้วขำ ท่านรวบช้อนส้อม แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“น้องมุก...พ่อขออีกจาน แล้วก็ขอแกงจืดอีกถ้วยใหญ่ ๆเลยนะ”
“ค่ะ พ่อวัต” ไข่มุกยิ้มหน้าบาน รีบลุกไปจัดการตามที่พ่อวัตบอก
พอไข่มุกเดินเข้าห้องครัวไป พ่อวัตก็หันไปพูดกับแม่แก้วว่า “กินข้าวเสร็จแล้ว เราไปช่วยน้องมุกขนของมาจากบ้านโน้นกันนะคุณ”
“ค่ะ ขนของเสร็จแล้วพาน้องมุกไปซื้อของเข้าบ้านนะคะ เผื่อน้องมุกอยากได้อะไรเพิ่ม”
“อือ ได้สิ ถือโอกาสซื้อของแต่งบ้านเพิ่มด้วย”
พ่อวัตเคยเป็นผู้บริหารระดับสูงขององค์กรรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่ง ท่านเกษียณเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้จึงได้พักผ่อนอยู่บ้านอย่างสบายใจ ลูก ๆ ก็เรียนจบมีงานทำกันทั้งสองคนแล้ว ฐานะการเงินของครอบครัวก็มั่นคง จึงไม่มีอะไรน่ากังวลเลย แต่จะว่าไม่มีก็ดูเหมือนจะไม่ถูกสักเท่านั้น ต้องบอกว่า เมื่อก่อนไม่มีอะไรน่ากังวลเลย แต่ตอนนี้ท่านชักเป็นกังวลกับลูกชายคนเล็กเสียแล้ว ไม่รู้ว่าชีวิตคู่ของลูกจะไปในทิศทางใด ก็ได้แต่หวังว่า ทั้งสองจะสามารถปรับตัวเข้าหากันได้ในเร็ววัน
สองสามีภรรยาพูดคุยนัดแนะกันอยู่สองคน ไม่สนใจลูกชายที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยสักนิด
ไม่ชอบ ไม่รักเมียก็ช่าง พวกท่านทั้งรักทั้งเอ็นดูน้องมุกมาก เพราะเธอเป็นเด็กดีน่ารัก และหวังว่าสักวันลูกชายของพวกท่านจะมองเห็นความดีและความน่ารักของน้องมุก
พอน้องมุกถือถาดกับข้าวเข้ามาในห้องกินข้าวอีกครั้ง คนที่เพิ่งกินข้าวไปไม่กี่คำก็รวบช้อนส้อม ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“ผมไปทำงานก่อนนะครับ”
ภากรบอกแล้วลุกขึ้น เดินออกจากห้องไปเลย ปล่อยให้ภรรยาวัยสิบแปดมองตามอย่างรู้สึกผิด
“มุกไม่รู้ว่าพี่กรไม่กินฟักทอง”
“ไม่เป็นไรหรอก ค่อย ๆ เรียนรู้กันไปนะ” แม่แก้วบอกให้ไข่มุกสบายใจ
“แต่พี่กร กินข้าวนิดเดียวเอง” ไข่มุกมองจานข้าวที่เหลือมากกว่าครึ่งแล้วยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
“มันโตแล้ว ถ้าหิวก็หากินเองแหละ ไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้ว พ่อกับแม่จะไปช่วยขนของมาจากบ้านให้นะ” พ่อวัตเลี่ยงไปพูดเรื่องอื่น เพราะสงสารคนที่คิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ลูกชายของท่านกินข้าวน้อย ไข่มุกไม่ผิดเลย คนที่ผิดก็คือคนหิวแต่เล่นตัว และกลัวเมียได้หน้าเลยไม่ยอมกินต่อ
“ค่ะ” อย่างน้อยในบ้านหลังนี้ก็มีพ่อวัต แม่แก้ว และพี่ดาที่ยังไม่ตื่นนอนที่ดีกับเธอ ส่วนพี่กร...เธอหวังว่าสักวันเขาจะดีกับเธอบ้าง อย่างน้อย ขอให้เขาดีกับเธอได้สักเศษเสี้ยวหนึ่งที่เขาเคยดีกับเธอ ตั้งแต่ก่อนที่จะเกิดเรื่องที่ทำให้เขาต้องแต่งงานกับเธอ
บ้านของภากรและบ้านของไข่มุกอยู่ติดกัน มีเพียงรั้วไม้ระแนงสีขาวกั้นเขตแดน และตรงกลางของรั้วก็มีประตูไม้เล็ก ๆ ไว้เดินไปมาหาสู่กันได้
ครอบครัวของภากรมาอยู่ที่นี่มาแต่ดั้งเดิม อยู่มาก่อนครอบครัวของไข่มุก ตอนที่ครอบครัวของไข่มุกย้ายมาอยู่บ้านใหม่ ตอนนั้นไข่มุกยังเรียนอยู่ชั้นประถมอยู่เลย
พ่อของไข่มุกเป็นข้าราชการระดับสูง เมื่อก่อนรับราชการอยู่ต่างจังหวัด พอได้ย้ายเข้ามาประจำที่ส่วนกลางในกรุงเทพ พ่อกวีจึงมองหาบ้านที่อยู่ใกล้ที่ทำงาน พอดีกับบ้านหลังนี้ประกาศขาย พ่อกวีจึงซื้อและรีโนเวทจนบ้านปูนสองชั้นสวยงามน่าอยู่ และได้เพื่อนบ้านน่ารัก คุยกันถูกคอจนสนิทกัน มีอะไรก็คอยช่วยเหลือกันตลอด
- Writer
