ชะตาฟ้า ลิขิตสวรรค์

ท่ามกลางดวงดาวที่เจิดจ้าบนท้องนภา จ้าวชิงชิงหญิงสาวผู้เพียบพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตาและทรัพย์สมบัติกลับรู้สึกว่าวันนี้ท้องฟ้าช่างมืดมิดเหลือคนาราวกับว่าความมืดมิดกำลังจะคืบคลานเข้ามาหาเธอไปตลอดกาล "ตายรึยังคะที่รัก? " "ไม่น่าจะรอดแล้ว เรารีบจัดการเถอะ" จ้าวชิงชิง ใช้แรงเฮือกสุดท้ายหันไปมอง หลี่เย่สามีผู้เป็นที่รักของเธอกับหยางมี่เทียนเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในชีวิตที่รวมหัวกันฆ่าเธอ คนทรยศ!! "ขอโทษนะชิงชิงผมหวังว่าคุณจะหลับให้สบายไม่ต้องห่วงอะไร ผมจะดูแลทุกอย่างแทนคุณเอง" "ทะ ทำไม? " จ้าวชิงชิงใช้แรงที่เหลือเปล่งเสียงที่ดังเพียงน้อยนิดออกไป ทว่าดูเหมือนเธอจะไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน "ยาที่คุณกินเข้าไปมันค่อยๆออกฤทธิ์ช้าๆ ตอนนี้พ่อแม่ของคุณได้หลับใหลไปตลอดกาลแล้วนะ ผมจะฉีดมันเข้าไปให้คุณทรมาณน้อยลง คุณจะได้หลับสบายๆ" จ้าวชิงชิง พยายามส่ายหน้าไปมาช้าๆเธอไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรง เธอเพิ่งรู้วันนี้ว่าเธอถูกสามีกับเพื่อนสนิทแสนชั่วช้าแอบวางยาเธอและคนในครอบครัวมาโดยตลอด เธอไม่เคยสงสัยเลยว่าอาการแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับเธอกับพ่อแม่ของเธอจะเป็นฝีมือของหลี่เย่กับหยางมี่เทียน หลี่เย่หยิบกระดาษออกมาหนึ่งใบ เค้าจับนิ้วโป้งของจ้าวชิงชิงกดลงกับหมึกและประทับลงไปที่กระดาษ "เรียบร้อยแล้วที่รักเท่านี้เราก็รวยมหาศาลแล้ว" พวกชั่วทั้งสองคน!!! ไม่คิดเลยว่าจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้กับเธอ จ้าวชิงชิงมองหลี่เย่กับหยางมี่เทียนด้วยสายตาโกธรแค้น แต่ที่เจ็บปวดมากกว่านั้นคือเธอไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย เธอเป็นผู้หญิงเก่ง ฉลาด ชาติตระกูลดี แต่ทำไม? ทำไมโชคชะตาเล่นตลก นำพาให้เธอไปพบเจอคนชั่วทั้งสองคนนี้ หลี่เย่ค่อยๆฉีดยาเข้ามาที่แขนของจ้าวชิงชิง ความเจ็บปวดแวบผ่านเข้ามา ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมิดลงไป ราชวงศ์ต้าโจว จวนตระกูลหลิว "คุณหนู!!! คุณหนูฟื้นแล้วรึเจ้าคะ ฮือออ คุณหนูใหญ่!!!  เสียงเอะอะโวยวายปนเสียงสะอื้นไห้ ทำให้จ้าวชิงชิงที่เพิ่งฟื้นได้สติค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยความหนักอึ้งที่ศีรษะ จ้าวชิงชิงมองไปรอบๆด้วยความมึนงง ที่นี่ที่ไหนกัน? ไม่ใช่ที่บ้านเหรอ แล้วหลี่เย่กกับหยางมี่เทียนละ? "ฉันยังไม่ตายเหรอเนี่ย? " จ้าวชิงชิงจับใบหน้าและลูบตามร่างกายของตนเองก่อนจะต้องตกใจ ทำไมเธอถึงมาแต่งกายด้วยชุดโบราณเช่นนี้ ชุดผ้าไหมปักลายดอกเหมยชมพูอ่อนทั้งชุด ช่างงดงามนัก เดี๋ยวก่อน!!! นี่ฉันหลงมากองถ่ายหนังจีนโบราณเขวี้ยงดาบฟึ่บฟับๆเหรอ "คุณหนูใหญ่เจ้าคะ ดื่มยาก่อนนะเจ้าคะ ท่านตกน้ำไปตอนที่ไปชมสวนดอกเหมยที่จวนตระกูลเจินแล้วหมดสติไป บ่าวเป็นห่วงท่านแทบแย่! " จ้าวชิงชิงมองไปที่เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ดูแล้วน่าจะอายุราว15ปี ด้วยความสงสัยเธอจึงเผยรอยยิ้มออกมาแล้วมองไปที่เด็กคนนั้น "ที่นี่ที่ไหนเหรอ? แล้วกำลังถ่ายซีรี่ย์อะไรกัน ใช่เรื่องที่หยางหยางเป็นพระเอกปะ? ฉันชอบเขามากเลยอะตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? เอ๊ะ!!!! ว่าแต่ใครเป็นนางเอก ใช่หลิวอี้เฟยรึเปล่า? ไม่ๆๆๆๆสิ แล้วใครพาฉันมาที่นี่กันเนี่ย? " เด็กสาวตรงหน้ามองจ้าวชิงชิงด้วยสายตาไม่เข้าใจ "คุณหนูพูดเรื่องอันใดเจ้าคะบ่าวไม่เข้าใจ? " "แหม่!! แม่หนูรีบเลิกเล่นละครละตอบพี่สาวมาสิจ๊ะว่าที่นี่ที่ไหน แล้วเอ่อ? หนูเห็นผู้ชายที่หล่อๆกับหญิงสาวผิวขาวๆผ่านมาทางนี้บ้างมั้ย? " จ้าวชิงชิงพยายามข่มโทสะเมื่อต้องเอ่ยถึงหลี่เย่กับหยางมี่เทียน หึ! คนชั่วถ้าฉันได้เจอหน้าพวกแกฉันจะจัดการพวกแกให้สาสมเลย "ว่าไงสาวน้อย? " "ที่นี่จวนตระกูลหลิวของท่านเสนาบดี หลิวเทียนเฉิงกับฮูหยินลี่หยางเจ้าค่ะ" เด็กสาวตรงหน้ายังคงตอบคำถามของจ้าวชิงชิงด้วยสายตาใสซื่อ จ้าวชิงชิงเริ่มรู้สึกได้ถึงความผิดปกติเธอค่อยๆลุกขึ้นพยายามจะก้าวไปที่กระจกแต่รู้สึกว่าร่างกายช่างไม่มีแรงเอาเสียเลย "คุณหนูจะไปที่ใดเจ้าคะ คุณหนูต้องรักษาตัวนะเจ้าคะ? " "ฉันจะไปที่กระจก! " จ้าวชิงชิงไม่สนใจเสียงร้องเตือนของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า เธอค่อยๆเดินโซเซไปหยุดอยู่ที่หน้ากระจก หญิงสาวที่หน้าตาเหมือนกับเธอแต่ดูแล้วอายุน้อยกว่าเธอไปถึงครึ่งหนึ่ง หญิงสาวในกระจกดูราวอายุ16ปี หน้าตาอ่อนแรง แต่ยังคงความสง่างามเอาไว้ จ้าวชิงชิงกลั้นใจเดินออกไปที่นอกห้อง ทันใดที่ออกไปลมหนาวก็พัดมาปะทะร่างของเธอ ทำให้เหน็บหนาวนัก จ้าวชิงชิงกวาดสายตามองไปโดยรอบ หญิงสาวมากมายบ้างก็กำลังกวาดลาน บ้างก็กำลังเช็ดถู บ้างกำลังยกถ้วยน้ำชาเดินไปตามทาง แต่เมื่อทุกคนเห็นจ้าวชิงชิงก็โค้งกายทำความเคารพ "คารวะคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ" ไม่จริง!!! ที่นี่มันที่ไหนกันแน่ ฉันหลุดมาอยู่ที่ไหน คุณพ่อคุณแม่ละ ในระหว่างที่จ้าวชิงชิงกำลังตกอยู่ในอาการตกใจและสับสน ก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น "ลี่เซียน! เจ้าฟื้นแล้วรึลูกแม่! " จ้าวชิงชิงหันไปมองตามเสียงก็พบกับหญิงผู้หนึ่งอายุราวสามสิบกว่าปี ใบหน้าสูงวัยดูงดงามคล้ายเธอถึงเจ็ดแปดส่วนวิ่งเข้ามากอดเธอทั้งน้ำตา "โธ่! ลี่เซียนลูกแม่ แม่คิดว่าเจ้าจะไม่ฟื้นแล้วซะอีก แล้วนี่อะไรกัน ไป๋หลาง! เจ้าปล่อยให้คุณหนูใหญ่ออกมาตากลมหนาวได้อย่างไร!!! " "ขออภัยเจ้าค่ะฮูหยิน บ่าว เอ่อ คือบ่าวห้ามแล้วแต่คุณหนูไม่ยอมฟังบ่าวเจ้าค่ะ" "นี่เจ้า" จ้าวชิงชิงหันมองเด็กสาวที่ชื่อไป๋หยางสลับกับมองหญิงที่แทนตนเองว่าแม่ตรงหน้า หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะคือ ลี่หยาง ฮูหยินที่ไป๋หลางพูดถึง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!! จ้าวชิงชิงมองหน้าฮูหยินลี่หยางด้วยความสับสน "ลี่เซียนเจ้าเป็นอะไรไป? ทำไมมองแม่แบบนี้เล่า" "ที่นี่ที่ไหน? " จ้าวชิงชิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ทำให้ฮูหยินลี่หยางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "เจ้าถามอะไรแม่ไม่เข้าใจ? " "ที่นี่ที่ไหน เอ่อ ฉันหมายถึง รัชสมัยไหน ราชวงศ์อะไร? " "ราชวงศ์ต้าโจว ฮ่องเต้นามว่าจ้าวชิงเฟย เจ้าถามทำไมหรือ? " ใบหน้าของจ้าวชิงชิงซีดเผือด เธอหลับตาลงและนึกย้อนเรื่องราว เธอตายจากโลกปัจจุบันย้อนกลับมาสู่อดีตในร่างของตัวเองวัยเด็กที่ชื่อหลิวลี่เซียนงั้นหรือ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! จ้าวชิงชิงไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ทำใจให้ไม่เชื่อไม่ได้ ภาพตรงหน้าทำให้เธอมึนงงสับสนไปหมด "ไม่จริง!!! ไม่จริง" "หลิวลี่เซียนเป็นอะไรลูก!!! " ฮูหยินลี่หยางรีบวิ่งมาประคองร่างที่หมดสติไปของจ้าวชิงชิงด้วยความตกใจ "เกิดอะไรขึ้นรึเจ้าคะท่านแม่? " "ลี่ซือเจ้ารีบไปตามหมอเร็วเข้าแล้วให้คนไปแจ้งท่านพ่อเจ้าด้วยว่าพี่เจ้าฟื้นขึ้นมาแล้วหมดสติไป!!! " "อะไรนะเจ้าคะพี่ใหญ่ฟื้นแล้วรึ!!! " "เจ้าตกใจอันใดรีบไปทำตามที่แม่สั่งเร็วเร็วเข้า!!! "