รักกลางรอยแค้น

บทนำ

ร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูหลายรอบอย่างกังวลใจ ด้วยความที่ไม่คุ้นชินกับการรอ        สักเท่าไหร่ หากแต่คนที่เขานัดไว้นั้น กลับมาช้ากว่าสองชั่วโมงแล้ว       ทั้งๆ ที่วินัยของคนยุโรปคือความตรงต่อเวลา เขาถอนหายใจด้วยความรำคาญแต่ก็ต้องเฝ้ารอ เพราะวันนี้เขามีนัดสำคัญกับแฟนสาวที่จะไปจองโบสถ์ เพื่อจัดพิธีแต่งงานระหว่างเขาและเธอ                        ในเดือนหน้า ชายหนุ่มเงยหน้ามองดูท้องฟ้าที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของเมืองนิวคาสเซิลด้วยความหวังว่าวันนี้ฝนคงจะไม่เทลงมา             ถ้าหากเขาต้องรอคนรักอีกสักสองสามชั่วโมง

ไม่ถึงสิบนาทีดีนัก ร่างบางสมส่วนก็เดินโปรยยิ้มมาแต่ไกลด้วยความสำนึกผิดที่มาช้ากว่าเวลานัด เป็นรอยยิ้มประจำที่เธอต้องทำ ไม่อย่างนั้นคนที่รอนานจะต้องมีอารมณ์ฉุนเฉียวจนเอาลงไม่ได้ ที่สำคัญเธอต้องหาเหตุผลที่ดีพอที่จะเป็นสาเหตุ                        แห่งการมาสายนี้

           “สวัสดีค่ะแพต ฉันขอโทษมากๆ เลยค่ะ พอดีว่าตอนที่กำลังจะออกมาช่างภาพเรียกไปถ่ายรูปซ่อมรูปที่เสียค่ะ คุณรอนาน             มั้ยคะ” อแมนด้าบอก

สวนสาธารณะแห่งนี้อยู่ติดกับสตูดิโอที่หญิงสาว                    ถ่ายแบบอยู่ หญิงสาวเลยนัดเขามารอที่นี่ เพื่อที่จะออกไปทำธุระด้วยกัน ดวงตาที่ถูกแต่งแต้มอย่างโฉบเฉี่ยว มองคนรักด้วยความ ปิติที่เขาเปลี่ยนไปแทบจะเป็นคนละคน ตั้งแต่เธอบอกเขาว่ากำลังท้องลูกของเขา เมื่อก่อน ภัควัต โชติศิริวัชยา คนนี้เคยเป็นคนที่             เอาแต่ใจอย่างเหลือร้าย หยิ่งทะนงตน เจ้าชู้ และไม่หยุดอยู่ที่ใคร              ได้นานเกินสองเดือน ชีวิตในอังกฤษของเขานอกจากการเรียนต่อ                       ด้านบริหารธุรกิจแล้วที่เหลือเป็นการท่องราตรีและดื่มสุราเคล้านารีทั้งสิ้น ผู้หญิงคนแล้วคนเล่าที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขานั้นไม่นาน      ทุกคนก็ผ่านไปไม่ย้อนกลับมา จนวันหนึ่งที่อแมนด้าได้รู้จักกับเขาในผับแห่งหนึ่ง หญิงสาวเป็นคนเข้าไปขอร่วมโต๊ะกับเขาและกลุ่มเพื่อนสองสามคนของเขา และทำท่าทีว่าหล่อนนั้นสนใจเขา              เป็นพิเศษ

ตอนนั้นภัควัตที่อแมนด้าเห็น คือชายหนุ่มที่มีเสน่ห์ดึงดูด แม้ว่าจะเป็นคนเอเชีย แต่กลับหล่อเหลาไม่แพ้เพื่อนนายแบบ      ชาวยุโรปของเธอด้วยซ้ำ ช่วงแรกๆ ที่คบกัน เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรเธอมากนัก เห็นว่าหล่อนเป็นแค่เพื่อนนอนด้วยซ้ำ พออแมนด้า               เรียกร้องให้เขามาคอยดูแลเอาใจใส่ตามประสาคนรักบ้าง           หรืองอแงบ้าง เขาก็จะกำนัลด้วยของสวยๆ งามๆ ราคาแสนแพง แต่ไม่เคยสนใจเลยว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร แต่เมื่อหญิงสาวบอกให้เขารู้ว่าเธอท้องกับเขาแล้ว ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปจากหน้ามือ            เป็นหลังมือ ภัควัตขอเธอแต่งงานทันทีและหันมาใส่ใจดูแลเธอ          มากขึ้น แม้แต่วันนี้ที่ทั้งสองจะไปจองโบสถ์เพื่อแต่งงาน เขายัง           มานั่งรอเธอได้เป็นนาน ทั้งๆ ที่คนอย่างเขาไม่เคยทำอย่างนี้                 จนหญิงสาวนึกสงสัย ถ้าเขาเปลี่ยนมาเป็นคนดีขนาดนี้เพราะลูกเท่านั้น พอเธอคลอดลูกแล้วเขาจะยังดีอย่างนี้ตลอดไปหรือเปล่า แต่หญิงสาวก็ปัดความกังวลออกไป ก่อนจะส่งยิ้มให้ใบหน้า               หล่อเหลานั้นอย่างเอาใจ

           “ไม่นานหรอก เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวมันจะเลยเวลานัดเราจะโดนตำหนิเอา”

           “ทันอยู่แล้วล่ะค่ะ คุณนัดบ่ายไม่ใช่หรือคะ เราไปทานข้าวกันก่อนดีกว่า ไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันตั้งแต่เช้าแล้วหิวจะแย่”

           “อะไรนะ นี่คุณไม่กินข้าวเหรอ มันเป็นอันตรายต่อเด็กนะ   ผมบอกแล้วว่าให้เลิกทำงานได้แล้ว อีกสองอาทิตย์ก็จะแต่งงานแล้วยังไปทำงานอยู่ได้ เอาลูกไปลำบากแท้ๆ” ภัควัตบ่นอุบอิบ     ทำหน้ายุ่งใส่ที่ว่าที่เจ้าสาวที่ไม่ค่อยยอมเชื่อฟังเขาเลย

           อแมนด้าถอนหายใจพรืด ลูกอีกแล้ว อะไรๆ ก็ลูก                   เขาห้ามหล่อนวันละหลายล้านอย่างเพราะห่วงลูก ไม่รู้ว่าวันหนึ่งๆ เขาคิดจะห่วงแม่ของลูกเขารึเปล่า

           “โธ่ งานนี้เป็นจ็อบสุดท้ายแล้วนะคะ” อแมนด้าบอก หลังจากเข้าไปนั่งคู่กับเขาในรถสปอร์ตคันหรูแล้วเรียบร้อย

           “งั้นก็ดี หลังจากนี้ก็หัดทานข้าวให้ตรงเวลาด้วยเข้าใจไหม”

           “เข้าใจค่ะ ที่รัก” อแมนด้าหันไปจูบแก้มของคนชอบสั่ง

           “กินร้านไหน” เขาถาม

           “ฉันอยากกินพิซซ่าอิตาเลียนค่ะ วันนี้เห็นเจ้าหน้าที่       ฝ่ายเสื้อผ้าสั่งพิซซ่าถูกๆ มากิน หอมดีเลยนึกอยากกินพิซซ่า              อิตาเลียนบ้าง เราไปกินที่ร้านหัวมุมถนนถัดไปดีมั้ยคะ” หญิงสาว             ชี้ไปที่ร้านอาหารอิตาเลียนเล็กๆ หัวมุมถนน

           “ไม่เอาดีกว่า พิซซ่าไม่ดีต่อสุขภาพ เดี๋ยวผมพาไปกินอาหารจีนในภัตตาคารที่เรากินกันประจำดีกว่า” เขาสรุป แล้วขับรถเลี้ยวเข้าภัตตาคารอาหารจีนหน้าตาเฉย จนอแมนด้าแอบลอบถอนใจ ไม่รู้ว่าเขาจะถามทำไม แต่หญิงสาวก็งอนได้ไม่นาน เมื่อเขาลุกมาเปิดประตูรถและบริการตักโน่นตักนี่ให้ ดูแลอย่างดีจนจบมื้ออาหาร อย่างน้อยเขาก็ทำด้วยความเป็นห่วง ไม่ว่าจะห่วงแม่หรือห่วงลูก มันก็คงไม่ต่างกันสักเท่าไหร่

           ทั้งคู่ไปติดต่อประสานงานกับทางโบสถ์ด้วยอารมณ์         ที่อิ่มเอมใจ จนเตรียมการและนัดวันซักซ้อมพิธีกับท่านสาธุคุณเรียบร้อยแล้วภัควัตก็ขับรถมาส่งอแมนด้าที่อพาร์ตเมนต์

“ตอนงานแต่งญาติฉันจะมาจากลาสเวกัสกันสี่ห้าคน      รวมพ่อแม่ด้วยก็เป็นเจ็ดคน แล้วญาติของคุณจะมากันกี่คนคะ”อแมนด้าถามก่อนจะลงจากรถ เพราะหญิงสาวต้องเตรียมของขวัญไว้ให้ญาติสนิทที่มาร่วมพิธีในโบสถ์

“เอ่อ ไว้ผมจะโทรมาบอกพรุ่งนี้นะ”

“อย่าลืมล่ะ ขับรถดีๆ นะคะ” อแมนด้าจูบแก้มเขา                 แล้วก้าวลงจากรถไป

ภัควัตนั่งนิ่งอยู่ในรถเป็นนานสองนาน ครุ่นคิดอะไรมากมาย ก่อนจะขับรถออกมาเพื่อกลับอพาร์ตเมนต์ของตน

เขาเครียดที่มารดาไม่ค่อยเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้      สักเท่าไหร่ ท่านพร่ำบ่นว่าไม่อยากได้สะใภ้เป็นฝรั่งตาน้ำข้าว       ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม และท่านได้หาว่าที่สะใภ้ให้กับเขาแล้ว           ที่เมืองไทยและขอให้เขาทบทวนดีๆ ก่อน แต่ท่านก็ไม่อาจคัดค้านเพราะเขาบอกว่ายังไงเขาก็จะแต่งให้ได้ อีกทั้งอแมนด้ายังท้อง            กับเขาอีก ท่านจึงยอมจำนน ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีปัญหาอะไร            แต่เขาก็อดกังวลไม่ได้ หลังจากแต่งงานแล้วเขามีกำหนดที่จะกลับเมืองไทย เพื่อไปสานต่อธุรกิจของมารดาและพาอแมนด้าไปใช้ชีวิตที่นั่น หากมารดาเขาไม่ได้ชื่นชอบอแมนด้าตั้งแต่แรกแล้ว                    มันอาจจะมีผลต่อความสงบสุขของครอบครัวในอนาคตก็เป็นได้            อย่าว่าถึงแต่อนาคตเลย แค่งานแต่งงานครั้งนี้มารดาเขาจะยินดีมาหรือเปล่าก็ไม่รู้

ก่อนวันแต่งงานหนึ่งอาทิตย์ ภัควัตไปรับอแมนด้า           ที่อพาร์ตเมนต์ตามปกติ เขาค่อนข้างจะอารมณ์เสียนิดหน่อย        ที่อแมนด้าผิดสัญญาด้วยการรับงานถ่ายแบบเพิ่มเมื่อวันก่อนนี้แม้ว่าจะเป็นงานเล็กๆ ถ่ายแค่สองวัน แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอทำ แต่อแมนด้าก็อ้างว่าไหนๆ ก็จะเลิกอาชีพนี้แล้วขอถ่ายอีกซักครั้งเป็นการทิ้งทวน เขาเลยได้แต่ตามใจ ช่วงนี้เขาเรียนจบแล้วจึงว่างมาก เขามีเวลามารับอแมนด้าไปกินข้าวทุกวัน เว้นเสียแต่วันสองวันนี้เท่านั้นที่ไม่ได้พบกันเพราะอแมนด้าติดงาน

ภัควัตต่อสายโทรศัพท์หาอแมนด้า แต่กลับไม่มีคนรับ       เขาจึงตัดสินใจที่จะขึ้นไปที่ห้องพักของหญิงสาว เขามีกุญแจห้องเรียบร้อยเพราะเคยมานอนค้างหลายครั้งแล้ว อแมนด้าเคยรบเร้าขอเขาไปอยู่กับเขาที่อพาร์ตเมนต์ของเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ปฏิเสธไปเพราะเขาอาศัยอยู่กับเดรโก เพื่อนที่เรียนด้วยกัน คงไม่สะดวก ถ้าจะไปอยู่ด้วยกันสามคน เขาจึงจ่ายค่าห้องนี้ให้เธออยู่ไปก่อนแล้วค่อยกลับไปอยู่บ้านด้วยกันที่เมืองไทย

           ชายหนุ่มเคาะประตูหนักๆ สามครั้งแล้ว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาจึงไขกุญแจเข้าไปเองเสียเลย คิดว่าหญิงสาวอาจจะ     อาบน้ำอยู่และมักจะอาบน้ำนานๆ เสมอ

           แต่พอเข้ามาในห้องแล้วกลับไม่พบใครอยู่ในห้องเลย อแมนด้าไปไหน? เขาปรายตาไปมองบอร์ดที่อแมนด้าชอบแปะโน้ตไว้เป็นประจำเผื่อจะมีข้อความฝากถึงเขาไว้ว่าจะออกไปไหน          มีข้อความฝากถึงเขาจริงๆ ด้วยไม่ใช่โน้ตแต่เป็นจดหมายเลยล่ะ    ภัควัตดึงกระดาษออกมาอ่านด้วยความงุนงง

           ถึง แพต

         ตอนที่คุณได้อ่านจดหมายนี้ ฉันคงขึ้นเครื่องออกจากอังกฤษเรียบร้อยแล้ว ฉันเสียใจเหลือเกินที่จะบอกว่าขอล้มเลิก      งานแต่งงานของเราสองคน เพราะว่าฉันอดทนต่ออุปสรรคไม่ได้  อันที่จริงเมื่อวานนี้ฉันไม่ได้ไปทำงาน แต่ฉันไปพบผู้หญิงคนหนึ่งตามนัด เธอบอกว่าชื่อ ริตา เป็นคู่หมั้นของคุณที่เมืองไทย เธอบอกฉันว่าแม่ของคุณไม่ได้อยากได้ชาวต่างชาติมาร่วมตระกูล หากฉันยังดึงดันที่จะแต่งงานกับคุณ ฉันก็คงเข้ากับท่านไม่ได้จนมีปัญหามากมายไม่จบสิ้น และเธอบอกว่าทันทีที่คุณกลับเมืองไทย      งานแต่งงานของคุณกับเธอก็จะถูกจัดขึ้น เธอขอให้ฉันหลีกทาง      ให้คุณได้กลับไปแต่งงานกับเธอ

ฉันพยายามบอกเธอแล้วว่าฉันท้องกับคุณ เรารักกัน                จะแต่งงานกัน แต่เธอก็ข่มขู่ให้ฉันไปทำแท้งและเลิกยุ่งเกี่ยวกับคุณ ไม่อย่างนั้นริตาจะใช้อำนาจและอิทธิพลทำร้ายฉัน อีกอย่าง                ฉันก็คิดว่าคุณคงมีใจรักริตาอยู่แล้ว เพราะอย่างนั้นคงไม่ได้หมั้นกันก่อนจะมาที่นี่ ที่คุณขอฉันแต่งงานเพราะว่าคุณต้องการรับผิดชอบเรื่องลูกมากกว่า แต่คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกค่ะ เพราะฉันตัดสินใจทำแท้งไปแล้วเพื่อความปลอดภัยในชีวิตฉันเอง ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นมาเฟียหรือมีอิทธิพลมืดหรือเปล่า แต่ฉัน             ก็ไม่อยากเสี่ยงที่จะมีปัญหากับคู่หมั้นคุณ ฉันจึงเลือกที่จะเดินออกจากชีวิตคุณมา ตอนนี้ฉันขอเลือกทางเดินของชีวิตฉันและขอร้องคุณว่าเราอย่าได้มายุ่งเกี่ยวหรือพบเจอกันอีกเลย ขอให้คุณมีความสุขกับชีวิตคุณที่เมืองไทย ส่วนฉันจะกลับไปทำงานที่ต่างประเทศและไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับแฟนเก่าของฉัน ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกด้วยตัวคุณเอง

ปล. ฉันหวังว่าเราคงไม่ต้องพบเจอกันอีก เพราะฉันไม่อยาก           มีปัญหากับครอบครัวคุณ

ลาก่อน

อแมนด้า เจ การ์เนอร์

หลังจากที่สืบและได้ข้อมูลทั้งหลักฐานและภาพถ่ายของ อแมนด้ากับชายแก่คราวพ่อและหล่อนยังรูปร่างเพรียวบางอย่างเดิมทั้งที่ผ่านมาพักใหญ่ ภควัตก็ได้รู้ว่าสิ่งที่อแมนด้าบอกในจดหมายเป็นความจริงทุกประการ... เมื่อนึกถึงแล้วก็เจ็บปวด นัยน์ตาวาวโรจน์ทุกครั้งที่นึกถึง ริตา ชื่อนี้เขาเคยได้ยินจากปากมารดาบ่อยครั้ง ผู้หญิงคนนั้นกล้าดียังไงมาทำให้ครอบครัวเขาพัง

เธอไม่ได้ตายดีแน่ เขาหมายมาดในใจ!