“ท่านควรจะต้องกล่าวขอโทษที่ทำให้ชุดของข้าเปื้อนนะคะ”
เจนนีสกล่าวพร้อมกับลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับชายผู้นั้นอย่างไม่มีวี่แววของความเกรงกลัว
“เหอะ! ทำไมข้าจะต้องลดตัวไปขอโทษนางบำเรอของท่านดยุคทีเซียสด้วยล่ะ แต่หากว่าเจ้าอยากให้ข้าก้มหน้าลงจริงๆ ก็ลองถกกระโปรงขึ้นมาสิ ข้าอาจจะก้มหน้าลงไปมอง”
เธอตั้งใจแล้วว่าจะไม่ทำให้ท่านดยุคเดือดร้อน ตั้งใจว่าจะทำงานเงียบๆ เพียงคนเดียวในวันแรกของการเข้างานแต่มันกลับกลายเป็นว่าในตอนนี้ เจนนีสไม่คิดปล่อยผ่านคนพวกนี้ไปอีกแล้ว เธอไม่ต้องการคำขอโทษ แต่เธอต้องการให้พวกเขาจดจำให้ขึ้นใจมากกว่า ว่าอย่างมาดูหมิ่นเกียรติของเธอเช่นนี้
เจนนีสแสยะยิ้มออกมา ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้ชื่นชอบพกกรรไกรตัดผ้าเอาไว้ในกระเป๋านักหนา และครั้งนี้เธอหยิบกรรไกรสีทองที่คมกริบเล่มนั้นขึ้นมาก่อนจะชี้ไปเบื้องหน้าของชายผู้นั้น
ต่อให้เธอทำเช่นไร บุรุษทั้งห้องนี้ก็จะใส่ร้ายเธออยู่ดีเพราะว่าเธอคื
