ฉันจะไม่เห็นแก่เงินอีกแล้วค่ะ

8.เกลียดตัวเองชะมัด

แววตาของเลดี้เฟรญ่ามันสะท้อนให้เห็นถึงความอ้างว้างและโดดเดี่ยว และด้วยแววตาเช่นนั้นทำให้เจนนีสเผลอไผลตอบตกลงไปแบบเสียไม่ได้

“แน่นอนค่ะ คราวหน้าข้าจะพาลิเวียน้องสาวของข้ามาที่นี่ด้วย แต่นางใกล้จะเข้าไปเรียนที่อคาเด็มมี่แล้ว ข้าไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ว่านางจะมีเวลาว่างรึเปล่า”

ถึงแม้ว่าคำตอบของสตรีเบื้องหน้าจะยังให้ความแน่นอนกับเฟรญ่าไม่ได้ แต่เธอดีใจนะที่จะมีเพื่อนที่รุ่นราวคราวเดียวกันมานั่งปรึกษาและพูดคุยเรื่องราวมากมาย เพราะขาข้างหนึ่งของเฟรญ่าเดินไม่ถนัด อีกทั้งยังยืนนานๆ ไม่ได้ เธอจึงเลือกที่จะเก็บตัวอยู่ในคฤหาสน์ทีเซียสมากกว่าการจะออกไปด้านนอก..

“อันที่จริงเลดี้น่ารักมากๆ เลยนะคะ หากว่าท่านยิ้มบ่อยๆ รับรองได้เลยว่าการออกงานในครั้งนี้เลดี้จะต้องเป็นที่จับตามองอย่างแน่นอน”

คำกล่าวของเจนนีสมันออกมาจากหัวใจของนางจริงๆ เลดี้เฟรญ่านั้นมีใบหน้าละม้ายคล้ายท่านดยุคอยู่หลายส่วน พี่ชายของนางหล่อเหลาปานนั้น มันเป็นไปไม่ได้เลยที่น้องสาวจะดูไม่ได้..

เพียงแต่แววตาและสีหน้าของดรุณีน้อยเบื้องหน้ามันเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ เวลาพูดนางจะหลบตาและไม่ยอมมองหน้า ไม่รู้เหมือนกันว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเด็กน้อยคนนี้พบเจอกับอะไรมาบ้าง ถึงได้หล่อหลอมให้นางเป็นเช่นนี้

“เอาไว้อีกสองวันข้าจะมาใหม่นะคะ จะเอาแบบร่างคร่าวๆ มาให้เลดี้เลือก”

เฟรญ่าก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ขอบคุณนะคะ ทะ..ท่าน งดงามมากทีเดียว และข้าไม่ค่อยพบเจอคนที่ใจดีแบบท่านมาก่อน”

เพราะว่าเธอมีน้องสาววัยไล่เลี่ยกันรึเปล่า เจนนีสถึงได้รู้สึกเอ็นดูเฟรญ่าเป็นพิเศษ เธออยากจะดึงรั้งร่างเล็กๆ ที่กำลังสั่นเทานั้นเข้ามากอดและปลอบโยนในทุกความเจ็บปวด แต่เราไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้น เจนนีสจึงทำได้เพียงส่งยิ้มและกล่าวอำลาเฟรญ่า

สาวใช้เดินนำหน้าของเจนนีสเพื่อจะพาเธอมาส่งที่รถม้า ทว่าตรงตำแหน่งที่รถม้าเคยจอดอยู่ บัดนี้กลับไม่มีรถม้าอีกต่อไป แต่กลับมีคุณพ่อบ้านที่กำลังยืนรอเธออยู่

“ท่านดยุคให้ข้ามาเชิญ คุณเจ้าของร้านตัดเสื้อขึ้นไปด้านบนครับ”

ไม่ใช่ว่าตอนที่เธอนั่งรถม้าเข้ามาที่นี่ จะไม่ได้คิดถึงเรื่องการรับมือกับความร้ายกาจของท่านดยุคเอาไว้ แต่เธอเข้ามาที่นี่ด้วยสองขาของเธอเอง และออกไปไม่ได้อย่างแน่นอนหากว่าเขาไม่อนุญาต

เธอไม่ได้มีตรงไหนเลยที่ตรงตามความต้องการของท่านดยุค เพราะอย่างนั้นเขาไม่ได้เรียกเธอให้ไปรับใช้หรอก ไม่มีทางเป็นเช่นนั้นเพราะรสนิยมของดยุคทีเซียส คือเด็กสาวผู้อ่อนแอและเปราะบาง

เจนนีสจำใจเดินตามพ่อบ้านขึ้นไปด้านบนคฤหาสน์หลังใหญ่ เรื่องความร่ำรวยของทีเซียสเธอต้องยอมรับเลย! การประดับตกแต่งด้านในคฤหาสน์นั้น มันหรูหราและสวยงามในแบบที่เจนนีสไม่เคยเห็นมาก่อน เธอเข้าออกคฤหาสน์หรูมาหลายที่เพราะต้องเข้าไปวัดตัวชนชั้นสูง แต่ไม่มีที่ไหนเลยที่จะทำให้เจนนีสรู้สึกประหม่าได้เท่าที่นี่ เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าที่เธอเกร็งมันเป็นเพราะที่นี่หรูหรามากเกินไปหรือเพราะว่าที่นี่เป็นบ้านของท่านดยุคกันแน่

ประตูห้องนอนบานใหญ่ถูกเปิดออก พ่อบ้านไม่ได้เดินเข้ามาพร้อมกันกับเธอ เขาเพียงพยักหน้าเพื่อเป็นการบอกกล่าวให้เธอเดินเข้าไปด้านใน มือของเจนนีสกำกระโปรงสีน้ำเงินเข้มของตัวเองเอาไว้แน่น พร้อมกับก้าวเท้าเข้าไป เธอมองเห็นเจ้าของเรือนผมสีเงินกำลังนั่งอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่ บนใบหน้าปานรูปสลักของเขามีรอยยิ้มประดับอยู่บนนั้น

ห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นควันของซิก้าร์..ทำให้เจนนีสเวียนหัวไปชั่วขณะ

เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับเดินเข้ามาหาเธอด้วยสองเท้าที่แสนมั่นคง ชุดคลุมอาบน้ำที่ผูกเอวเอาไว้อย่างลวกๆ และทรงผมที่ยุ่งเหยิงเหมือนกับว่าเขาพึ่งลุกจากเตียง

เมื่อวานเขายังดูสมบูรณ์แบบขนาดนั้นในงานเลี้ยงของเลดี้อามิตี้ แต่ในวันนี้ภาพลักษณ์ความสบายๆ ของเขา กลับทำให้เธอละสายตาไปจากใบหน้านั้นไม่ได้เลย

“ข้าได้ยินมาว่าฝีมือการตัดเย็บชุดของเจ้านั้นดีมาก เช่นนั้นก็ตัดชุดออกงานให้ข้าสักชุดสิเจน..”

ปลายนิ้วของเจนนีสสั่นด้วยอาการหวาดหวั่นและประหม่า เธอเดินถอยหลังในขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น

“ฝีมือของข้ายังห่างชั้นกับการจะตัดชุดออกงานให้ท่านดยุคค่ะ..เป็นเกียรติของข้าแล้วที่ท่านดยุคเล็งเห็นถึงความสามารถของข้า เพียงแต่...”

เขาชอบนะ ในตอนที่เธอก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาเพราะมันดูเหมือนกับว่าในครั้งนี้เขากำลังจะชนะเลย

“เจน ข้าบอกให้เจ้าทำ..ไม่ใช่ว่าเจ้า..ควรจะต้องทำตามคำสั่งของข้าอย่างนั้นหรือ?”

คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะมายืนอยู่เบื้องหน้าของเขาในยามนี้ เพราะเมื่อวานเขาเสนอตัวให้เธอ แต่เธอกลับเมินเฉยและไม่สนใจ แต่ยามนี้เธอกำลังก้าวเดินเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขาเช่นนี้ เราสองคนอยู่ในห้องนอนที่เต็มไปด้วยกลิ่นของซิก้าร์ที่เขาพึ่งจะพ่นออกมา ใบหน้าของเธอขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความหวาดหวั่นใจ

ท่าทีไร้ความมั่นใจของเจนนีสมันยิ่งทำให้เขาอยากจะปิดประตูลงกลอนแล้วขังเธอเอาไว้ในห้องนี้เพื่อที่เขาจะได้มองดูแววตาตื่นตระหนกนั้นไปเรื่อยๆ ..ช่วยไม่ได้ ก็เธอสวยมากนี่เมื่อทำหน้าเช่นนั้นน่ะ

เจนนีสค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา เขาไม่ได้คิดให้โอกาสเธอมีทางเลือกตั้งแต่แรกแล้วนี่

เพราะแบบนั้นเธอควรจะหยิบสายวัดออกมาแล้ววัดตัวเขาให้มันจบๆ ไป เธอจะได้ออกไปจากห้องที่แสนอึดอัดนี่แล้วกลับไปที่ร้านเสียที

เจนนีส วางกระเป๋าของเธอลงบนโต๊ะ ในนั้นมีสายวัด กรรไกร เข็ม ด้าย และสมุดเล็กๆ สำหรับจดรายละเอียดรูปร่างของผู้สวมใส่ลงไป

อย่าแสดงท่าทีว่าหวาดกลัวสิเจนนีส ไม่อย่างนั้นเขาจะได้ใจ..เธอหยิบสายวัดออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปหาเขา

“คิวงานตัดชุดของข้าค่อนข้างยาวมาก ชุดของท่านดยุคจะตัดเสร็จประมาณอีกหกเดือนข้างหน้านะคะ”

เจนนีสเริ่มวัดจากข้อมือของเขาเป็นที่แรก

“ข้าต้องการใช้ชุดนี้ภายในสองสัปดาห์..หนึ่งแสน ต่อหนึ่งชุด มันน่าจะเป็นราคาที่เจ้าพอจะลัดคิวทำให้ข้าก่อนผู้อื่นได้..”

เกลียดเขาชะมัดเลยที่เสนอเงินเช่นนั้นให้เธอ!! แต่เจนนีสเกลียดตัวเองมากกว่าที่เงินหนึ่งแสนที่ว่านั่นกำลังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอในยามนี้ ปกติแล้วราคาชุดออกงานจะราวห้าพันถึงหนึ่งหมื่น ชุดที่แพงที่สุดที่เธอเคยตัดมาคือชุดแต่งงานที่ราคาสองหมื่น..เธอไม่ได้กำไรอะไรเยอะแยะเพราะคุณภาพของผ้าจะต้องสัมพันธ์กับราคา แต่นี่หนึ่งแสน..

“ตกลงค่ะ สองสัปดาห์..”

มาทอสแสยะยิ้มออกมาพร้อมกับดึงเชือกของชุดคลุมอาบน้ำออกอย่างช้าๆ จนชุดนั้นร่วงหล่นลงไปกองที่พื้น

“ชุดราคาแพงเช่นนั้นก็จะต้องวัดขนาดของผู้สวมใส่ไม่ให้คลาดเคลื่อน..จริงไหมเจน โดยเฉพาะตรงส่วนกางเกง”