มันน่าโมโหเล็กน้อยตรงที่ถึงแม้ว่าในใจของเธอจะล่วงรู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันผิด..เขาสามารถทำลายนาฬิกาเรือนนั้นให้แตกกระจายลงมายังเบื้องล่างได้อย่างง่ายดาย
และเพราะบนพื้นมีแต่เศษแก้วที่กระจายเต็มบริเวณ ท่านดยุคถึงได้อุ้มเธอขึ้นมาและพาเธอเดินไปที่เตียง ในมือของเธอยังคงถือตารางกำหนดการของเขาอยู่เลย และเหมือนกับเสียงในลำคอของเจนนีสจางหายไปเพราะเธอไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดอะไรออกไปในยามนี้ดี
เขาวางเธอลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ที่มีไว้สำหรับสองคนนอน ก่อนที่ท่านดยุคจะรวบเธอเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้งเพื่อดึงรั้งให้เธอล้มตัวนอนลงไปบนเตียง
ใจเธอเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมาจากอก
“นอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
มือของเธอยังคงกำสมุดเล่มนั้นซึ่งเป็นงานที่เธอจะต้องเรียนรู้เอาไว้แน่น เขาอันตราย..เธอเคยคิดแบบนั้นจนในช่วงเวลาที่ผ่านมา เราได้ใกล้ชิดกันมากทีเดียวและความคิดของเจนนีสมันค่อยๆเปลี่ยนไป
เขาไม่ได้อันตรายต่อชีวิตของเธอเล
