ตามรัก...สุดปลายฟ้า

ทันทีร่างสูงเดินออกจากเครื่องบิน สายตามองหาเธอกับเขาคนนั้น แต่ก็ไม่เห็นเสียแล้ว พศิกรจำใจเดินไปตามทางออก เรียกรถแท็กซี่ไปส่งที่บ้านของเขาทันที ใบหน้าใสมองนอกหน้าต่างรถ นานๆจะได้มาสัมผัสบรรยากาศในเมืองแบบนี้สักครั้ง หลังจากไปบรรจุเป็นครูอยู่ภาคเหนือเสียหลายเดือน ตอนนี้โรงเรียนปิดเทอมเขาจึงกลับมาบ้าน และการกลับมาครั้งนี้ทำให้เจอ ศิริลนภาอีกครั้ง “เราเลิกกันเถอะ” คำพูดของเธอในวันนั้นยังก้องอยู่ในหู ทั้งหมดมันเพราะเขาคนเดียว ชายหนุ่มได้แต่นึกถึงอดีตที่มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว รถแท็กซี่เคลื่อนเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ แต่ขาดความอบอุ่น พ่อกับแม่ของเขาใช้ชีวิตเที่ยวรอบโลกไม่เคยสนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว นานๆจะกลับมาให้เห็นหน้าสักครั้ง ยิ่งตอนนี้เขาไปบรรจุเป็นครูอยู่ภาคเหนือ ยิ่งทำให้เขาแทบไม่ได้เจอหน้าพ่อกับแม่อีกเลย หากวันนี้ในรอบหลายเดือนเขาได้เจอหน้าแม่ตัวเอง ศิณี เดินมารับลูกชายพร้อมสั่งคนรับใช้ยกกระเป๋าไปเก็บ “ตากร กลับมาทำไมไม่บอกพ่อกับแม่ละ แม่จะได้ส่งคนไปรับ” พศิกรถอนหายใจใครจะไปรู้ว่าพ่อกับแม่อยู่บ้านที่ใหญ่แต่ไร้ความอบอุ่นแบบนี้ ขนาดเขาบาดเจ็บนอนในโรงพยาบาลหลายวันยังไม่คิดมาหาเลยด้วยซ้ำ “ผมไม่รู้นี่ครับ ว่าพ่อกับแม่จะอยู่บ้าน” ใบหน้าใสชะเง้อมองคนเป็นพ่อ “เข้าไปในบ้านก่อน พ่อนั่งรออยู่” ว่าแล้วศิณีคล้องแขนลูกชายเดินเข้าไปข้างในบ้านด้วยกัน “มาแล้วเหรอ” พศิน ถามลูกชายเสียงเรียบตายังคงมองจอไอแพต “ครับพ่อ” “แล้วหนูศิไม่มาด้วยเหรอลูก” คนเป็นแม่ถามทำเอาชายหนุ่มสะอึก “ใช่ ไม่เห็นพามาเที่ยวบ้านด้วยเลย” “เอ่อ คือว่าผมกับศิเราสองคนเลิกกันแล้วครับ” ทั้งสองหันมองหน้าด้วยความตกใจ “ตากร ทำไมปล่อยหนูศิหลุดมือแบบนี้ละ หนูศิดีที่สุดแล้วนะ” ศิณีผิดหวังในตัวลูกชายคำสัญญาที่รับปากเอาไว้แบบนี้เธอจะบอกวิญญาณเพื่อนทั้งสองคนได้ยังไงกัน “ผมขอโทษครับ แต่ศิก็เจอคนที่ดีกว่าผมนะครับแม่” “ดีแล้ว ดีกว่าอยู่กับคนอย่างแก” พศินเอ่ยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ในความโลเลและเจ้าชู้ “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ว่าแล้วพศิกรเดินขึ้นไปชั้นบนเข้าห้องนอนตัวเอง สนามบิน ร่างสูงโปร่งในชุดยูนิฟอร์มสีน้ำเงินคาดฟ้าพนักงานสายการบินบลูสกายแอร์ไลน์กำลังเดินถือกระเป๋าลากลงมาจากเครื่องบินพร้อมสจ๊วดหนุ่มร่างสูง เดินมาด้วยกัน “นี่แพร วันนี้เราไปนั่งชิลเหมือนเดิมดีมั๊ย” เรวัตชายร่างสูงหากใจเป็นหญิงเอ่ยปากชวนเพื่อนสนิทอย่างแพรไพร “ดีเหมือนกันนะ” ใบหน้าสวยแต่งแต้มเครื่องสำอางหันมาบอกเพื่อนชายใจเป็นหญิง “แล้วเมื่อกี้บนเครื่องบิน ทำอะไรกันอ่ะ ฉันเห็นนะ” เรวัตจีบปากจีบคอถามเธอกับชายหนุ่มคนนั้น “ผู้โดยสารไง จะล้มฉันก็เลยรับไว้” แพรไพรเอ่ยทำหน้าเรียบเฉย หากในใจกลับนึกถึงแต่ใบหน้าใสของเขา แววตาของเขาดูเหมือนเศร้าสร้อย คล้ายกับมีเรื่องทุกข์อยู่ในใจ “แต่ฉันเห็นเธอมองจนลับสายตาเลยนะ” เรวัตยังถามไม่เลิก “ไม่มีอะไรหรอก คิดมาก เร็วๆ อยากกลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเนี่ย” ร่างสูงโปร่งเดินนำไม่สนใจทั้งที่ เรวัตยังพูดไม่จบ “รอด้วยสิ” ว่าแล้วสจ๊วตหนุ่มรีบก้าวเท้ายาวๆตามเพื่อนสาวไปอย่างรวดเร็ว ตอนเย็น “ไปไหนอีกละ ตากร” ศิณีเอ่ยถามลูกชาย “ไปเที่ยวครับ อยากสัมผัสแสงสีในเมืองกรุงบ้าง” พศิกรเอ่ยขึ้น อยากสัมผัสบรรยากาศในยามราตรีแบบนี้มานานแล้ว “ตามใจก็แล้วกัน อย่ากลับดึกละ” “ครับ” พศิกรเดินออกจากบ้าน ไม่นานเสียงรถยนต์ดังขึ้นแล้วก็ขับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว ร้านอาหารแห่งหนึ่ง พศิกรเดินตรงมายังโต๊ะอาหารที่อยู่ด้านในสุด เขาอยากนั่งฟังเพลงเป็นการส่วนตัว พนักงานเสิร์ฟตามมาถึงโต๊ะ แล้วยื่นเมนูอาหารและเครื่องดื่มให้ “รับอะไรดีคะ” “ครับ” พศิกรเปิดเมนูอาหาร ก่อนจะสั่งไปสองสามอย่างพร้อมเบียร์สามขวด “รอสักครู่นะคะ” ภายนอกร้าน “นี่ แต่งชุดแบบนี้เดี๋ยวเขาก็หาว่าแกเป็นแฟนฉันหรอก” แพรไพรมองเรวัตในชุดเสื้อคอปกกางเกงสีครีมขายาว “เอ่อน่า บางคนเค้าก็ดูออกว่าฉันชอบผู้ชาย” เรวัตบ่นเพราะคำว่าผีเห็นผียังใช้ได้ผลเสมอ “ไปกันได้หรือยังละคะ” แพร่ไพรเริ่มเบื่อต้องยืนรอนอกร้าน “ไปสิ ตามมาๆ” ร่างสูงเดินนำหน้ามองตามโต๊ะเพื่อจะได้ดูชายหนุ่มหล่อๆหลงมาติดกับบ้าง พศิกรเห็นแอร์โฮสเตสสาวคนนั้นเขาจำได้ ซึ่งเธอเดินมากับผู้ชาย เขาจึงเดาว่าเป็นแฟน หากเขาไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย เพราะในตอนนี้เขายังรู้สึกผิดที่เสียศิริลนภาไป ทำยังไงได้เพราะมันเป็นความผิดของตัวเองทั้งนั้น อึก อึก ชายหนุ่มยกแก้วกระดกดื่มเพื่อลืมผู้หญิงที่ชื่อ ศิริลนภา หากยิ่งดื่มภาพใบหน้าอันน่ารักของเธอล่องลอยเข้ามาทุกครั้งไป “ทำไมกรยังลืมศิไม่ได้นะ” เขาพูดกับตัวเองเพียงลำพัง ตอกย้ำกับความผิดของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า