ตอนที่ 10 ยังนุ่มเหมือนเดิม
1843 Words
“พะ…พ่อหนุ่ม ฮึก จะมาเอาหนูโรสกลับไปด้วยใช่มั้ย”
ยายบัวเอ่ยถามไดม่อนเสียงสะอื้นด้วยน้ำตา
“ครับ ที่ผมมาหายายเพื่อจะมาบอกว่าผมจะพาโรสกลับบ้านของเธอครับ”
ไดม่อนตอบกลับยายบัวไปตามตรง ทำเอายายบัวถึงกับปล่อยโฮออกมาเมื่อสิ่งที่กลัวมาตลอดก็มาถึงจนได้ เพราะยายสิ่งที่ยายบัวกลัวมาตลอดเจ็ดปีคือการมีคนมาตามเธอกลับไปในที่ที่เธอจากมา
“ฮึก หลานยาย ฮืออออ”
“ยายหยุดร้องก่อนนะครับ ฟังผมให้จบก่อน”
ไดม่อนรีบพูดทันทีเมื่อเห็นยายบัวก้มหน้าร้องไห้หนักมากกว่าเดิม เมื่อได้ยินคำพูดของไดม่อนยายบัวก็เงยหน้าไปมองไดม่อนทันที
“ที่ผมบอกว่าจะมาพาโรสกลับบ้านผมไม่ได้จะให้โรสไปคนเดียว แต่ผมจะพายายไปด้วยครับ”
ยายบัวเบิกตากว้างทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของไดม่อน
“ยะ…ยายไปอยู่กับหนูโรสได้จริงๆ หรอพ่อหนุ่ม พ่อกับแม่หนูโรสยอมให้ยายไปอยู่กับหนูโรสหรอ พวกเค้าจะโกรธยายมั้ยที่ยายเอาลูกเค้ามาแบบนี้”
ยายบัวเอ่ยถามไดม่อนเสียงสั่นทั้งดีใจที่ยังได้อยู่กับโรสแต่อีกใจก็กลัวพ่อแม่ของเธอจะโกรธตัวเองด้วย
“พ่อกับแม่โรสเสียไปตั้งแต่อุบัติเหตุตอนนั้นแล้วครับยาย”
ยายบัวทำหน้าตกใจทันทีเมื่อรู้ว่าพ่อแม่ของเธอนั้นเสียแล้ว
“ไม่ต้องห่วงนะครับยาย ไม่มีใครโกรธยายแน่นอน ตอนนี้ยายคือยายของโรส เธอไม่ยอมทิ้งยายแน่นอนครับ ยายไปกับผมนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะดูแลยายและโรสให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายอย่างผมจะทำได้”
ไดม่อนให้คำสัญญาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแววตาสื่อความจริงใจออกมาชัดเจน
“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม”
“เรียกผมม่อนก็ได้ครับยาย คิดว่าผมเป็นหลานคนหนึ่งของยายก็ได้ครับ”
ไดม่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“หมายถึงเป็นหลานจริงๆ หรือจะเป็นหลานเขยล่ะ”
ยายบัวพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกสบายใจขึ้น ทำเอาไดม่อนถึงกับหัวเราะตามเมื่อได้ยินยายบัวเล่นมุกกับเขา
“ก็ต้องเป็นหลานเขยสิครับยาย ผมกำลังจีบหลานสาวยายอยู่นะครับ ยายต้องช่วยผมนะ”
ไดม่อนพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าพ่อม่อนกับหนูโรสเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ไม่ต้องให้ยายช่วยหรอกถึงหนูโรสจะเสียความทรงจำในวัยเด็กไปแต่ก้นบึ้งในหัวใจคงยังพยายามนึกถึงใครคนหนึ่งอยู่ แต่พอหนูโรสพยายามนึกทีไรก็ปวดหัวตลอดเลย”
ไดม่อนยิ้มกว้างทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของยายบัว ได้แต่หวังว่าคนที่เธอพยายามนึกก็คือตัวเขาเพราะจากการ์ดอวยพรที่เธอเขียนเธอบอกว่าเธอก็มีความรู้สึกเหมือนกับเขานั่นก็แปลว่าเธอนั้นก็รักเขามากเหมือนที่เขารักเธอมากเหมือนกัน
“ผมจะทำให้เธอกลับมารักผมเหมือนเดิมให้ได้ครับยาย”
ไดม่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ยายเอาใจช่วยนะ แต่เรื่องที่จะให้ย้ายออกจากที่นี่ยายขอคุยกับหนูโรสก่อนนะพ่อม่อน”
ยายบัวพูดกับไดม่อนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ครับยาย ผมก็จะคุยกับโรสก่อนเหมือนกันครับ ผมยังไม่ได้บอกเรื่องพ่อกับแม่ของเธอเลย งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ นี่นามบัตรผมยายมีอะไรโทรหาผมได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนะครับ”
“จ้ะ กลับดีๆ นะลูก”
ยายบัวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ครับยาย สวัสดีครับ”
เมื่อไดม่อนยกมือไหว้ลายายบัวแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องเช่าไปยังรถตัวเองทันที ขณะที่เขาเดินไปก็สังเกตเห็นพวกนักเลงที่นั่งกินเหล้าอยู่ระแวกนั้นมองหน้าเขามาตลอดคงจะรู้สึกแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นเขา
เมื่อขึ้นรถมาแล้วไดม่อนก็โทรหากรลูกน้องคนสนิทของพ่อตัวเอง เนื่องจากไดม่อนไม่ยอมให้ใครตามดูแลยกเว้นกรเพราะกรเป็นคนที่อยู่กับไดม่อนแทบจะตลอดเวลาจนไดม่อนนับถือกรเหมือนญาติคนหนึ่งเลยทีเดียว ไดม่อนรอสายสักพักกรก็รับสาย
(ครับนายน้อย)
“อากรครับ ส่งคนมาดูแลยายบัวให้ผมทีครับคอยดูแลอยู่ห่างๆ แต่อย่าให้ยายบัวกับโรสรู้ ผมจะส่งที่อยู่และข้อมูลของยายบัวกับโรสไปให้”
(นะ…นายน้อยเจอคุณหนูโรสแล้วหรอครับ)
กรพูดขึ้นด้วยความตกใจทันที จนไดม่อนถึงกับกระตุกยิ้มเพราะดูจากเสียงของกรคงตกใจมากน่าดู
“ครับอากร ผมเจอโรสแล้วฝากบอกพ่อกับแม่ด้วยนะครับว่าวันนี้ผมจะพาโรสไปหาท่านที่บ้าน”
(ครับๆ ผมจะรีบไปบอกนายกับนายหญิงเดี๋ยวนี้เลยครับ)
กรตอบไดม่อนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแล้ววางสายเขาไปทันที ทำเอาไดม่อนถึงกับยิ้มกว้างถ้าทุกคนรู้คงตื่นเต้นดีใจไม่ต่างจากกรแน่นอน เมื่อกรวางสายแล้วไดม่อนก็ขับรถออกไปทันทีโดยปลายทางเขาก็คือมหาลัย ทางด้านโรสเมื่อถึงเวลาสี่โมงเย็นแล้วเธอก็เลิกงานจากห้องสมุดแล้วต้องไปทำงานที่ร้านอาหารต่อ ขณะที่โรสเดินออกมาจากห้องสมุดแล้วก็ต้องหยุดชะงักที่ม้านั่งใต้ร่มไม้หน้าห้องสมุดเมื่อเห็นไดม่อนฟุบหน้าหลับอยู่ตรงนั้น
“มานอนอะไรตรงนี้เนี่ย”
โรสพูดขึ้นเบาๆ แล้วเดินตรงไปหาไดม่อนทันที
“คุณไดม่อนคะ ตื่นได้แล้วค่ะ คุณมานอนอะไรตรงนี้ทำไมไม่กลับไปนอนบ้าน อ๊ะ!”
โรสยื่นมือไปสะกิดไหล่หนาเพื่อปลุกเขาแต่ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆ ไดม่อนก็จับมือเธอแล้วเอาไปแนบแก้มตัวเองทันทีทำเอาโรสถึงกับทำตัวไม่ถูก
“คะ…คุณไดม่อนปล่อยมือฉันนะ”
โรสบอกไดม่อนด้วยเสียงกุกๆ กักๆ แก้มขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเพราะตอนนี้ไดม่อนกำลังเอาแก้มตัวเองถูกับมือเธออย่างออดอ้อน
“ผ่านไปเจ็ดปีมือโรสก็ยังนุ่มเหมือนเดิมเลยแถมยังหอมด้วย คิดถึงจัง”
ไดม่อนพูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองโรสด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนทำเอาโรสถึงกับเขินเมื่อเห็นรอยยิ้มของเขา
“คุณฉวยโอกาสอีกแล้ว”
โรสแว๊ดเสียงใส่ไดม่อนเพื่อปกปิดความเขินแล้วชักมือออกทันทีทำเอาไดม่อนถึงกับอมยิ้มเมื่อเห็นแก้มแดงๆ ของเธอ
“คุณมานอนทำไมตรงนี้คะ”
โรสเอ่ยถามไดม่อนด้วยควาสงสัย
“มารอรับโรสไงครับ”
ไดม่อนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“มารับฉัน มารับไปไหนคะ”
โรสเอ่ยถามไดม่อนกลับด้วยความสงสัย
“ม่อนจะพาโรสไปเจอคนที่พยายามช่วยม่อนตามหาโรสมาตลอดเจ็ดปีครับ ไปกับม่อนเถอะนะ”
ไดม่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“แต่ฉันต้องไปทำงาน”
“ไม่ต้องทำแล้ว ทำแค่ที่ห้องสมุดที่เดียวก็พอ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันต้องหาเงินไปดูแลยายนะ ทำแค่ที่ห้องสมุดไม่พอรายจ่ายแน่นอน”
โรสรีบพูดอธิบายให้ไดม่อนทันที
“มีม่อนอยู่ ม่อนไม่ปล่อยให้โรสลำบากหรอกนะ ไปเถอะ จะเดินไปขึ้นรถดีๆ หรือจะให้ม่อนอุ้มไปครับ”
“หยุดเลยนะคุณไดม่อน อืออ ไปก็ได้”
โรสรีบตอบตกลงทันทีเมื่อไดม่อนตั้งท่าจะมาอุ้มเธอทำเอาไดม่อนกระตุกยิ้มพอใจทันที ถึงจะความจำเสื่อมแต่นิสัยก็ยังเหมือนเดิมเพราะเมื่อก่อนไดม่อนมักจะใช้ไม้นี้กับเธอแล้วมันก็ได้ผลตลอดแถมตอนนี้ก็ยังได้ผลเหมือนเดิม
“น่ารักมากครับ ไปกันครับรถม่อนอยู่ตรงนู้น”
ไดม่อนพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มจนโรสได้แต่มองค้อนใส่เขา
“เดินนำไปสิคะ”
โรสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยแต่ไดม่อนกลับยิ้มชอบใจกับท่าทางงอนๆ ของเธอเพราะมันเหมือนแมวน้อยกำลังโกรธอยู่ ไดม่อนเดินนำหน้าโรสไปทันทีเมื่อมาถึงรถแล้วเขาก็เปิดประตูรถให้เธอจนโรสทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยนั่งรถหรูขนาดนี้ เมื่อโรสเข้าไปนั่งในรถแล้วไดม่อนก็ไปขึ้นรถฝั่งคนขับแล้วขับรถตรงไปที่บ้านใหญ่ของตัวเองทันที
“เป็นอะไรหรอโรส”
ไดม่อนเอ่ยถามโรสขณะที่ขับรถอยู่เพราะเขาสังเกตเห็นโรสเผยสีหน้าเหมือนกังวลขึ้นตั้งแต่รถออกแล้ว
“ฉันจะได้เจอพ่อกับแม่ฉันด้วยมั้ยคะ”
ไดม่อนชะงักทันทีเมื่อได้ยินคำถามของเธอ เขาจึงตัดสินใจเลี้ยวรถจอดข้างทางเพื่อจะได้หันไปพูดกับเธอได้สะดวก
“โรส”
เมื่อจอดรถแล้วไดม่อนก็เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือหนาไปกุมมือเธอไว้หลวมๆ จนโรสได้แต่ทำหน้าสงสัยใส่เขา
“คืออุบัติเหตุในตอนนั้นที่ทำให้โรสต้องหายไปทำให้พ่อกับแม่ของโรสเสียชีวิตในตอนนั้นเลย”
โรสเบิกตากว้างด้วยความตกใจอยู่ดีๆ น้ำตาเธอก็ไหลออกมาถึงเธอจะจำพวกท่านไม่ได้แต่พอรู้ว่าพ่อแม่แท้ๆ ตัวเองเสียแล้วเธอก็รู้สึกเสียใจมากเหมือนกัน ไดม่อนดึงโรสมากอดทันทีเมื่อเห็นเธอกำลังจะร้องไห้
“อย่าร้องนะครับ โรสมีม่อนและทุกคนที่ม่อนกำลังจะพาโรสไปเจอก็ต่างรักและเอ็นดูโรสกันทั้งหมดเลยนะ”
โรสพยักหน้าตอบไดม่อนปล่อยให้เขากอดเธอไว้แบบนั้นโดยไม่คิดจะผละออกเพราะอ้อมกอดของเขามันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากเลยทีเดียว ไดม่อนกอดโรสสักพักก็ผละออกเบาๆ มือหนายื่นไปเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน
“ดีขึ้นแล้วใช่มั้ยครับ”
ไดม่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ค่ะ ดีขึ้นแล้ว เราไปกันเถอะค่ะ”
ไดม่อนพยักหน้าให้โรสทันทีเมื่อเห็นเธอดีขึ้นแล้ว จึงหันมาขับรถต่อทันทีเมื่อมาถึงบ้านตัวเองแล้วไดม่อนก็จูงมือโรสเข้าบ้านทันที
“หนูโรสสส”
- Writer
