กาลครั้งหนึ่งเคยมีเรา

EPISODE 4 เปลี่ยนแปลง

ครืด~ครืด~~

"ว่าไงซัน"

(เดย์ไปอยู่ไหนทำไมไม่มาเรียนเป็นอะไรเปล่า) ซันถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

"คงไม่ได้ไปยาวเลยแหละ ย้ายเข้าห้องใหม่ต้องจัดข้าวของเยอะ แล้วก็สบายดีหายห่วงนะครับคุณซัน"

(ย้ายห้องทำไม เกิดอะไรขึ้น)

"เลิกกันแล้วก็ต้องย้ายดิ"

(โอเคไหม แล้วอยู่ไหนจะไปหา)

"ก็คงจะโอเคมั้ง อยู่คอนโดเดียวกับเดือนแต่อยู่คนละชั้น ของเดย์อยู่ชั้น 10 ห้อง 730"

(อย่าให้เดือนมันกล่อมประสาทพาทำอะไรบ้า ๆ นะ)

"ไอ้ซันเดี๋ยวมึงจะโดนดี มาถึงก่อนเถอะกูจะขย้ำมึง" เสียงเดือนพูดแทรกเพราะฉันเปิดลำโพงขณะพูด ทำให้เดือนรู้ว่าถูกนินทา

(หึ กูจะนอนให้มึงขย้ำเลยมามะน้องเดือนมาขย้ำพี่ซัน)

"โอ๊ย พอแล้วทั้งสองคนเลย จะขย้ำหรือขย่มก็รอเจอกันก่อนค่อยทะเลาะกัน กัดกันได้ตลอดตั้งแต่เล็กจนโต ซันแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวเดย์จะไปห้างเป็นเพื่อนเดือนหน่อย เอาเป็นว่าเจอกันตอนเย็นนะ" ฉันรีบปรามทั้งคู่ก่อนที่ฉันจะปวดกระบาลเพราะคู่นี้เจอกันทีไรกลายเป็นเด็กทั้งคู่

"มึงอะ กูจะสวนกลับอยู่แล้วเชียว หือ มันเขี้ยวมันอะ" เดือนโวยวายหลังจากที่ฉันรีบกดวางสายซัน

"เมื่อไหร่จะคบกันล่ะ จะหยอกกันอย่างนี้อีกนานไหม" ฉันเอ่ยถาม สองคนนี้คบกันคงจะลงตัวดี

"คบอะไรบ้าแล้ว กูมีแฟนแล้วโว้ย และไอ้ซันมันก็มีคนที่รักแล้ว"

"ใครอะ ซันทำไมไม่เล่าให้เดย์ฟังบ้าง หรือว่าจะเป็นคนในความลับ" ฉันพึมพำและมองหน้าเดือนด้วยความครุ่นคิด ซันรักใครกัน

"กูก็ไม่รู้ เลิกจ้องหน้ากู ถ้าอยากรู้ก็ไปถามมัน ถ้ามันตอบมึงก็รู้ ถ้ามันไม่ตอบมึงก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้กรุณาลุกค่ะกูจะพาไปคืนร่างเดิมทิ้งลุคอีเฉิ่มสักที กูขัดหูขัดตากับลุคนี้มานานมากละ"

ฉันจำใจต้องเดินทางมาห้างสรรพสินค้าพร้อมกับเดือนจอมบงการ เดือนพาฉันเข้าร้านเสริมสวยปรับเปลี่ยนทุกอย่างในตัวฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ชอบตัวนี้ไหม กูว่าสวยดีนะ" เดือนชูเดรสสั้นเกาะอกสีดำ

"ไม่"

"แต่กูชอบ เอาตัวนี้ ตัวนี้ ตัวนี้ ตัวนี้ และก็ตัวนี้ ตัวนี้ ตัวนี้ โอเคเอาแค่นี้ก่อนนะคะ" เดือนหยิบเสื้อผ้ามากมายและจ่ายเงินด้วยบัตรเครดิตของฉัน

เสียดายเงิน ไม่รู้จะได้ใส่หรือเปล่า

"ซื้อทำไมเยอะแยะ จะใส่หมดหรอ" ฉันบ่นอุบอิบ

แต่เดือนดันหูดี "ถึงเวลาโล๊ะสภาพตัวเองค่ะ อย่าบ่น"

เดือนพาฉันไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่ ซื้อรองเท้า เครื่องสำอาง กระเป๋า ยกทรงชั้นใน และอะไรอีกหลายอย่างที่ฉันไม่ต้องการ แต่เดือนยัดเยียดเพราะต้องการให้ฉันปรับปรุงตัวเอง และตอนนี้เราทั้งคู่กำลังนั่งรถกลับคอนโด ดวงหน้าเดือนมีความสุข ขับรถไปผิวปากไป ขณะที่ฉันเพลียร่างมาก คิดถึงที่นอน

ครืด ~ ครืด ~ ~

"ค่ะแม่"

(เดย์นี่แม่ตองนะลูก ตอนนี้หนูโอเคไหม แม่ขอโทษนะที่ลูกแม่ทำให้หนูเสียใจ) เสียงนี้คือแม่ตองแม่ของไนท์ จากน้ำเสียงแล้วท่านคงเสียใจที่ทุกอย่างไม่เป็นดังหวัง

"แม่ตองคะ เดย์ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ยังไงเดย์ก็ยังรักและเคารพแม่เหมือนเดิมนะคะ"

(เรื่องหย่าแม่อยากให้หนูคิดอีกทีนะลูก ไนท์มันรักหนูนะ ไม่งั้นมันไม่ยอมแต่งกับหนูหรอก แม่เป็นแม่มันแม่รู้จักมันดี)

"เดย์คิดดีแล้วค่ะแม่ตอง ไนท์อยากจะหย่าค่ะ เอาเป็นว่าถ้าวันไหนไนท์ว่างให้ไนท์นัดเดย์มาเลยนะคะ เดย์จะได้ไปเซ็นให้แล้วไนท์จะได้เป็นอิสระ"

(น้องเดย์...)

"นะคะแม่ตอง สงสารเดย์เถอะค่ะ ที่ผ่านมาไนท์ไม่เคยเห็นเดย์อยู่ในสายตาอยู่แล้วแม่ตองก็ทราบดีไม่ใช่เหรอคะ ถ้าแม่ตองรักเดย์ เดย์อยากจะขอให้แม่ตองอย่าพูดถึงเรื่องราวระหว่างเดย์กับไนท์อีกนะคะ"

(น้องเดย์แม่ขอโทษนะลูกที่ลูกของแม่มันไม่ดี) น้ำเสียงของแม่ตองกำลังสั่น ฉันคิดว่าแม่ตองกำลังจะร้องไห้

"ไนท์เขาดีค่ะแม่ แต่เขาแค่ดีกับคนที่เขารักเท่านั้น ซึ่งใครคนนั้นไม่ใช่เดย์" ฉันทั้งสะอื้นและบอกเล่าให้เเม่ตองรับรู้ แผลมันยังสดและคงสดไปอีกสักพักใหญ่ พูดถึงทีไรจึงมีแต่อยากร้องไห้

(ยังไงน้องเดย์ก็ต้องมาหาแม่บ้างนะลูก แม่ยังรักหนูเสมอ)

"ค่ะแม่ ถ้าว่างเดย์จะแวะเข้าไปหานะคะ ช่วงเทอมหน้าเดย์ไปฝึกงาน คงหาเวลาว่างได้ยาก รักแม่ตองนะคะ"

"ไงมึง แม่ผัวโทรตามว่างั้น" หลังจากที่ฉันวางสาย เสียงเหน็บแนมของเดือนก็ดังขึ้น

"อืม แม่ตองอยากให้ใจเย็น ยังไม่อยากให้หย่า แต่เดย์ยืนยันคำเดิม แม่ตองจึงพูดอะไรอีกไม่ได้"

"ดีแล้ว นี่ถ้าไอ้ไนท์มันเห็นมึงตอนนี้นะ มันต้องมีเสียดายมึงมั่งอะ"

"แต่เดย์คงไม่เอาแล้ว ถึงจะรักแค่ไหน ตอนนี้มันหมดเวลาของไนท์แล้ว ใจเดย์พังไปแล้ว ถ้าจะมารักเพราะสวย เดย์ไม่ต้องการ "

ฉันคิดอย่างที่ฉันบอกกับเดือนจริง ๆ เพราะหลังจากนี้ฉันจะลืมเรื่องราวของฉันเเละไนท์ให้หมด คนใจร้ายแบบไนท์ฉันจะไม่ขอจดจำอีก ถึงจะรักมากแค่ไหน แต่คนเราถ้าเจ็บซ้ำ ๆ แถมเขายังไม่เห็นค่าในตัวเรา เราก็ควรจะรักตัวเองได้แล้ว