กาลครั้งหนึ่งเคยมีเรา

EPISODE 10 เมียกู

"เดือนเดินดี ๆ กอดกูไว้ด้วย" ฉันพูดกับคนที่สติกำลังจะหมด เราทั้งคู่ชวนกันไปดื่ม และกลับมาแบบสภาพโซเซ

ฉันเริ่มเปลี่ยนนิสัยและกิจวัติประจำวัน ตั้งแต่วันนั้นที่ไนท์มันขืนใจ วันนั้นพอฉันลืมตาตื่นก็ไม่ปรากฏร่างของคนที่บอกว่าจะไปหย่าด้วย มีเพียงโพสต์อิทเขียนว่า ‘ไนท์ไม่ว่าง’ ฉันจึงแต่งตัวคว้าหนังสือที่จู่ ๆ มันมาอยู่ข้างเตียง คงเป็นไนท์ที่หยิบมาไว้

และเมื่อมาถึงคอนโด ฉันกลับตกใจยิ่งกว่า เมื่อเพื่อนของฉันทั้งสองนอนเปลือยอยู่บนเตียงเดียวกัน ไม่รู้จะทำตัวยังไงจึงเลือกที่จะกลับบ้าน แต่การกลับมาบ้านก็พบรถของไนท์จอดอยู่บ้านของเขา แสดงว่าเขากลับมาบ้าน ให้ตายเถอะเนี่ยนะที่บอกว่าไม่ว่าง ฉันเดินขึ้นห้องทันทีเพราะพ่อแม่ไปทำงานหมดแล้วเหลือเเค่เพียงฉันและแม่บ้านไม่กี่คน หลังจากนั้นผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงฉันตัดสินใจทักไลน์ไปถามไนท์ และคำตอบที่ได้คือไม่ว่าง เออ ดีเหมือนกันไม่หย่าก็ไม่ต้องหย่า แต่ฉันก็จะใช้ชีวิตในแบบของฉันเหมือนกัน ชีวิตในแบบที่ไม่เคยคิดจะใช้ หลังจากนั้นฉันไม่ได้ติดต่อไนท์อีกเพราะฉันไม่อยากติดต่อไง

ส่วนเรื่องเพื่อนทั้งสองของฉัน ฉันจัดการส่งรูปเข้าไลน์ของทั้งสองคน รูปที่พวกเขานอนกอดก่ายไร้เสื้อผ้าทั้งคู่เมื่อเช้านั่นแหละ และไม่มีคำอธิบายอะไรหลุดออกจากปากของเดือน ส่วนซันเมื่อฉันกลับมาที่ห้องเขาเริ่มหลบตา ไม่พูด ไม่คุย เขาคงกลัวว่าฉันจะโกรธหรืออะไรฉันก็ไม่อาจรู้ได้ แต่มันคือเรื่องส่วนตัวของเขาและฉันไม่คิดถาม

ถ้าซันกับเดือนจะคบกันฉันก็คิดว่าดีนะ ก็ทั้งคู่เหมาะสมกันดี แต่อาจจะเป็นฉันที่จะประสาทเสียหน่อย ๆ ปวดหัวเวลาที่ทั้งสองถกเถียงเมื่อไม่ลงรอยกันไง

"เดือน คีย์การ์ดห้องมึงอะ" ฉันที่สติดีกว่านิดหน่อยเอ่ยถามคนที่ยืนพิงผนังจะล้มไม่ล้ม น่าลุ้นจริง ๆ

"อยู่ใน…กระ…เป๋า" เมื่อได้คำตอบ ฉันจึงควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋า แต่ก็ไม่เจอ

"ไม่เจอเลยเดือน อะเดี๋ยวกูนั่งหาแม่งเลย" ฉันนั่งลงกับพื้นและเทของในกระเป๋าของเดือนออกทั้งหมด แต่ก็ไม่เจอคีย์การ์ดสักอัน

"เดย์ หรือว่ากูลืมไว้ในห้องแน่เลย ไปค้างห้องมึงได้ไหม โลกเริ่มหมุนแล้ว" เดือนนั่งลงกับพื้นแล้วส่งยิ้มตาหวานเยิ้ม ให้ตายเถอะทำไมไม่บอกเร็วกว่านี้ ต้องมาเก็บของที่เทออกอีก ฉันเก็บของตรงหน้าใส่กระเป๋าของเดือนอย่างทุลักทุเล

"ยืนให้ดี กูหาคีย์การ์ดแป๊บ" ฉันเอนหลังพิงผนัง ล้วงหาคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวจิ๋ว

"นี่ไงเจอแล้ว กูไม่ลืมเหมือนมึงเว้ยเดือน" ฉีกยิ้มหวานชูคีย์การ์ดในมือโชว์เดือนไปหนึ่งที

"มึงจะยิ้มอีกนานไหมกูง่วง" ฉันเห็นเดือนโอนเอนตรงผนังห้อง น่ารักจังเหมือนตัวเป่าลมเลย

"โอเค โอเค เดย์โอเคทุกอย่างค่า" แตะคีย์การ์ดแล้วพยุงเดือนเข้าห้อง เพื่อนที่ดีไม่ทิ้งเพื่อนค่า

"ซาน ซันโว้ย มาเอาเมียมึงเข้าห้องดิ มันเมาแอ๋เลย" แหกปากเรียกซันที่คิดว่าน่าจะอยู่ในห้อง ต้องบอกก่อนนะว่าเราทั้งสองนอนแยกกันตั้งแต่ที่ซันเผลอมีอะไรกับเดือน แต่เรื่องดูแลฉันซันยังทำทุกอย่างเหมือนเดิม เพียงแค่จะพูดกับฉันน้อยลง

"เมียเชี้ยอะไรอีเดย์ เพื่อนกันเอามันส์เถอะ" เดือนตบหัวฉันมั้ง และฉันดันเข่าอ่อนล้มลงนอนราบไปกับพื้น หมดแรงแล้วไงถึงห้องอย่างปลอดภัยก็โล่งแล้ว นอนได้

"มึงหาที่นอนเลยเดือน จะเข้าไปนอนกับเพื่อนกันเอามันส์ของมึงก็เชิญ คืนนี้กูนอนนี่แหละขี้เกียจลุก ขี้เกียจอาบน้ำ ฝันดีมึง" ฉันบอกกล่าวเพื่อนและหลับที่พื้นตรงนั้น คิดเอาไว้ว่าตื่นมาค่อยจัดการตัวเอง

"กูร้อน อย่ามาใกล้ อย่ามายุ่งดิ๊" ใช้มือปัดป่าย ผลักคนที่กำลังโอบกอด แล้วฉันก็พลิกตัวตะแคงไปอีกฝั่ง

"โอ๊ย ซันอย่ายุ่งดิกูหนาว ไปดูเมียมึงนู่น" รู้สึกตัวอีกครั้งเหมือนมีคนมาเช็ดตัวให้เเละคงเป็นใครไม่ได้นอกจากซันเพราะมีมันคนเดียวที่ไม่น่าจะเมา อืม ถึงจะหนาวหน่อย ๆ แต่ก็สบายตัวดี

"อ้าวตื่นกันนานยัง" ฉันนอนอยู่ในผ้าห่มบนโซฟา ส่วนสองคนผัวเมียกำลังนั่งจ้องฉัน

"นานแล้ว" เดือนตอบ ซันพยักหน้า

"แล้วมานั่งจ้องกูทำไม เป็นไรกัน เออซันเมื่อคืนมึงมานอนกอดกูไหม" ฉันเอ่ยถามเมื่อนึกขึ้นได้

"ใช่ ๆ กูเอง ทำไมมีอะไร" ซันหลบสายตาแวบหนึ่งก่อนที่เดือนมันจะสะกิดซัน ซันจึงจ้องมองฉันอีกแล้ว

"แต่เมื่อคืนกูจำได้ลาง ๆ ว่ากูนอนพื้นไม่ใช่เหรอวะ" แล้วซันมานอนกอดฉันทำไม พักหลังไม่ค่อยใกล้เลยด้วย หรือคิดถึง

เดือนกลอกตา หันมาตัดบทเมื่อฉันจะถามต่อ "เลิกถามอีเดย์ กูปวดหัวแทน ช่างมันเถอะจะนอนไหนก็"

งั้นเปลี่ยนเรื่องก็ได้ "คืนนี้ไปไหนดีวะ ไป…"

"เลิกเที่ยวมั่งเหอะ พรุ่งนี้ก็จะไปเรียนแล้ว" ฉันยังพูดไม่ทันจบซันพูดแทรกเข้ามาก่อน

"ขี้บ่นว่ะซัน เดือนมึงเก็บผัวมึงดิ๊" ฉันพูดพลางลุกขึ้นจะเดินเข้าห้อง

"เชี้ย!" ทั้งสองอุทานพร้อมกันเมื่อฉันยืน

"พวกมึงเป็นไรกัน" เอ่ยถามและมองสำรวจตัวเอง ให้ตายเถอะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันเดินไปหากระจกส่องเพราะเพื่อนจ้องไม่เลิกจนเกิดความสงสัย

"ซันมึงทำเหรอ" ฉันเดินกลับมาที่โซฟาหลังจากพาตัวเองไปส่องกระจก เกิดอาการหัวร้อนมาก

"เปล่ากูไม่ได้ทำ" แววตาจริงจังบ่งบอกว่าไม่ได้โกหกสักนิด ซันไม่ใช่คนชอบโกหกด้วย

"แล้วใครทำวะ หรือกูไปเที่ยวแล้วมีคนทำ แต่เท่าที่กูจำได้ไม่มีใครทำนี่หว่า" ฉันยืนนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อคืน เท่าที่นึกออกก็ไม่มีใครทำจริง ๆ

ทว่าหัวใจเต้นตึก เมื่อมีคนมายืนด้านหลังแล้วกระซิบที่ข้างใบหู "กูทำเอง"

เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น ฉันรู้ทันทีว่าใคร หันเหสายตาไปมองเพื่อนทั้งสองคน เพื่อจะถามว่าเขาคนนี้มาได้ยังไง

"ซัน เดือนว่าเดือนลืมของที่ห้องแน่เลย เราไปเอาด้วยกันไหม" เดือนเอ่ยถามซัน หน้าแบบนี้ต้องการหนี

"ดี ๆ ไปเอากัน" ทั้งคู่ลุกจากโซฟาควงแขนเข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเดินออกจากห้องไปแล้ว

"ใครให้ไปเที่ยว" ไนท์จับฉันหันหน้าไปหาเขา และเอ่ยถามพร้อมหน้าตานิ่งขรึม

"ใครให้ทำรอยดูดบนตัวเดย์" ฉันเลือกที่จะไม่ตอบและเอ่ยถามแทน

"อยากทำ ปะกลับห้องกัน" เขาจับมือฉัน มืออีกข้างถือกระเป๋าเสื้อผ้า

"นี่มันห้องเดย์ เดย์ไม่ไปไหน เดย์จะอยู่นี่ ไนท์อะออกไปได้แล้ว" ฉันสะบัดมือเขาออกและเดินเข้าครัวเพื่อหาน้ำดื่มเนื่องจากคอแห้งอย่างหนัก เถียงไม่ถนัด สงสัยเมื่อคืนคงดื่มมากเกิน

"มีหลายความผิดนะเดย์ สรุปจะกลับไหมห้อง" เขาเดินตามเข้ามาในครัว

"ไม่ไปไหนทั้งนั้น เราเลิกกันแล้วต่างคนต่างอยู่" ฉันหันกลับมาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง จ้องเขม็งที่แววตาของเขา

"อย่าเรื่องมากเดย์"

"ไม่ได้เรื่องมาก ไนท์นั่นแหละมายุ่งกับเดย์ทำไม จะไปไหนก็ไปเถอะอย่ามาสนใจ อ๋อ หรือที่มาสนใจเนี่ยเพราะเดย์สวยใช่ไหม" ฉันเหยียดยิ้ม ผู้ชายมันก็แค่นี้ ตัดสินผู้หญิงแค่รูปลักษณ์ภายนอก

เขาเงียบเหมือนจะอึ้งไปสักพักใหญ่จึงได้พูดออกมา "ถ้าเดย์ไม่ไป ไนท์จะมาอยู่ด้วย"

"จะมาอยู่ได้ไง อย่ามายุ่งกับเดย์ เดย์ไม่มีผัวจะทำยังไงจะเอากับใครก็ได้ เราตกลงจบกันแล้วนะไนท์" ฉันพูดด้วยความโมโห

อะไรกันพอรู้ว่าจริง ๆ แล้วฉันไม่เฉิ่ม ไม่เชย ก็ทำมาเป็นสนใจ ผู้ชายแบบนี้ใช้ไม่ได้

"เดย์ไม่กล้านอนกับผู้ชายอื่นหรอก เดย์รักไนท์ เดย์ไม่มีทางทำแบบนั้น" ไนท์พูดออกมาอย่างมั่นใจจนฉันนึกหมั่นไส้

"เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เดย์ไม่รักไนท์แล้ว" ฉันผลักเขาออกห่าง เดินออกมาจากในครัว เข้าห้องนอนล๊อคประตูทันที

จากนั้นขังตัวเองอยู่ในห้องนอนไม่ออกไปไหน ที่ไนท์ทำเป็นสนใจคงเพราะเขาเห็นฉันเปลี่ยนไปในทางที่ดีล่ะมั้ง

แต่ยังไงแล้ว ฉันก็ยังเป็นกลางวันที่หลงรักกลางคืนเหมือนเดิม และฉันคงจะไม่มีวันเปลี่ยนใจเลิกรักผู้ชายเลว ๆ คนนี้

ทำไมโง่แบบนี้นะเดย์

หลายวันต่อมา…

"กูเมาเลยให้ไอ้ไนท์มาส่ง" ซันพูดระหว่างที่เรากำลังเก็บข้าวของเพื่อขนย้ายกลับไปคอนโดของซัน เนื่องจากที่นั่นใกล้มหา’ลัย

"ช่างเถอะไม่อยากรู้" ฉันบอกอย่างไม่สนใจ วันนั้นขังตัวเองอยู่ในห้องนอนหลายชั่วโมง เปิดออกมาก็ไม่เห็นไนท์แล้ว

"แต่คืนนั้นมันดูแลมึงนะ" ซันยังคงพูดต่อ

"ไม่ได้ขอ แล้วก็เลิกพูดได้แล้ว" บอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"แต่มันรักมึง รักมานานเเล้วแค่มันโง่ ไม่รู้ใจตัวเองแค่นั้น" ซันยังฝืนพูดต่อ ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคเหล่านี้จากปากซัน

"คนรักกัน มันไม่ทำแบบนั้นหรอกซัน เลิกพูดเถอะเดย์เบื่อ" ฉันบอกซันตามเป็นความจริง คนรักกันที่ไหนทำร้ายกัน คนรักกันที่ไหนมีคนอื่นตลอดเวลา แบบนั้นไม่ได้เรียกรัก ไนท์ก็แค่เห็นแก่ตัว

“…”

"แล้วทำไมซันไม่เก็บของของซัน" ฉันถามเมื่อเห็นข้าวของของซันไม่ถูกเก็บใส่กระเป๋า

"เดย์ไปอยู่คอนโดซันเลยนะ ซันว่าซันจะอยู่ที่นี่ก่อน" เมื่อได้ฟังคำตอบ ฉันลุกเดินเข้าไปใกล้ ๆ ซันเขย่งปลายเท้าและจ้องใบหน้าหล่อเหลา สบตากับแววตาที่คุ้นเคย

"ไม่รู้สึกกับเดย์แล้วใช่ไหมเนี่ย แววตาของซันไม่มีเดย์แล้ว" ฉันพูดทั้งที่ยังจ้องหน้าซันอยู่แบบนั้น

"ขอโทษ ที่ผ่านมาซันคิดว่าซันรักเดย์ แต่พอเกิดเรื่องคืนนั้น ซันเริ่มเข้าใจความรู้สึกตัวเองมากขึ้น" ซันพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ฉันสัมผัสได้ว่าเขารู้สึกผิดจริง ๆ

"ขอโทษทำไมเรื่องหัวใจใครห้ามกันได้ คำนี้ซันบอกเดย์เองนะ ยังไงเดย์ก็ยังรักซันเหมือนเดิม เราคือเพื่อนกันนะ เดือนกับซันรักกันน่ะดีมาก ๆ เลย" ฉันยิ้มและโอบกอดคนตรงหน้า เพื่อนน่ะดีแล้ว เพื่อนกันยั่งยืนที่สุด ถึงเราจะเคยรู้สึกพิเศษต่อกันก็ตาม แต่สุดท้ายเเล้วเราก็เป็นได้มากสุดแค่เพื่อนกัน

"จะกอดเมียกูอีกนานไหม"