ตุบ!
"เฮ้ย!" เสียงผู้คนในลิฟต์ร้องอุทานออกมาพร้อมกัน ส่วนผมรีบเบียดตัวเข้าไปในหมู่วงล้อม
"กดลิฟต์หยุดที เดย์เป็นไรวะ" ใบหน้านวลขาวซีด ตัวเย็นไปหมด
เฮ้ย เมียผมเป็นอะไรวะ ก็มาด้วยกันดี ๆ แล้วทำไมตอนนี้ล้มหมดสติไป
"เอายาให้ดมก่อนอะ" คนที่อยู่ในลิฟต์ยื่นยาดมให้ เมื่อผมอุ้มร่างบางของเมียออกจากลิฟต์
ครืด ~ ครืด ~ ครืด~~~
เสียงมือถือดังในระหว่างที่จิตใจผมกำลังว้าวุ่น ผมนั่งลงกับพื้นให้เดย์ที่หมดสตินอนหนุนตัก และเพื่อนในคณะช่วยกันทั้งเอายาดมและใช้หนังสือพัดให้มีอากาศถ่ายเท
เสียงมือถือไม่ใช่ของผม มันดังในกระเป๋าเดย์ ผมถือวิสาสะกดรับทันทีเพราะเบอร์ที่โทรเข้าคือไอ้ซัน
(บื้อเดินขึ้นบันไดถึงชั้นไหนแล้ว) ปลายสายเอ่ยถามอย่างอารมณ์ดีโดยที่ผมยังไม่ได้เอ่ยทักทาย
ทำไมมันรู้ว่าเดย์เดินขึ้นบันได ผมสงสัยแต่ยังไม่ได้ถาม เพราะตอนนี้เรื่องตรงหน้าสำคัญกว่า "กูเอง เดย์สลบ เป็นไรไม่รู้"
(สลบได้ไง ที่ไหน) ไ
