EPISODE 2 คนไม่ใช่

1348 Words

วันเวลาผ่านมากระทั่งฉันเรียนอยู่ปี3 แล้ว เรื่องของฉันและไนท์ยังคงเป็นความลับมาตลอด และเขายังมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงไปทั่วเช่นเดิม เรานอนแยกห้องกันตั้งแต่วันนั้นที่เขาทะเลาะกับฉัน เขาพาผู้หญิงมานอนด้วยแทบทุกวัน ที่สำคัญคือเพื่อนที่ชื่อแอมกำลังคุยและดูใจกับไนท์ ตอนนี้ฉันเจ็บมากนะ ทั้งเจ็บทั้งสมเพชตัวเองเลย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าปล่อยให้ตัวเองเดินมาจนถึงจุดนี้ได้ยังไง จุดที่เขาจะเข้ามานอนกอดฉันทุกคืนในยามดึกดื่นหลังจากที่เขาเอากับผู้หญิงพวกนั้นแล้ว และตอนเช้าเขาจะมีเซ็กซ์กับฉันก่อนไปเรียนทุกวัน เมื่อเขาทำแบบนี้ทำให้ความรู้สึกของฉันเริ่มถดถอยขึ้นทุกวัน และอีกนิดความอดทนคงหมดลง ถึงตอนนั้นฉันก็จะไม่เสียดายหรือเสียใจเพราะผู้ชายคนนี้อีกแล้ว "ไนท์” ฉันเรียกขณะที่เรากำลังนั่งทานข้าวก่อนที่จะไปเรียน “ว่า” “ตอนนี้ไนท์มีความสุขไหม" "มีสิทำไมอะ" เขาเงยหน้ามอง นัยน์ตาของเขาคล้ายจะบอกว่า มึงอย่างี่เง่านะไม่งั้นมึงโดนสวนกลับหนักแน่ “ก็ถ้าสิ่งที่ไนท์ทำอยู่มันคือความสุขเดย์ก็ดีใจด้วย ของขวัญวันเกิดอยู่ในตู้นะ เดย์ไม่รู้ว่าไนท์จะชอบหรือเปล่า” ฉันยังคงยิ้มให้เขาทั้งที่น้ำตาเอ่อคลอเต็มสองเบ้า “อืม คืนนี้ไม่กลับนะ” “อื้ม” “งานเลี้ยงวันเกิดไนท์ ไนท์คิดว่าเดย์คงจะไม่ไปใช่ไหม” เขากำลังบอกว่าห้ามฉันไป ซึ่งเขาบอกฉันแบบนี้ทุกปีนับตั้งแต่เราแต่งงานกัน ชินไหม ไม่ชินหรอก ไม่เคยชิน "อืม เดย์รู้ว่าเดย์ไม่มีสิทธิ์ เดย์ไปเรียนก่อนนะ" ฉันลุกจากเก้าอี้และหยิบกระเป๋าผ้าแบบสะพายขึ้นบ่าทันที ฉันไม่มีหรอกกระเป๋าแบรนด์ราคาแพงแบบคนอื่นเขา ฉันไม่ชอบ เพราะคิดว่ามันไม่คู่ควรกับฉัน ไนท์เป็นผู้ชายสะอาดสะอ้าน แต่เขาจะมีมาดที่ดูเซอร์ ๆ หน่อย ใบหน้าหล่อเหลา คิ้วเข้ม ปากสวยได้รูป เวลายิ้มดวงตาของเขาหวานจนสะกดใครต่อใครให้หลงใหลได้เชียวล่ะ ไนท์เป็นผู้ชายผมยาว เขารักผมของเขามาก เหมือนฉันที่รักผมของฉันเช่นกัน เวลาต่อมา นี่ก็ดึกมากแล้ว แต่ว่าฉันนอนไม่หลับ คืนนี้มันเป็นวันเกิดของสามี แต่ฉันไม่มีสิทธิ์แสดงตัว ไม่มีสิทธิ์ร่วมงานวันเกิดของเขา สมเพชตัวเองจริง ๆ ตริ๊ง! มิ้มเพื่อนในกลุ่มส่งวีดีโอมาในกรุ๊ปไลน์ของกลุ่มเพื่อน ฉันจึงกดเข้าไปดู ภาพวีดีโอฉายบรรยากาศในงาน มาจนถึงขั้นตอนการเป่าเค้กโดยมีแอมเป็นคนถือเค้ก ไนท์เป่าเค้กเสร็จ เขาดึงแอมเข้ามาจูบปาก และประโยคที่ฉันได้ยินคือ ‘เป็นแฟนกันนะ ไนท์มั่นใจแล้วว่าไนท์รักแอม ไนท์สัญญาไนท์จะหยุดที่แอม’ เจ็บดี แต่ฉันก็โรคจิตไง ชอบตอกย้ำความเจ็บปวดของตัวเอง ฉันจึงนั่งดูจนจบ และทั้งสองตกลงคบกัน.... "ไงมึงมาถึงนี่ได้ แล้วดูหน้าตาโทรมซะนึกว่าผี ตานี่บวมปูด สาเหตุมาจากวีดีโอผัวตัวดีของมึงใช่ไหม" เสียงเพื่อนสนิทเอ่ยทักหลังจากที่เปิดประตูห้องแล้วเห็นสารรูปฉัน ฉันโผลเข้ากอดซันทันทีที่โดนทัก ซันคือคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วสบายใจ หลังจากที่ดูวีดีโอนั้นจบฉันกดโทรหาซันและบอกเขาว่าจะไปค้างด้วย ซันคือหนึ่งคนที่รู้เรื่องของฉันและไนท์ เราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ซันก็เป็นเพื่อนสนิทกับพ่อแม่ของฉันและไนท์เช่นกัน "เดย์ไม่ไหวแล้วซัน เดย์เจ็บ เดย์เจ็บตรงนี้" ฉันชี้ลงที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี หรือว่าฉันควรพอ "เจ็บพอรึยังเดย์ ถ้าเจ็บพอแล้วก็เลิกทำร้ายตัวเองได้แล้ว กลางวันกับกลางคืนมันไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้หรอก" ซันกอดฉันในขณะที่ฉันร้องไห้สะอื้นแทบขาดใจ "แต่เดย์รัก ซันได้ยินไหมเดย์รักไนท์" "แต่มันไม่รักมึงไงเดย์ ไอ้ไนท์มันก็บอกอยู่ว่ามันรักแอม มึงจะฝืนให้ตัวเองเจ็บไปกว่านี้ทำไม กลับไปอยู่ในที่ของตัวเองเถอะเดย์ มึงยังมีกู กูจะอยู่ข้างมึงเอง กูจะไม่ทิ้งมึง มึงพอได้แล้ว เลิกลดค่าตัวเองเพื่อมันสักที" “…” ฉันได้แต่ร้องไห้ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก ทุกอย่างที่ซันพูดมันคือเรื่องจริง คงจะถึงเวลาที่ฉันต้องยอมรับความจริงแล้วสินะ "ไปนอนปะ ร้องมาก ๆ เดี๋ยวมึงก็ปวดหัวอีก" "ไม่ทันแล้วซัน ตอนนี้ปวดหัวมากเลย ขอยาด้วยนะ ขอผ้าเย็นโปะหน้าผากด้วย" ฉันส่งสายตาน่าสงสารให้ซันเห็นใจ ใช่ค่ะ เวลาร้องไห้หนัก ๆ ฉันจะเป็นแบบนี้ตลอดและคนที่คอยดูแลก็มีแต่ซันเสมอเพราะไนท์ไม่เคยสนใจว่าฉันจะเป็นหรือจะตาย "กูไม่อยากเห็นมึงเสียใจอีกแล้วนะเดย์ เดินออกมาจากตรงนั้นเถอะ" ซันบอกขณะที่กำลังเช็ดตัวให้ฉัน ฉันรู้ว่าซันเป็นห่วงแต่ขออีกนิดเถอะ ให้ฉันได้อยู่ใกล้ ๆ ไนท์อีกสักนิดเถอะ "รู้แล้ว ขออีกนิดนะแล้วเดย์จะเดินออกมาเอง แต่ตอนนี้ขอกอดแขนหน่อยคิดถึงไม่ได้กอดนานแล้ว" ฉันยิ้มหวานอ้อนคนตรงหน้าที่เวลามาค้างทีไรจะขอนอนกอดแขนเขาตลอด "ทำใจไว้หรือยัง" ซันเอ่ยถามระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ เรากำลังเดินทางไปมหา’ลัยพร้อมกัน "ทำใจอะไรอะ" ฉันเงยหน้าจากกล่องข้าวในร้านสะดวกซื้อที่ซันซื้อมาเผื่อ "เขาเป็นแฟนกันแล้ว ภรรยาอย่างมึงทำใจทนเห็นภาพบาดตาไว้รึยัง" คำตอบของซันเล่นซะฉันสะอึกข้าวเลยทีเดียว "เดี๋ยวก็ปิดเรียนแล้วอีกไม่กี่วันเอง คงจะทนได้แหละ" ฉันฝืนยิ้มให้ซัน ไม่มีใครทนได้เมื่อเห็นคนที่เรารักไปรักคนอื่น "หิวว่ะ ป้อนมั่งดิ" "อะไรไหนบอกว่ากินแล้ว" "ก็มันเหลือกล่องเดียวเลยเสียสละให้มึง" "ประจำ อะ อ้าปาก" ฉันจ่อช้อนเข้าปากซัน ป้อนเขาด้วย ตัวเองก็กินไปด้วย จริง ๆ อยู่กับซันก็ดีนะ เขาทำให้ฉันลืมความเศร้าทุกครั้ง "เดย์ ขอจับมือหน่อยดิ" ซันยื่นมือมาขณะที่เราทั้งคู่กำลังจะเดินเข้าใต้ตึกเพื่อรอลิฟต์ "ทำไมอะ ไม่เอาหรอกเดี๋ยวมึงอายคนอื่นที่ต้องมาอยู่ใกล้กู" "กูไม่เคยอายใคร ยื่นมือมาเร็วๆ เดี๋ยวก็วูบหรอกตอนลิฟต์เคลื่อนอะ" "น่ารักจังเลย จำได้ตลอดเลยอะ ขอบคุณนะ" ฉันฉีกยิ้มสดใสให้เพื่อนสนิท เขาชอบจำเรื่องราวของฉันได้เสมอผิดกับอีกคนที่ไม่เคยสนใจอะไรฉันเลย แต่ก็แปลกดีที่ใจยังรักคนแบบนั้น คนที่เมินฉันตลอด "หึ บื้อเอ๊ย" ซันยื่นมือมาจับมือฉัน ฉันจะเป็นโรคขี้ตกใจเวลาลิฟต์เคลื่อนตัว มันรู้สึกใจหวิว ๆ เริ่มกลัวคงจะคล้ายคนกลัวที่แคบละมั้ง ทำให้ไม่กล้าที่จะอยู่ในลิฟต์โดยไม่มีคนรู้จักหรือคนสนิท และถ้ามามหา’ลัยแล้วเจอซันฉันจะขึ้นลิฟต์ แต่หากไม่เจอฉันเลือกที่จะเดินขึ้นบันไดแทน เวลาอยู่ที่คอนโดก็เหมือนกัน ฉันชอบใช้บันไดเป็นประจำ "รอด้วย" เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น ขณะที่ลิฟต์กำลังจะปิด ซันจึงกดรอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more