“กระหม่อมจะทำให้พระนางได้สุขสมพะยะค่ะ”
“สามหาวนักเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นผู้ใดกัน ถ้ามีผู้ใดรู้เข้าทั้งเจ้าและข้าได้หัวหลุดออกจากบ่าเป็นแน่ เห็นแก่ที่เจ้ารับใช้ข้ามาหลายเดือนมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รู้ใจข้า....ข้าจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครทราบเจ้าออกไปได้แล้ว”
ขันทีหนุ่มที่ใบหน้างดงามผิวเนียนเยี่ยงสตรีรีบเดินไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันที่เขาได้ออกไป หญิงสาวก็ได้เรียกเขาไว้ก่อน
“เจ้าอย่าพึ่งไป....”
“พระนางมีกระไรรับใช้หรือพะยะค่ะ?”
“ลงกลอนแล้ว....แล้ว...เอ่อ...เรื่องนี้ถ้ามีผู้ใดรู้เข้าเจ้าจะช่วยข้าอย่างไร?”
“กระหม่อมจงรักและภักดีต่อพระนาง...และเผลอหลงรักพระนางตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น กระหม่อมจะรับผิดแต่เพียงผู้เดียว กระหม่อมจะบอกว่ากระหม่อมเข้ามาล่วงเกินพระนาง พระนางมิได้ยินยอมพะยะค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าจะทำอย่างที่เจ้าบอกในคราแรกใช่หรือไม่?”
“พะยะค่ะกระหม่อมจะทำทุกอย่างให้พระนางมีความสุข”
หญิงสาว
