นางร้ายยั่วรัก

บอสคลั่งรัก

ลูกแพรทั้งวาบหวิวและวาบหวามจนแทบลืมหายใจ ปากของสาวน้อยสั่นระริกเมื่อเงยหน้าประสานดวงตาฉ่ำเยิ้มของเขา

“มะ...ไม่ค่ะ” ขนาดเสียงยังสั่นระริก นี่เหรอที่หล่อนบอกว่าไม่กลัว ชายหนุ่มนึกขำระคนเอ็นดูหล่อนนัก

‘ช่างไร้เดียงสาจริงๆ แม่กระต่ายน้อย’ โจนาธานยิ้มพราว เชยคางมนขึ้นเล็กน้อยก่อนจะโน้มริมฝีปากลงแตะเรียวปากบางสีชมพูระเรื่อของหล่อน แต่ร่างบางก็ขืนตัวเอาไว้เล็กน้อย

“เอ่อ คุณโจบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับแพรเยอะแยะไม่ใช่เหรอคะ”

โจนาธานหัวเราะหึๆ ในลำคอ นี่หล่อนถามเขาเพราะความไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งถามเพราะความขวยเขินกันแน่

“ก็ผมกำลังคุยกับคุณอยู่นี่ไงสาวน้อย”

ปากบางสีกุหลาบกำลังเผยออ้าเพื่อที่จะท้วงถามเขาอีกครั้งต้องมีอันเป็นหมัน เมื่อเรียวปากร้อนๆ ของเขาประทับลงมา มือสองข้างกดไหล่บางให้หล่อนนอนลงช้าๆ โดยที่ไม่ถอนริมฝีปากออก

ลูกแพรยอมรับว่ากลัวมาก ร่างกายของหญิงสาวสั่นไหวราวกับเจ้าเข้า เมื่อถูกร่างหนาทาบทับและเริ่มรุกรานหนักขึ้นด้วยจุมพิตที่แสนเร่าร้อน

โจนาธานรู้สึกว่าคนตัวเล็กใต้ร่างตื่นตระหนกมากเพียงใด แต่ยิ่งกระต่ายสาวแสดงอาการตื่นกลัวมากแค่ไหน พรานนักล่าอย่างเขาก็ยิ่งหลงใหลในความไร้เดียงสาด้อยประสบการณ์มากเท่านั้น เขาอยากสอนให้หล่อนรู้ว่าความสุขระหว่างชายหญิงนั้นเป็นเช่นไร แต่ร่างบอบบางแบบนี้จะทนรับความต้องการของเขาได้หรือเปล่านะ

“คุณโจ แพรกลัว” เสียงสั่นระริกกระซิบแผ่วเมื่อเขาถอนจุมพิตออก

“ผมรู้” เขาตอบเสียงพร่า ก่อนที่จะพรมจูบลงมาบนเรียวปากอิ่มบางนั้นอีกครั้งอย่างปลอบประโลม

ลูกแพรตัวสั่นเทิ้มเพราะอารมณ์ปรารถนาที่เริ่มก่อตัวขึ้นเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของคนที่เธอแอบหลงรักแอบฝันถึงมานาน เธอไม่อาจปฏิเสธร่างกายและหัวใจของตนเองได้ ว่าเธอต้องการใกล้ชิดเขามากแค่ไหน ถ้าหากคืนนี้เธอสามารถทำให้เขาพอใจและมีความสุขได้เธอก็ยินดี

“ลูกแพร เป็นของผมนะ ผมต้องการคุณ” กระซิบที่ข้างหู ลูกแพรได้ยินมันอย่างชัดเจน ร่างบอบบางยิ่งสั่นสะท้านเมื่อรู้ว่าคืนนี้ต้องตกเป็นของเขา สาวน้อยหลับตาปี๋เมื่อริมฝีปากแสนหวานของเขาดูดเม้มต่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงเนินอกที่ผุดผาดที่โผล่พ้นชุดนอนออกมา

เพียงแค่ไม่กี่วินาทีโจนาธานก็จัดการดึงชุดนอนบางเบาออกจากร่างงดงามดั่งกุหลาบแรกแย้มนั้นได้สำเร็จ ลูกแพรยกมือปิดป้องดอกบัวงามคู่นั้นด้วยความเขินจัด ลืมตามองคนเหนือร่างด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวไปหมด สายตาคู่สวยที่มองเขาเต็มไปด้วยความตื่นกลัวและเสน่หาที่แฝงไว้ในแววตาที่กำลังไหวระริกคู่นั้น

มือแกร่งค่อยๆ ดึงมือสาวน้อยจอมตื่นออกเบาๆ และประสานมือสองข้างลงแนบกับที่นอนก่อนที่จะมองเธอด้วยนัยน์ตาหวานฉ่ำอีกครั้ง

“คุณโจขา แพร...”

ลูกแพรไม่ทันได้พูดจบ ปากอุ่นๆ ของเขาก็บดขยี้ลงมาอย่างกระหายเนิ่นนาน ไฟปรารถนากำลังลุกท่วมร่างกำยำนั้นจนชายหนุ่มต้องขจัดอาภรณ์ของเขาทิ้งไปอย่างไม่ไยดี สองมือกอบกุมยอดปทุมถันเข้าสู่อุ้งปากร้อนที่ประกบลงมาอย่างโหยหิว

ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อความซ่านสยิวจู่โจมอย่างรวดเร็ว มือบางวางสะเปะสะปะไปบนแผ่นหลังกว้างไปมา เล็บคมจิกลงในเนื้อเมื่อปากร้อนๆ นั้นกดเม้มหนักๆ ที่ยอดอกชูชันแล้วตวัดลิ้นวนไปรอบๆ สร้างความเสียวซ่านให้หญิงสาวจนต้องร้องครางออกมาเบาๆ

โจนาธานจงใจเบียดความแข็งขึงที่ยืดขยายใหญ่โตภายใต้อันเดอร์แวร์ของเขาไปมาระหว่างขาเรียวของหญิงสาว บางครั้งก็กดลงตรงๆ ที่เนินบุปผานุ่มจนร่างบางต้องร้องประท้วงเมื่อรู้สึกเจ็บ แต่ความเสียวซ่านที่ยอดปทุมถันสองข้างมีมากกว่า จนบางอย่างในร่างกายเดือดตุบๆ ตรงบริเวณที่ความเป็นชายของเขากดทับอยู่

ร่างหนาเลื่อนกายลง ลากเรียวลิ้นผ่านหน้าท้องเรียบเนียน ใช้มือสองข้างแยกเรียวขาของหล่อนออกพร้อมกับจัดการกับบิกินีตัวจิ๋วของหล่อนและของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะแทรกศีรษะดกดำลงตรงกลางแอ่งสวาทที่มีขนอ่อนสีน้ำตาลขึ้นรำไร

ลิ้นร้อนชื้นแฉะตวัดลงบนกลีบบุปผานุ่มแผ่วเบา

“อย่าค่ะ”

ร่างกายบอบบางบิดเกร็งด้วยความอารมณ์ปรารถนาที่ท่วมท้น ยามเมื่อเรียวลิ้นยาวกรีดลงบนรอยแยกและแทรกลึกหายเข้าไปในกลีบดอกไม้ ลูกแพรก็แทบร้องกรี๊ดด้วยความเสียวกระสันที่เพิ่งพานพบ

ภมรตัวใหญ่บินโฉบเฉี่ยวดูดกลืนกินน้ำหวานจากยอดเกสรดอกไม้อย่างไม่รู้จักอิ่ม ดอกบุปผานุ่มสั่นระริกไหวเต้นเร่าราวกับดอกไม้ถูกสายฝนซัดกระหน่ำรุนแรง

“คุณโจขา” เสียงหวานกระซิบแผ่ว

ก่อนที่ร่างกายบอบบางจะทนสะกดกลั้นความหฤหรรษ์ต่อไปอีกไม่ไหว ร่างหนาก็แทรกความใหญ่โตของเขาที่ทำการเซฟตี้เรียบร้อยแล้วเข้าหาความร้อนเร่าแต่คับแน่นของหล่อนทันที ลูกแพรผวาสุดตัว

“โอ๊ย!”

สะโพกสอบพยายามกดความแข็งขึงลงมาจนสุด มือเล็กเกาะไหล่ของเขาเอาไว้แน่น และเผลอฝังเขี้ยวลงไปในเนื้อเมื่อความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ ร่างหนาค่อยๆ ขยับเขยื้อนเพื่อให้หญิงสาวปรับตัว ก่อนที่จะเร่งจังหวะเร็วขึ้นเมื่อได้ยินเสียงครางเบาๆ จากคนใต้ร่าง

โจนาธานจุมพิตลูกแพรอีกครั้งอย่างเร่าร้อน พร้อมทั้งกระแทกสะโพกเพรียวเข้าหาหล่อนไม่หยุดยั้ง

เมื่อความเจ็บแสบถูกแทนที่ด้วยอารมณ์ปรารถนาเข้มข้น โลกใบนี้จึงมีเพียงแค่เขากับเธอเท่านั้น สาวน้อยไม่รับรู้สิ่งรอบข้างอีกต่อไป

เธอกอดร่างกำยำของเขาเอาไว้แน่น ทุกครั้งที่เขาถาโถมเข้าหา หล่อนก็แทบจะขาดใจด้วยอารมณ์กระสัน ยิ่งสัมผัสของเขาแรงร้อนมากขึ้นเท่าไหร่ ร่างกายก็เหมือนจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ลูกแพรเผลอครวญครางออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

และเมื่อจังหวะรักสุดท้ายมาถึง โจนาธานก็โจนจ้วงเข้าหาร่างบอบบางสุดแรงด้วยจังหวะถี่กระชั้นเนิ่นนาน ศีรษะเล็กสะบัดไปมาบนหมอนความเสียวกระสันเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆ จนร่างกายแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“คุณโจ”

ฉับพลันร่างเล็กก็เกร็งกระตุกโอบรัดรอบกายเขาเป็นจังหวะเบาๆ พร้อมกับเสียงครางกระหึ่มในลำคอด้วยความสุขสมของเขาเมื่ออารมณ์ปรารถนาได้รับการปลดปล่อยอย่างรุนแรง ร่างหนาที่ชื้นไปด้วยเหงื่อซวนซบลงมาบนอกสล้าง ก่อนที่จะตะแคงร่างลงนอนเคียงข้างหญิงสาว

จนกระทั่งเสียงหายใจของทั้งคู่เข้าสู่ภาวะปกติ โจนาธานก็ผงกศีรษะขึ้นมามองใบหน้าแดงเถือกนั้นด้วยรอยยิ้มแพรวพราวอีกครั้ง

“แพร” เขากระซิบเรียกชื่อหญิงสาวพร้อมกับเอานิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้านวลปลั่งที่ยังคงมีรอยเหงื่อจางๆ นั้นแผ่วเบา ดวงตาคู่สวยช้อนมองเขาด้วยแววตาหวานซึ้งเมื่อมองใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรนั้น

“ผมทำคุณเจ็บมากมั้ย”

คำถามที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ทำให้ลูกแพรมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจ และยิ่งหลงเสน่ห์เขามากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ หล่อนรักเขา รักมากเหลือเกินและภูมิใจที่ได้เป็นผู้หญิงของเขา

“เจ็บค่ะ แต่ค่อยยังชั่วแล้ว” หล่อนตอบตรงๆ

“ถ้าพรุ่งนี้ไม่ติดว่าผมต้องไปออกคอนเสิร์ตที่เกาหลี ผมคงขอเบิ้ลกับคุณต่ออีกสักสองสามยกแน่”

“คุณโจบ้า ยกเดียวยังไม่พออีกเหรอคะ”

“สำหรับคุณ ผมไม่มีทางพอแน่ถ้าไม่ได้เดินทางไปไหน แต่ถ้าขืนผมหักโหมกับคุณตอนนี้ ผมก็คงไม่มีแรงแสดงคอนเสิร์ตได้แน่ๆ และคุณเองก็อาจจะลุกออกจากเตียงไม่ได้”

“ทำไมล่ะคะ” เธอถามเขาด้วยนัยน์ตาใสซื่อ

“เดี๋ยวครั้งต่อไปผมจะบอกว่าทำไม คืนนี้พักผ่อนเถอะนะ ผมต้องตื่นแต่เช้า”

“ค่ะ”

แล้วร่างใหญ่ก็กระชับเอวบางให้เข้ามาแนบกายแกร่งแน่นขึ้น กอดหล่อนเอาไว้อย่างนั้นจนหลับไป เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขาทำให้ลูกแพรยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข ไม่คิดเลยว่าหล่อนจะมีวันนี้ หญิงสาวยังไม่กล้าคิดถึงอนาคตหรอก ขอแค่วันนี้มีเขาอยู่เคียงข้าง ได้ทำอะไรเพื่อเขาบ้างหล่อนก็มีความสุขแล้ว