ลูกแพรตื่นแต่เช้าพาเจ้าโซฟี่กลับไปบ้าน ร่างเล็กๆ ค่อยแอบขึ้นไปบนห้อง หลังจากที่เจอเหมียวกับป้าผ่องเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่ทันที่จะเข้าห้องก็ถูกเสียงทรงอำนาจเรียกไว้เสียก่อน
“ลูกแพร”
ร่างบางหันขวับไปมองคนเรียกทันที รู้ว่าเป็นเขาก็เลยไม่ค่อยกล้าจะสบตาชายหนุ่มนัก เพราะกลัวว่าเขาจะตำหนิเธอที่ออกไปค้างบ้านคุณนายอรวีโดยไม่ได้บอกกล่าวหรือว่าขออนุญาตเขาก่อน
“เมื่อคืนไปค้างที่ไหนมา ทำไมถึงไม่นอนที่ห้อง” คำถามห้วนๆ คล้ายจะจับผิดนักโทษ ทำให้ลูกแพรค่อยๆ ช้อนตามองสบตาคมกริบที่จ้องมานั้นอย่างเกรงๆ เพราะกลัวว่าเขาจะดุเธอ
“คือว่า เมื่อคืนนี้แพรไปนอนกับป้านิ่มมาค่ะ”
“ทำไมไม่บอกกันก่อน จะได้ไม่ต้องห่วง แล้วมือถือ มีไว้ทำไมไม่เปิด”
“เอ่อ แพรขอโทษค่ะ แพรเห็นว่าคู่หมั้นของคุณมาหาก็เลยคิดว่า แพรไม่ควรอยู่ขวางหูขวางตาเธอ”
“คิดเองเออเอง ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก รีบไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า ผมใ
