“เพราะพี่รู้ไงว่าการเลิกกันของเรามันไม่ใช่เพราะแพร” ผมพูดขึ้นทันทีเพราะแน่นอนว่ายิ่งเห็นอาการของเธอ ผมก็ยิ่งมั่นใจ
“พี่เรย์รู้อะไรมาคะ” แพรถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แปลกไปซึ่งมันแสดงถึงความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“พี่รู้แล้วกันว่าวันนั้นแพรไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้น” ผมพูดขึ้นพร้อมกับมองใบหน้าสวยของเธอ ที่ตอนนี้แววตาสั่นระริกเหมือนคนที่กำลังจะร้องไห้
“ผะ…ผิดแล้ว หนูตั้งใจ” เธอพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมลุกจากโซฟา ทำท่าจะเดินหนีผมแต่ผมก็จับข้อมือเล็กของเธอไว้ก่อน
“ในเมื่อยืนยันคำตอบแบบนั้น พี่ก็โอเค” ถ้าเธอไม่บอก ผมก็จะหาคำตอบเองเพราะถ้าเธอจะบอก เธอคงไม่ปิดมานานถึงขนาดนี้
“ไปทำอะไรให้กินหน่อย” ผมพูดขึ้นอีกครั้งเพราะตอนนี้เริ่มปวดท้องขึ้นมาบ้างแล้ว
“ค่ะ” แพรตอบรับคำก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปในครัว
แน่นอนว่าคนที่จะให้คำตอบเรื่องนี้ ได้ที่ดีที่สุดนั่นคือแม่ของผม
หากคิดย้อนกลับไปเมื่อสามปีที่แล้ว
วั
