BDA OLD LOVE - ทวงรักเก่า | 2

1125 Words

“หนูขอโทษ” คนตรงหน้าของผมอย่างแพรพูดขึ้น “เก็บคำขอโทษของเธอไว้” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมบีบแขนของเธอแน่นโดยไม่สนว่าเธอจะเจ็บหรืออะไร “เพราะหลังจากนี้เธอเจอฉันแน่” ผมก็พูดขึ้นต่อ ก่อนจะกระชากแขนเธอให้เดินตามมา “อ๊ะ” เสียงของเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บแต่ผมก็ไม่สน ถ้าถามว่าผมรู้สึกยังไงที่เจอเธอ ก็คงบอกได้คำเดียวว่าตกใจครับเพราะผมไม่อยากเจอเธอ เธอเป็นรักแรกของผมซึ่งแน่นอนว่าผมผิดหวังเพราะการที่เธอบอกเลิกผม มันทำผมเขวไปเลยและเสียใจไม่น้อย ผมไม่คิดหรอกครับว่าผมจะเจอเธออีก แน่นอนว่าการที่ผมเข้ามาเรียนในกรุงเทพแบบนี้เป็นเพราะผมต้องการจะหนีหน้าเธอแต่เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกส่งคนที่ทำให้ผมเสียใจและไม่อยากเจอที่สุดมาอยู่ตรงหน้าผม แต่ไหนๆ ตอนนี้ผมก็เจอเธอแล้ว ผมขอล้างแค้นเธอสักหน่อยเพราะผมเคยบอกเธอไว้แล้ว “หลังจากนี้ ก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกแล้วกัน” “พี่เรย์จะพาหนูไปไหนปล่อยนะ” เธอถามผมขึ้นพร้อมกับพยายามจะแกะมือของผมออกจากแขนของเธอ “ยิ่งเธอขัดขืนเธอก็จะยิ่งเจ็บ” เพราะการที่เธอพยายามแกะมือของผมออกมันก็จะทำให้ผมบีบแขนของเธอแรงขึ้น “แล้วพี่เรย์จะพาหนูไปไหน ลากหนูมาแบบนี้ไม่ได้นะ” เธอพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับพยายามขัดขืนเต็มที่ “เธอกับฉันเราทบทวนความหลังกันหน่อยไหม” พูดจบผมก็จับเธอยัดใส่รถยนต์คันหรูของตัวเองทันที จริงๆผมไม่ได้จะทำเรื่องอยากว่ากับเธอหรอกครับ มันยังไม่ถึงเวลาเพราะผมแค่จะทำให้เธอใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุขแบบที่ผมเคยเป็น “ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าอย่ามาให้ฉันเห็นหน้า” “หนูไม่รู้จริงๆว่าพี่เรย์เรียนที่นี่” “แล้วยังไง ในเมื่อตอนนี้เธอเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นเอง” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับออกรถ “พี่เรย์จะทำอะไรหนูคะ” แพรที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าและแววตาที่แสดงออกอย่างนี้ชัดเจนว่าเธอกำลังกลัว “อย่าสำคัญตัวผิดไป ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก แต่เธอตั้งหากที่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำกับฉัน” ผมพูดขึ้นพร้อมหันมองหน้าของเธอนิ่งๆ ที่ผ่านมาผมทนกับความเจ็บปวดและเสียใจมาตลอดถึงตอนนี้เธอต้องรับมันบ้าง “รับผิดชอบอะไรคะ หนูไปทำอะไรให้พี่เรย์” กล้าถามว่าทำอะไรให้ผมบ้าง ทำไว้และเจ็บเลยทีเดียวและผมเกือบจะเสียคน เพราะใครกันผมถึงเป็นแบบนี้ เพราะใครกันผมถึงต้องหาผู้หญิงมาสนองตัณหาให้ตัวเองทุกคืน “เพราะเธอ” ผมพูดขึ้นทันทีเพราะทั้งหมดที่ผมเป็นแบบนี้มันก็เพราะเธอ “พี่เรย์ขับเร็วไปแล้วนะ” เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆพร้อมกับจับเข็มขัดแน่น “เพราะเธอทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เธอทำให้ชีวิตฉันดิ่ง ตั้งแต่เธอบอกเลิกฉันวันนั้น” แน่นอนว่าอารมณ์ของผมตอนนี้ไม่ได้ดีมากนัก พอย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องเก่าๆกว่าผมจะดีได้เหมือนทุกวันนี้ ชีวิตผมดิ่งไปเยอะ “หนูขอโทษ” “ฉันไม่ต้องการคำขอโทษแต่ฉันต้องเหตุผล” ผมพูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่รถจะมาจอดที่คอนโดของผม “พาหนูมาที่นี่ทำไมหนูจะกลับ” เธอพูดขึ้นทันทีพร้อมกับลงจากรถเพื่อเตรียมจะหนีแต่เสียใจที่ผมไวกว่าคว้าตัวของเธอได้ทัน “เธอกลับไม่ได้ถ้าฉันไม่อนุญาต” ผมพูดขึ้นพร้อมกับกระชากเธอให้เดินตามมา “พี่เรย์ หนูเจ็บ” “ฉันเจ็บกว่านี้อีก ตอนที่เธอบอกเลิกฉัน” ผมพูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะลากเธอให้ตามเข้ามาในลิฟต์ แน่นอนว่ามันไม่ง่ายเพราะเธอขัดขืนผมอยู่ตลอด “ถ้าเธอไม่ขัดขืนเธอก็จะไม่เจ็บ” ผมพูดขึ้นทันทีเพราะดูท่าเธอจะไม่หยุดง่ายๆ “แล้วพี่เรย์มีสิทธิ์อะไรมาทำกับหนูแบบนี้” “แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรถึงบอกเลิกฉัน” แน่นอนว่าคำถามที่ผมถามไปมันไร้สาระสิ้นดี “ก็ถ้าไม่อยากคบต่อแล้วมันก็ต้องเลิก” “แล้วเหตุผลล่ะ เธอบอกเลิกฉันโดยไม่มีเหตุผลอะไรสักอย่างจะให้ฉันคิดยังไง” ผมโมโหจนเผลอตะโกนออกไป ที่ผ่านมาผมถามตัวเองตลอดผมผิดอะไรเพราะเธอไม่มีเหตุผลให้ผมสักอย่าง “ฮึก...อย่าตะโกนได้ไหม” น้ำเสียงสั่นๆของแพรดังขึ้นทำหัวใจของผมกระตุก “พี่เรย์ห้ามขึ้นเสียง ห้ามตะโกนแบบเมื่อกี้อีกนะ” คนตัวเล็กของผมบอกขึ้นหลังจากที่เราพึ่งจะทะเลาะกันเสร็จ “ไม่ชอบ มันตกใจ จะร้องไห้ยังไงไม่รู้” เธอพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมโผล่เข้ากอดผมส่วนผมก็อดรู้สึกผิดไม่ได้เพราะเมื่อกี้เผลอตะโกนใส่เธอไป “เข้าใจแล้วครับ ต่อไปพี่จะไม่ขึ้นเสียงไม่ตะโกนใส่หนูอีกแล้ว” ผมพูดขึ้นพร้อมกับกอดตอบเธอ “พี่เรย์น่ารักที่สุดในโลก” แพรของผมก็น่ารักที่สุดในโลก น่ารัก น่าทะนุถนอม น่าเอ็นดูไปหมด “อย่าสำออยก็แค่ตะโกน” ผมพูดออกไปพร้อมสลัดความคิดในหัวทิ้งเพราะว่าเรามันไม่เหมือนเดิมกันอีกแล้ว “พี่เรย์ก็รู้ว่าหนูไม่ชอบ” เธอพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับประตูลิฟต์เปิดออก “เธอจะชอบหรือไม่ชอบ ฉันไม่สนเพราะฉันสนแค่อย่างเดียว เธอบอกเลิกฉันเพราะอะไร” ผมพูดขึ้นพร้อมกระชากคนตัวเล็กให้ตามเข้ามาในห้อง เห็นตัวแค่นี้แต่แรงเยอะใช้ได้ “หนูบอกแล้วไงว่าไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น” เธอพูดขึ้นพร้อมกับปาดคราบน้ำตา เหอะ ผมสงสารไม่ลงหรอกนะ “คนเหี้ยอะไรจะไม่มีเหตุผลในการบอกเลิกคนอื่น” “ฮึก...มันไม่มี ไม่มีจริงๆ พี่เรย์ปล่อยหนูไปเถอะนะ” “ถ้าเธอหาเหตุผลมาไม่ได้ก็อย่าคิดว่าจะออกไปจากห้องฉันได้”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more