ตอนที่ 2
1010 Words
“คุณหนูรออยู่ในรถเถอะค่ะ เดี๋ยวแสงไปเรียนคุณมาร์ตให้ค่ะว่าคุณหนูแวะมาหา”
แสงแก้วสาวใช้คนสนิทพยายามขอร้องเจ้านายสาวที่นั่งอยู่ภายในรถเอ็มพีวีสีขาวสะอาดตา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล
“ไม่เอาน่ะแสง วลีอยากลงไปหาพี่มาร์ตด้วยตัวเอง”
“แต่ว่า...”
“เอารถเข็นลง วลีจะได้เข้าไปพบพี่มาร์ต”
ความจริงแล้วหล่อนก็ไม่ได้อยากจะเจอหน้าเขานักหรอก แต่เพราะต้องนำของชำร่วยมาให้เขาช่วยเลือก ทำให้ไม่มีทางเลี่ยงการเผชิญหน้าได้
“ก็ได้ค่ะ”
แสงแก้วไม่มีทางเลือกจำต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายสาว โดยมีนายผาดคนขับรถมาช่วยกันพยุงสราวลีลงนั่งบนรถเข็น เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย สราวลีก็หันไปสั่งคนของตัวเอง
“ลุงผาดเดินเล่นแถวนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยววลีมา ไม่นานหรอกค่ะ”
“ให้ผมช่วยเข็นเข้าไปไหมครับคุณหนู”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ วลีมีแสงช่วยแล้ว ลุงเดินเล่นเถอะค่ะ” หล่อนระบายยิ้มให้คนขับรถ ก่อนจะหันไปหาแสงแก้ว “แสงเอาถุงใส่ของชำร่วยมาด้วยนะ อยู่ตรงเบาะที่วลีนั่งน่ะ”
“ค่ะคุณหนู” แสงแก้วรีบโน้มตัวเข้าไปในรถ และคว้าถุงกระเป๋าสีสวยติดมือออกมา
“ได้แล้วค่ะ คุณหนู”
“ส่งมา เดี๋ยววลีถือเอง”
แสงแก้วส่งถุงกระดาษใส่ตัวอย่างของชำร่วยให้เจ้านายสาว ก่อนจะเข็นรถเข็นเข้าไปภายในตัวตึกของมหาวิทยาลัยกว้างใหญ่เบื้องหน้า ซึ่งเป็นอีกหนึ่งธุรกิจของตระกูลมหาเศรษฐีมาเลซาสโซ
“คุณหนูติดต่อคุณมาร์ตได้หรือยังคะ”
แสงแก้วเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล เพราะตั้งแต่บนรถแล้วที่สราวลีไม่สามารถติดต่อมาร์ติเนซได้
“ยังเลย โทรไปกี่รอบก็ไม่รับ”
“น่าจะติดสอนอยู่มั้งคะคุณหนู”
หญิงสาวพยักหน้ารับน้อยๆ “คงจะใช่ งั้นแสงพาวลีไปรอพี่มาร์ตที่ห้องทำงานพี่มาร์ตก็ได้”
“ได้ค่ะ แต่ว่าห้องทำงานคุณมาร์ตอยู่ไหนล่ะคะ” แสงแก้วหันรีหันขวางไปมา
“นั่นสิ วลีก็ไม่เคยมาเลย นี่ครั้งแรกเหมือนกัน” เพราะปกติหล่อนมักจะคอยหลบหน้ามาร์ติเนซเสมอ มีครั้งนี้แหละที่เลี่ยงไม่ได้เพราะมารดาออกคำสั่ง
“งั้นคุณหนูรอแสงอยู่ตรงนี้นะคะ เดี๋ยวแสงไปถามนักศึกษากลุ่มนั้นดูค่ะ”
แสงแก้วเข็นรถเข็นที่หล่อนนั่งมาจอดไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่บริเวณใกล้ๆ เต็มไปด้วยโต๊ะหินอ่อนจำนวนกว่าสิบโต๊ะ
“อืม ขอบใจนะแสง”
สราวลีระบายยิ้มน้อยๆ มองร่างของพี่เลี้ยงคนสนิทวัยสามสิบกว่าๆ เดินตรงไปยังกลุ่มนักศึกษาเป้าหมาย แสงแก้วดูแลหล่อนมาตั้งแต่ที่หล่อนประสบอุบัติเหตุใหม่ๆ จนกระทั่งตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบจะสิบปีแล้ว ซึ่งมันทำให้หล่อนกับแสงแก้วผูกพันกันมาก
แสงแก้วดูแลหล่อนดีมาก ไม่เคยขาดตกบกพร่องใดๆ เลย จนหล่อนรักแสงแก้วเสมือนพี่สาวคนหนึ่งเลยทีเดียว
“นี่เธอมาเกะกะอะไรตรงนี้ยะ”
เสียงแหลมๆ ของผู้หญิงบางคนที่ไม่เป็นมิตรเลยดังขึ้นข้างตัว สราวลีละสายตาจากร่างที่อยู่ไกลๆ ของแสงแก้ว เอียงคอเงยขึ้นมองหน้าคนตั้งคำถาม
ผู้หญิงหน้าตาสะสวยแต่แต่งหน้าจัด ยืนมองหล่อนเขม็ง
“ฉันมีธุระกับคนที่นี่ค่ะ”
รวีบงกชหรี่ตาแคบมองผู้หญิงหน้าตาสวยหวานราวกับนางฟ้า แต่น่าเสียดายที่เป็นง่อย
“กับใครไม่ทราบ”
สราวลีเม้มปากแน่น พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ขึ้นมากไปกว่านี้ “ไม่เกี่ยวกับคุณมั้งคะ”
“นี่เธอ...” รวีบงกชโมโห จ้องหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “บอกมานะว่ามาที่นี่ทำไม มาทำอะไร มาหาใคร”
“ฉันก็บอกแล้วไงคะว่าไม่เกี่ยวกับคุณ”
รวีบงกชมองหน้าคู่กรณีอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะลดสายตามองถุงกระดาษบนตักของสาวพิการตรงหน้า จากนั้นรอยยิ้มเยาะหยันก็แล่นขึ้นมาเต็มใบหน้าสวยๆ เลยทีเดียว
“อย่าบอกนะว่าเธอคือ...” รวีบงกชแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่เลยทีเดียว “เจ้าสาวง่อยของคุณมาร์ตน่ะ”
สราวลีพยายามนับหนึ่งให้ถึงร้อย เพราะไม่งั้นคงได้มีเรื่องกับผู้หญิงที่สวยแต่เปลือกตรงหน้าแน่นอน
“ใช่แล้วทำไมคะ”
“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ” รวีบงกชตวัดตามองไปทั่วทั้งตัวของสราวลีอย่างดูแคลน “ง่อยๆ แบบนี้จะทำอะไรได้คะ”
“เธอหมายความว่ายังไง”
“ก็หมายถึง...” รวีบงกชยังยิ้มหยันได้น่าตบคว่ำเช่นเดิม “คืนเข้าหอ เจ้าบ่าวคงไม่แตะต้องมั้งคะ”
คำพูดของผู้หญิงตรงหน้ามันยิ่งกว่าคมมีดที่กรีดลงบนกลางหัวใจเสียอีก สราวลีเจ็บลึก แต่ก็พยายามซ่อนมันเอาไว้ให้มิดชิด จากนั้นก็ปั้นรอยยิ้มหยันตอบกลับ
“จะแตะหรือไม่แตะ คุณก็ไม่ต้องอิจฉาหรอกค่ะ เพราะถึงยังไงซะคุณก็ไม่มีวันได้รับสิทธิ์นั้นในชาตินี้ พี่มาร์ตเลือกฉันเป็นเจ้าสาว แล้วเราก็จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต”
รวีบงกชสั่นเป็นเจ้าเข้าด้วยความริษยา แต่ก็ยังไม่คิดจะหยุดโต้ตอบ
“ไม่มีผู้ชายสติดีที่ไหนเลือกผู้หญิงง่อยๆ มาเป็นเมียหรอก ถ้าไม่ถูกบังคับน่ะ”
สราวลีอึ้งไปพูดไม่ออก เพราะคำพูดของผู้หญิงตรงหน้าช่างแทงใจดำเสียเหลือเกิน มันคือปมที่ฝังค้างอยู่ภายในหัวใจของหล่อนตลอดมา
“นั่นมันไม่ใช่เรื่องของเธอ”
รวีบงกชเบ้ปากอย่างมองอย่างเวทนา “ต่อให้สวยหยาดฟ้าแค่ไหน แต่ถ้าง่อยเปลี้ยเสียขา ต้องเอามาดูแลตลอดชีวิตแบบเธอ ไม่เกินสามเดือนฉันคงได้ข่าวหย่าร้างของเธอกับคุณมาร์ตแน่นอน”
“ไม่มีทาง”
- Writer
