บทที่ 32
“ก็ได้ งั้นฉันก็มีสิทธิ์ที่จะถามเหมือนกัน ว่าคุณให้คนขนของฉันขึ้นมาทำไม” เธอพยายามระงับสติอารมณ์ไม่ให้ฉุนเฉียวมากเกินไป
“จากนี้ไปเธอจะต้องย้ายมามาทำงานที่นี่ จนกว่างานของเราจะจบ”
“เพื่ออะไรเนี่ย ในเมื่ออยู่ที่ไหน ฉันก็ทำให้งานคุณได้เหมือนๆ กัน” เธอทำหน้ายุ่งๆ พยายามต่อรองเพื่อขอคืนอิสรภาพของตัวเอง
“ก็…ก็เพื่อความลับที่ฉันบอกไง อย่าลืมสิ ว่าเรื่องโปรเจคนี้มีแค่เธอกับฉันที่รู้” เขาอึกอัก ก่อนจะยกเหตุผลนี่มาอ้าง
“แต่ถึงฉันกลับไปทำที่แผนก ฉันก็ยังเก็บเป็นความลับได้นี่คะ”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ไว้ใจใคร ทุกอย่างต้องอยู่ในสายตาฉันเท่านั้น เธอเองก็เหมือนกัน” เขาเผลอพูดในสิ่งที่คิด
“ฉัน? ทำไมฉันต้องอยู่ในสายตาคุณ” เธอชี้มาที่ตัวเอง
“ก็…ก็เธอกุมความลับของฉันไว้ไง เอาล่ะๆ มัวแต่พูดมากอยู่นั่นแหละ จะรอให้งานมันท่วมหัวก่อนรึไง” เขารีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะเขาเองก็เริ่มหาคำตอบให้ตัวเองไ
