บทที่ 29
“โอ๊ยนี่! ไม่ต้อง ฉันใส่เองได้” เธอพยายามยื้อแย่งและขัดขืนการกระทำของเขา
“อยู่เฉยๆ น่า” เขาทำเสียงดุ ก่อนจะกลายเป็นโมโหขึ้นมาอีก “คิดได้ยังไงจะไม่ใส่ เป็นพวกชอบโชว์รึไง”
“ก็เพราะใครล่ะที่เอาของฉันไป แล้วก็ยังยึกยักท่ามากไม่ยอมคืน”
“เธอก็เลยคิดที่จะโชว์? ยัยผู้หญิงหน้าไม่อาย” เขาหงุดหงิดงุ่นง่าน ในขณะที่เธอก็เดือดดาลขึ้นมา
“ก็ถ้าฉันจะโชว์ แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย อย่าลืมสิว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน” พูดจบเธอก็ผลักเขาออก ก่อนจะกระโดดลงมาจากโต๊ะ โดยลืมไปว่าข้อเท้าตัวเองยังเจ็บอยู่
“โอ๊ย!” เธอร้องเสียงหลงปวดแปล๊บที่ขอเท้าจนเกือบเซล้ม โชคดีที่เขาเข้ามาประคองไว้ ไม่อย่างนั้นคงได้ล้มลงไปกองกับพื้น
“ขอบคุณค่ะ” เสียงเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน ขณะยืนพิงอกแกร่งๆ ของเขา ก่อนจะกลายเป็นโวยลั่นขึ้นมาอีก
“อุ๊ย! อะไรของคุณอีกเนี่ย” เธอโวยวายพร้อมกับพยายามดิ้นรนขัดขืน เมื่อจู่ๆ
