บทที่ 38
ขณะที่เขากำลังง่วนอยู่กับการโรมรันเนินสาวสะคราญ เธอเองก็ค่อยๆ ดึงตัวขึ้นมามองศีรษะที่กำลังขยับอยู่กลางกายสาวนัยน์ตาปรือปรอย เธอรู้สึกว่าเรี่ยวแรงกำลังหดหาย ประหนึ่งถูกเขาดูดกลืนไป แต่ถ้าจะให้หยุดตอนนี้ เธอคงแทบขาดใจตาย เช่นเดียวกับเขาที่ทำราวกับว่าอดอยากมาเป็นแรมปี และเธอคืออาหารอันโอชะที่เขาจะต้องกลืนกินไม่ให้เหลือ
“ฉะฉันไม่ไหว” เธอกัดฟันบอกเสียงกระท่อนกระแท่นเต็มที
“ไม่ไหวก็ไม่ต้องทน” สิ้นเสียงเขาก็ก้มลงไปอีกครั้ง พร้อมทั้งส่งนิ้วจุ่มจ่อมจนลึกสุดโคน ก่อนจะขยับเป็นจังหวะเดียวกันกับเรียวลิ้นร้ายกาจ กายสาวที่กำลังหดเกร็งรุนแรงตอดรัดตลอดนิ้วเรียวจนเขาเจียนคลั่ง อยากจะส่งดุ้นยักษ์ของตัวเองเข้าไปแทนที่ซะเดี๋ยวนี้ แต่ยังก่อน เขายังอยากยืดเวลาแห่งความสุขให้นานกว่านี้
เมื่อยังส่งดุ้นยักษ์เข้าไปไม่ได้ นิ้วเรียวจึงต้องทำหน้าที่บรรเลงความหฤหรรษ์ต่อไป จนกว่าเธอจะได้เรียนรู้บ
