6
1515 Words
เพียงแพรตอบน้ำเสียงหงุดหงิด ภวัตทำเรื่องย้ายที่เรียนให้เธอเสร็จสรรพเพราะรู้จักกับคณะบดีที่ราชภัฏ เธอจึงย้ายมาเรียนปีสามเทอมสองที่ราชภัฏในจังหวัดได้
เธอมองบิดาแล้วรู้สึกใจหายมาก ท่านดูแก่ลงไปมาก ไม่แข็งแรงเหมือนแต่ก่อน
เฮ้อ! นี่เธอใจดำมากไปหรือเปล่าหนอ?
แต่พอเห็นเขมจิรามารดาเลี้ยงที่เธอเกลียดชังกับแขนภาน้องสาวของหล่อน ที่ทำตัวเหมือนพวกปลิงดูดเลือดเข้ามาเสวยสุขเธอก็หน้างอหงิกกว่าเดิม เขมจิราเคยชอบภวัตพี่ชายของเธอมาก่อน หญิงสาวเข้ามาตามตื๊อแต่ภวัตไม่เล่นด้วย ไม่นานแม่ของเขมจิรานำลูกสาวมาฝากทำงานที่สุทธนนท์เพื่อนำเงินไปใช้หนี้ อีกฝ่ายทะเยอทะยานจนได้มาเป็นภรรยาของบิดาหลังจากแม่เธอตายเพราะตรอมใจ
“แพร”
ภวัตมองสบตากับน้องสาวคนรอง ไม่ต้องรอให้สั่งรอบสอง เพียงแพรเดินไปทรุดนั่งลงตรงหน้าบิดาและกราบท่าน “แพรลูกพ่อ” พีระแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว ก่อนจะสวมกอดบุตรสาวอย่างคิดถึง
“พ่อแก่ไปมากนะ”
เพียงแพรเสียงอ่อนเมื่อพูดกับบิดา อย่างไรเสียสายใยความรักก็ตัดไม่ขาด
“พ่อดีใจที่แกกลับมา มาอยู่บ้านเรานะลูก ลูกรักของพ่อ”
“แพรคงไม่กลับมาหรอก ถ้าพี่วัตไม่บังคับ”
เพียงแพรยังโกรธพี่ชาย หันไปมองภวัตอย่างโมโห ก่อนไปทรุดนั่งตรงข้ามกับบิดา
“แกสอบเสร็จปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอ อย่าโวยวายไปหน่อยเลย”
ภวัตสวนกลับอย่างรู้ทัน ไม่มีใครยอมใคร เพียงแพรหน้าบูดบึ้งแต่ไม่กล้าเถียงพี่ชายอีก
“พ่อ เดี๋ยวจะให้ไปขอเมีย เตรียมตัวไว้แล้วกัน”
คำพูดของภวัตทำให้ทุกคนตาโตอุทานพร้อมกัน
“ห๊า!!! ขอเมีย”
“ใครเป็นผู้โชคร้ายคนนั้น”
ภูวดลที่เพิ่งเข้ามาถามพี่ชายอย่างกวนๆ
“ปากแกเหรอนั่น”
ภวัตหันไปดุน้องชายที่เดินยิ้มเข้ามากับพีรดาซึ่งเป็นน้องสาวอีกคนของเขา
ชบานำน้ำมาเสิร์ฟให้เจ้านาย
“ใครเป็นคนล้างแก้ว ไม่สะอาดเลย ไปเปลี่ยนมาใหม่ เหม็นคาว”
ภวัตมักหงุดหงิดเสมอ เขากลับนึกไปถึงมารดา ท่านเป็นคนสะอาดสะอ้านเรียบร้อย แตกต่างจากเขมจิราอย่างสิ้นเชิงที่เอาแต่แต่งตัวสวย งานบ้านงานเรือนพอใช้ได้ ไม่ถึงกับดีอยู่ในขั้นที่น่าพึงพอใจ ถ้าเขาจะหาภรรยาสักคน คนคนนั้นจะต้องเหมือนกับมารดา
ชบากลืนน้ำลายลงคอ รีบกุลีกุจอไปจัดการโดยเร็ว... พีระได้แต่ยิ้ม ที่ได้เห็นลูกๆ กลับมาพร้อมหน้าพร้อมตา
“ฉันเจอแม่ของลูกแล้ว คราวนี้ไม่ต้องมาบ่นอีกว่าอยากอุ้มหลาน เดี๋ยวจะจัดให้อุ้มสักโหลเลย”
“พี่วัต จะขอเมียหรือจะขอแม่พันธุ์มาผลิตลูก ใครจะยอมให้พี่ปั๊มลูกเป็นโหล บ้าแล้ว” เพียงแพรแขวะพี่ชาย
“ถ้าแกมีผัว ฉันจะยุให้ผัวแกปั๊มแกให้มีลูกสักสองโหล”
“แหวะ! พี่วัตบ้า” เพียงแพรแหวกลับหน้าแดงก่ำ
“ทำมาเป็นรับไม่ได้” ภวัตเอื้อมมือไปเคาะหน้าผากน้องสาว
“โอ๊ย!” เพียงแพรลูบหน้าผากตัวเองไปมา มองพี่ชายตาคว่ำ
“ลูกเต้าเหล่าใครกันวัต นี่แกไปแอบมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมพ่อไม่เห็นรู้เรื่อง”
พีระถามอย่างกระตือรือร้น ดีใจจนออกนอกหน้า ทุกคนพร้อมใจหันไปจ้องภวัตเป็นตาเดียว ต่างอยากรู้ด้วยกันทั้งนั้น
“พ่อรู้จักดีทีเดียวเชียวแหละ รับรองว่าต้องถูกใจ”
ภวัตเอ่ยกับบิดาอย่างอารมณ์ดี
ทุกคนมองหน้ากันทำตาปริบๆ อยากรู้จักว่าที่สะใภ้คนโตของตระกูลสุทธนนท์ใจจะขาด ภวัตนั่งสนทนากับครอบครัวอีกครู่จึงขอตัวออกไปสั่งงานลูกน้อง เพียงแพร พีรดา และภูวดลจึงขอตัวตามไปด้วย
เขมจิราเข้าซบที่อกของพีระ เม้มริมฝีปากแน่น เธอนึกขุ่นใจเมื่อได้ยินภวัตบอกว่าจะให้บิดาไปสู่ขอผู้หญิง เขากำลังจะแต่งงานอย่างนั้นหรือ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมเธอถึงไม่เคยรู้มาก่อน เธอไม่มีวันยอมให้ใครได้ครอบครองภวัตเด็ดขาด หรือถ้าทำให้ผู้หญิงทุกคนกระเด็นไปได้เธอก็จะทำ ในเมื่อเธอไม่ได้ อย่าหวังว่าคนอื่นจะได้ภวัตไปครอบครอง
ด้านอรนภัสรู้สึกผิดหวังที่ภวัตไม่ได้มารับเธอตามสัญญา แต่เขาโทรมาบอกแล้วว่าต้องกลับไปจัดการธุระทางบ้าน เธอบอกว่าไม่เป็นไร รู้สึกใจหายที่เขาหายหน้าหายตาไป ยิ่งคิดก็ยิ่งด่าตัวเองว่าเธอจะไปรู้สึกแบบนั้นทำไม ทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกัน
“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะ”
เสียงของพนักงานซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทเอ่ยทักแขกที่เดินเข้ามาในร้าน อรนภัสมัวแต่ใจลอยเลยไม่ทันได้สังเกตว่าคนที่เธอกำลังคิดถึงมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว
“รับอะไรดีคะ”
ดอกแก้วเอ่ยถามภวัตหลังจากยื่นเมนูให้ชายหนุ่มเรียบร้อย
“ขอกระดาษหนึ่งแผ่น”
เขาเอ่ยบอกสิ่งที่ต้องการ ดอกแก้วขมวดคิ้วก่อนยื่นกระดาษในมือตนให้ ภวัตเขียนอะไรบางอย่างแล้วพับกระดาษ เงยหน้าขึ้นมองพนักงานที่จ้องเขาตาหวาน “เอาไปให้เจ้าของร้านหน่อย” เขาพูดเสียงเรียบติดจะขรึม ดอกแก้วงุนงงเข้าไปอีก แต่ก็ทำตามอย่างไม่อิดออด
“คุณอรคะ คุณอร”
“หือ... ว่าไงจ๊ะ” อรนภัสสะดุ้งหันมามองลูกน้อง
“มีคนฝากมาให้ค่ะ”
อรนภัสรับมาอย่างงุนงง ก่อนจะเปิดข้อความด้านในอ่าน
‘หัดมองหน้าว่าที่สามีหน่อย เดินเข้ามาตั้งนานแล้วแทนที่จะเข้ามาทัก คิดถึงจะแย่ เดี๋ยวฉุดกลับบ้านซะเลย’
หญิงสาวอ้าปากค้าง ก่อนหันมองคนที่นั่งเก๊กอยู่มุมร้าน หัวใจสาวพองโตแต่แสร้งเป็นไม่ยินดีที่ได้เห็นเขา เธอทำท่าจะเขียนข้อความ แต่เขาลุกจากเก้าอี้มุมร้านเดินเข้ามาเสียก่อน
“ไม่ชอบอ่าน อยากได้ยินเสียงมากกว่า”
เขาเดินมาหยุดยืนพูดอยู่ตรงหน้า มองเธออย่างลึกซึ้ง
“อุ๊ย!”
อรนภัสสะดุ้งมองตาโต ดอกแก้วและตาหวานพนักงานอีกคนได้แต่มองคนโน้นทีคนนั้นทีด้วยความงุนงง ว่าทั้งสองรู้จักกันด้วยหรือ
“อยากดื่มกาแฟ แล้วก็ขนมอร่อยที่สุดในร้าน และเธอต้องเป็นคนเสิร์ฟให้พี่ด้วยตัวเอง”
เขาสั่งอย่างเผด็จการทำให้อรนภัสค้อนให้ แต่ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ลึกๆ ในใจคิดถึงเขามากเช่นกัน
“คิดถึงหรือเปล่า หายหน้าไปหลายวัน”
เขาเอ่ยถามด้วยท่าทีสบายๆ ขณะจิบกาแฟ ปล่อยให้พนักงานของเธอบริการลูกค้าไป ส่วนเขาก็รั้งเธอเอาไว้ด้วยการชวนสนทนา
“ใครเค้าจะไปคิดถึง”
คนปากแข็งเอ่ยบอกอายๆ แก้มนวลแดงปลั่ง ทำให้ภวัตแอบกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก
“พี่ไงคิดถึง” ภวัตพูดแล้วก็หน้าแดงอย่างห้ามไม่อยู่
“พี่” อรนภัสทวนคำของชายหนุ่ม
“เรียกฉันว่าพี่วัตสิ เรียกคุณดูห่างเหินยังไงไม่รู้”
เขาสั่งเธออีกแล้ว อรนภัสคิดในใจ
“ไม่ได้สั่ง แต่ขอให้เรียก”
“คุณ!”
อรนภัสค้อนให้คนรู้ทัน เธอดูง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ภวัตส่ายหน้าไปมา มองด้วยสายตาไม่ชอบใจในคำเรียกขานของเธอ
“พี่วัต พอใจหรือยังล่ะคะ” เธอประชดให้
“ไม่ชอบคนประชด ทำไมผู้หญิงต้องชอบประชดด้วยนะ”
เขาขมวดคิ้วยกกาแฟขึ้นจิบ แล้วพยักหน้าอย่างถูกใจในรสชาติ
“กาแฟรสชาติดีกว่าเก่าไม่หวานเกิน”
เขาเอ่ยชม อรนภัสลอบยิ้มที่เขาชอบ เธอตั้งใจชงให้เขาจริงๆ
“ยิ้มน่ารัก” เขาต้อนจนเธอหน้าแดงเรื่อ
“อรขอไปช่วยดอกแก้วกับตาหวานก่อนนะคะ ลูกค้าเยอะแล้ว”
เธอรีบขอตัว หากอยู่ใกล้เขาต่อไป อัตราการเต้นของหัวใจต้องรุนแรงกว่านี้ เธอนึกว่ามันจะกระเด็นกระดอนออกมานอกอกให้เขาได้เห็นความตื่นเต้นเสียแล้ว
“เย็นนี้ไปทานข้าวกัน”
เขาเอ่ยชวนเมื่อเธอทำท่าจะลุก อรนภัสตาโต เขาสบตาพราวระยับ แก้มนวลแดงจัด ไม่ตอบรับแต่เดินหนี “ถือว่าตกลง” เขารวบรัดจึงถูกเธอค้อนให้อีก แต่จริงๆ เธอก็ไม่ได้อยากปฏิเสธเขาสักนิด
ในเมื่อเขากล้าชวน เธอก็กล้าไปสิ! อรนภัสหยิบของผิดๆ ถูกๆ จนดอกแก้วกับตาหวานอมยิ้มเสียทุกครั้ง จะไม่ให้เธอประหม่าได้ยังไง หันไปทีไรก็เห็นสายตาคมจ้องเธออยู่ตลอดเวลา เขาไม่มีงานมีการทำหรือไงนะ!
- Writer
