เย็นวันต่อมาฉันสะพายกระเป๋าเข้าหอพักด้วยความรู้สึกเศร้า เมื่อเช้าซักผ้ารีดผ้าชุดใหม่ให้ลูกค้าเรียบร้อยก็นำส่งจากนั้นฉันก็นั่งรถเมล์กลับหอ กลับเร็วกว่ากำหนดเพราะไม่อยากอยู่ต่อ ไม่พร้อมจะเจอหน้าเฮียไฟ กลับมานั่งนอนทำงานที่หอดีกว่าจะได้ไม่ต้องลำบากใจ
“ที่รัก ในที่สุดที่รักก็กลับมาแล้ว ลีรอดตายเพราะความคิดถึงแล้ว” หนุ่มหน้าตี๋เชื้อสายคนจีนวิ่งลงจากบันไดถลาเข้าหาตัวฉัน ฉันรีบขยับตัวหลบ เขามองด้วยใบหน้าเง้างอนแล้วเอ่ย “ที่รักหลบเราทำไม เธอไม่คิดเราเหรอ”
“คิดถึงมากเลยค่า คิดถึงชานมไข่มุกข้างหออะ ลีไปซื้อให้ดาวหน่อยนะ ดาวรอบนห้อง”
“ครับผม” เขายิ้มค่ะ หน้าเขาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแล้ว
“ไอ้ลีนี่มันตามใจดาวจริง ๆ เลยนะ พอดาวไลน์มาบอกว่าจะมามันรีบลุกขึ้นมาแต่งหล่อรอดาวเลย” กระต่ายที่เดินตามลงมาพูดเมื่อลีเดินออกไปนอกหอ ไปซื้อชาไข่มุกให้ฉัน
“ลีเป็นคนน่ารัก”
“มันเป็นคนบ้า”
“แนะ บ้าแล้วอยู่ด้วยกันได้ไง
