พี่ชายข้างบ้าน 1(2)
554 Words
มีครั้งหนึ่งตอนที่ฉันยังเด็ก แต่ยังจำเรื่องวันนั้นได้ ฉันไม่อยากไปบ้านยายของเฮียไฟจึงหลบมาอยู่บ้านคนเดียว
พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ฝนตกหนักไฟที่บ้านดับ เด็กที่อายุ 7 ขวบจะทำอะไรได้นอกจากนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนฟูกด้วยความกลัว ให้วิ่งออกจากบ้านไปอยู่บ้านยายของเฮียไฟก็ไม่ทันแล้ว
“น้องดาว น้องดาวครับ น้องดาวอยู่ในบ้านไหม” ทว่าเสียงที่คุ้นเคยก็ดังใกล้เข้ามาพร้อมแสงจากโคมไฟส่องสว่าง พี่ชายข้างบ้านวัย 14 ปีเดินใกล้เข้ามา เมื่อมองเห็นฉันเขาก็ส่งยิ้มมาให้
ภายใต้ความมืดมีแสงจากโคมไฟรอยยิ้มของเขาหล่อมาก
“เฮียไฟ หนูกลัวค่ะ”
“ไม่ต้องกลัวนะ เฮียอยู่นี่แล้วไง มีเฮียอยู่น้องสาวของเฮียจะไม่เป็นไรนะ”
“อยู่เป็นเพื่อนหนูจนไฟมาได้ไหมคะ หนูกลัว มันมืดมองไม่เห็นอะไรเลย จะวิ่งไปบ้านยายก็ไม่ทันแล้ว หนูไม่น่าแอบกลับมาคนเดียวเลย”
ในวันที่ฝนพรำและไฟดับทั้งหมู่บ้าน เฮียไฟเดินเข้ามานั่งบนฟูกอยู่ข้าง ๆ เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “ไม่ต้องร้องนะคนเก่ง เฮียจะเป็นแสงสว่างให้ดาวเหนือเอง แล้วถ้าวันไหนเฮียหมดไฟ ดาวเหนือต้องคอยนำทาง เป็นแสงสว่างให้เฮียด้วยนะ”
“ได้ค่ะ หนูจะเป็นแสงสว่างให้เฮียไฟแค่คนเดียว”
“สัญญานะ”
“สัญญาค่ะ” เราเกี่ยวก้อยกัน ฉันเห็นรอยยิ้มของพี่ชายข้างบ้าน รอยยิ้มที่แสนละมุน “เฮียไฟหนาวไหมคะ ห่มผ้ากับหนูไหม”
“หึ เฮียไม่เคยหมดไฟในตัวเอง เฮียเจิดจรัสสว่างไสว เป็นโคมไฟที่ส่องสว่าง พวกพ้องมากมาย ส่วนดาวยังย่ำอยู่ที่เดิม ยังคงรักเฮียไฟที่แสนดี ยังเป็นดาวเหนือที่พึ่งพาเฮีย” พึมพำคนเดียวค่ะ ดาวจะทำอะไรได้นอกจากพึมพำ แม่ก็ยังชอบเล่นไพ่เป็นชีวิตจิตใจ ที่ว่าเพลาน่ะ คือจากที่เล่นตั้งแต่เช้าจนถึงเช้าอีกวัน แม่ก็เล่นตั้งแต่เที่ยงจนถึงเช้าอีกวัน นี่แหละที่ว่าเพลาลง แล้วฉันเป็นลูกจะห้ามอะไรแม่ได้
ไม่ใช่ว่าไม่เคยห้ามนะ ฉันเคยแล้ว แม่ตอกกลับซะฉันหน้าชา ‘ดาวเป็นลูกมาห้ามแม่ได้ยังไง รู้ไหมว่าแม่อยู่กับมันมาตั้งแต่ดาวยังไม่เกิด ตั้งแต่ยังไม่ได้พ่อดาวเป็นผัวด้วยซ้ำ จะมาบอกให้แม่เลิกได้ยังไง แม่ไม่เลิก’
นั่นแหละคำตอบของแม่ ตั้งแต่นั้นฉันก็ไม่พูดเรื่องแม่เล่นไพ่อีกเลย
เงินเดือนที่เฮียไฟจ่ายมา ฉันดึงออกมา 5 ใบ เป็นค่าใช้จ่ายทั้งเดือนของฉัน ส่วนอีก 12 ใบเป็นของแม่ วางไว้หลังตู้เย็น นี่ใกล้วันที่ 1 คงเอาไปจ่ายค่าหวยที่ค้างมาจากงวดก่อน แล้วก็คงเอาไปลงวงไพ่ ใช่จ้า แม่ฉันนอกจากเล่นไพ่ก็ยังเล่นหวยด้วย
ความสุขของแม่ฉันจะว่าอะไรได้ แม่เลี้ยงฉันมาจนโตก็ดีเท่าไหร่แล้ว
- Writer
