ฉาก ๗
3038 Words
พอภูมิบุญกวาดใบไม้หลังบ้านเสร็จก็ไปซักผ้าทำความสะอาดห้องของตนจนเที่ยงจึงช่วยอ้อยและจันทร์ทำกับข้าว
"วันนี้เห็นคุณโต้บอกจะพาแฟนมาแนะนำให้คุณท่านรู้จักเนี่ยเตรียมอาหารหลายอย่างเลยนะภูมิ" อ้อยเปรยขึ้นภูมิบุญไม่ได้ใส่ใจ คนพรรค์นี้มีแฟนกับเขาด้วยเหรอภูมิบุญคิดในใจคงเป็นคนที่โชคร้ายมากที่สุดคนหนึ่ง
"เห็นบอกสวยมากไปเรียนที่เมกาด้วยกัน ต๊ายพี่ล่ะตื่นเต้นอยากเจอว่าที่นายหญิงคนใหม่จังเลย" อ้อยออกอาการแล้วจับนั่นจับนี่ไปตามเรื่อง
"เกินไปอ้อยแฟนคุณโต้ก็ต้องสวยเป็นเรื่องธรรมดาแต่จะได้ขึ้นแท่นเป็นนายหญิงคนใหม่ไหมนั่นต้องถามคุณท่านดู คุณโต้ของฉันซิโตขึ้นยิ่งหล่อสาวๆคงตอมกันตรึม" จันทร์เองก็คล้อยตามส่งรับกันจนภูมิบุญขอตัวออกมาล้างผักข้างนอกครัวพอยกอาหารไปตั้งโต๊ะภูมิบุญก็สูดหายใจเข้าเต็มปอดเพราะคนที่ยืนรออยู่ที่โต๊ะคือโตโต้
"ทำไรกินครับพี่อ้อย หอมเชียว" ปากพูดกับอ้อยแต่สายตามองปราดมาที่ภูมิบุญสายตาที่เหยียดหยามและเกลียดชังยิ่งนัก
"หลายอย่างเลยค่ะคุณโต้ มีต้มโคล้งปลากรอบของโปรดของคุณโต้ด้วยนะคะแล้วก็มีไก่ทอดห่อใบยอ ยำสามสหาย" อ้อยเล่าเป็นฉากๆแล้วยกของจากมือของภูมิบุญลงบนโต๊ะ
"วานพี่อ้อยไปตามคุณแม่ด้วยนะครับแวนจวนถึงแล้ว" โตโต้บอกอ้อย
แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาแฟนสาว ภูมิบุญกลับออกไปอยู่ก้นครัวกินของที่ตักไป
ไม่หมดก่อนเพราะเริ่มหิว
"ภูมิๆคุณท่านให้มาตามจ๊ะ" เสียงอ้อยร้องเรียกภูมิบุญกินข้าวอิ่มพอดีจึงลุกไปล้างไม้ล้างมือ
"ครับมีอะไรเหรอครับพี่อ้อย"
"ก็คุณท่านอยากจะแนะนำให้รู้จักกับคุณแวนจ๊ะสวยเปรี๊ยวมากเลยนะภูมิ เหมาะสมกันที่สุดคุณโต้นี่ก็ช่างเลือกเนอะ" อ้อยทำตาหวานเยิ้มคงภูมิใจที่เห็นแฟนสาวของโตโต้สวยบาดใจภูมิบุญเดินไปยังตึกใหญ่ทันที
"อ้าวภูมิแอบไปกินข้าวก่อนป้าล่ะสินะมาๆ มาทำความรู้จักกับพี่เขา นี่ตาภูมิจ๊ะเป็นลูกของจันทร์" ภูมิบุญเดินเข้าไปใกล้แล้วยกมือขึ้นไหว้หญิงสาวตรงหน้าที่สวยสะพรั่งแต่งหน้าทาตาตามสมัยนิยมผมก็ดัดพอเป็นลอนสวยคอที่ตั้งตรงชายตามองแค่ปรายตาเท่านั้นไม่ได้หันทั้งหน้า เวลรับไหว้ก็แค่ยกมือขึ้นให้เป็นระดับไม่ก้มหัว
"สวัสดีจ๊ะ" เธอพูดตอบแล้วพยักหน้าให้ภูมิบุญยิ้มน้อยจนเกือบจะไม่เรียกว่ายิ้มพอเสร็จก็หันหน้าไปหาโตโต้ทันที
"Is that him, a shit boy you told me honey? i don't think he can fight with you babe, he looks like a fool."
สำเนียงอเมริกันดังออกมาน้ำเสียงปกติไม่ได้เกรงกลัวว่าใครจะฟังภาษานี้ออกไม่ออกโตโต้หน้าเสียไปพักหนึ่งแต่ก็พยักหน้าไม่พูดอะไร
"แหมสำเนียงดีมากเลยนะจ๊ะหนู ป้าฟังไม่ทันว่าอะไรกันนะจ๊ะ" คุณอภิสราเงี่ยหูฟังแต่ด้วยความที่แวนหรือวริศรา สาวหัวสูงจบนอกมาพร้อมกับโตโต้พูดใส่สำเนียงแบบเจ้าของภาษาคุณอภิสราจึงฟังไม่ทัน
"อ้อไม่มีอะไรค่ะคุณป้าแวนชมน้องเขาว่าน่ารักดีนะคะน้องภูมิน่ะ" พูดแล้วก็ยิ้มให้แต่ภูมิบุญกลับเม้มปากเพราะตอนที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมห้าเคยไปเข้าแคมป์ภาษาอังกฤษอยู่หลายอาทิตย์แม้จะพูดเร็วแต่เขาพอรู้ว่าผู้หญิงคนที่เพิ่งจะกรีดยิ้มให้ไม่ได้ชมเขาแต่อย่างใดภูมิบุญยิ้มยกริมฝีปากขึ้นปากเริ่มสั่นกลิ่นของความไม่เป็นมิตรมันแรงพอกับชายที่นั่งข้างๆสาวเจ้า
"คุณท่านครับ ภูมิขอตัวไปช่วยพี่อ้อยในครัวก่อนนะครับ"
"จะไปไหนล่ะภูมิ นั่งกินข้าวด้วยกันก่อนดิ" โตโต้สวนขึ้นทันทีน้ำเสียง
เขาดูปกติจะว่าไปแล้วเหมือนพี่ชายที่ห่วงใยน้องชายคุณอภิสรายิ้มพอใจที่ลูกชายของตนยอมรับภูมิบุญ
"เอ่อผมทานแล้วครับ"
"อ้าวเหรองั้นอยู่แถวนี้ได้ไหมครับเผื่อพี่อยากได้อะไรเกรงใจพี่อ้อยกับแม่จันทร์" เสียงนิ่งสายตามองหน้าภูมิบุญมันเป็นสายตาที่ว่างเปล่าไม่มีพิษภัยอันใดแต่ในมือเหมือนเขากำลังกำดาบที่แหลมคมพร้อมจะพุ่งออกมาใส่ตัวภูมิบุญได้ทุกเวลา
"อืมดีเหมือนกันภูมิไปนั่งดูทีวีตรงโน้นก่อนก็ได้จ๊ะ" คุณอภิสราบอกแล้วยิ้มให้ภูมิบุญจะบอกปัดปฏิเสธไปยังไงได้ในเมื่อคนที่เขาเคารพอยู่คนเดียวในที่นี้เป็นคนสั่ง ภูมิบุญก้มหน้าเดินผ่านไปแวนกับโตโต้คุยกันกระหนุงกระหนิงเป็นภาษาอังกฤษทุกคำจนคุณอภิสราเองเริ่มอึดอัด
"แหมคุยกันเป็นภาษาฝรั่งหมดแล้วป้าจะเข้าใจไหมจ๊ะสงสารคนแก่หน่อย" คุณอภิสราเหน็บ
"อุ๊ยขอโทษค่ะคุณป้า แวนคุยเรื่อยเปื่อยกับโต้น่ะค่ะไม่มีอะไรนะคะ เห็นโต้บอกว่าคุณป้าให้น้องอะไรนะคะอ้อน้องภูมิช่วยดูเรื่องการตกแต่งเหรอคะ" แวนถามความอยากรู้อยากเห็นฉายออกมาเด่นชัดทางแววตา
"อ้อจ๊ะทำไมเหรอจ๊ะหนู" คุณอภิสรามองหน้าแวนอย่างไม่เข้าใจ
"อ้อเปล่าหรอกค่ะน้องเขาไม่ได้เรียนมาทางนี้ไม่ใช่เหรอคะมันจะดีเหรอคะคุณป้า" แสดงความคิดเห็นไปแล้วคุณอภิสราถอนหายใจสายตามองปราดไปยังบุตรชาย
"ดีจ๊ะป้าบอกดีก็ต้องดี บริษัทของป้านี่จ๊ะเนี่ยพอภูมิจบป้าก็จะให้ทำงานกับป้าเลยไม่ต้องไปหาการหางานให้ลำบากให้มาช่วยพ่อโต้เขา" เสียงเข้มหนักแน่นในต้นประโยคแต่ก็ผ่อนอ่อนลงในตอนท้ายแต่สายตาไม่ยอมปล่อยจากใบหน้าบุตรชาย สายตาที่ตำหนิติเตียนอยู่โดยนัยพอทานข้าวไปได้สักพักคุณอภิสราก็รวบช้อนส้อม
"วันนี้จันทร์รสมือตกนะเนี่ย ไม่เอาดีกว่าไปกินของว่างในครัวดีกว่า ตามสบายนะจ๊ะหนู" พูดจบแล้วลุกจากโต๊ะทันที
"เอ่อคุณแม่ครับไม่ถูกปากเหรอครับโต้เห็นกินไปสองสามคำเอง" โต
โต้ถามแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าแวนไม่เป็นที่พึงตาของมารดาแล้วก็ตาม
"อืมแม่ว่าวันนี้รสชาติมันแปลกๆไม่ได้แล้วต้องเข้าไปว่าจันทร์หน่อยแล้วทำอาหารแบบนี้เสียหน้าแขกหมด ว่าแต่หนูทานได้ไหมจ๊ะ" หันไปยิ้มให้แวน ในแววตาไม่มีอะไรแล้ว
"ได้ค่ะอร่อยออกนะคะคุณป้าอยู่ที่โน่นจะหารสชาติไทยๆแบบนี้กินยากมาก"
"งั้นก็เชิญตามสบายเลยนะจ๊ะ ป้าแก่แล้วอาหารผิดรสไปหน่อยป้าไม่กินหรอกมันเสียดท้อง" คุณอภิสราเดินออกจากห้องโถงไปแล้ว โตโต้วางช้อมส้อมลงจานเสียงดังจนกระเด็นตกไปที่พื้น ภูมิบุญหันไปมองตามเสียง
"เอาอันใหม่ให้หน่อยภูมิ" เสียงกลับมาเป็นเหมือนเมื่อคืนดุห้วน
"เคร้ง!! ว้าย" ช่างเป็นเนื้อคู่กันเสียจริง พอฝ่ายชายทำตกฝ่ายหญิงก็ทำบ้าง ภูมิบุญสูดลมหายใจเอาแล้วจะทำอะไรกันอีก ภูมิบุญเดินเข้าไปเก็บแต่ยืนมองอยู่ก่อนยังไม่ก้มเพราะกลัวจะเป็นเหมือนในละครที่เคยดูมา
"รีบเก็บสิมึงยืนมองห่าอะไร" ตัวตนของโตโต้เผยออกมาฝ่ายหญิงเหมือนคุ้นเคยดียิ้มเยาะออกมาทางมุมปากท้าวคางกับโต๊ะเหมือนอยากจะรู้ว่าที่โตโต้เล่าให้ฟังว่าเด็กบ้านนอกคนนี้จะมีพิษสงอะไรสักแค่ไหนกันเชียว ภูมิบุญเดินผ่านไปทำเป็นไม่สนใจ
"ไอ้ภูมิ กูบอกมึงไม่ได้ยินเหรอ" เสียงตวาดแม้ไม่ดังเต็มเสียงแต่ถ้าคนไม่เคยได้ยินคงตกใจกลัวกันเป็นแถบ ภูมิบุญเดินออกไปนอกห้องโถงกลับมาพร้อมไม้ถูพื้นกับที่ตักผงเดินตรงเข้าไปหาทั้งคู่ ภูมิบุญเอาไม้ถูพื้นกวาดช้อนส้อมที่หล่นอยู่ให้ออกมาจากใต้โต๊ะโตโต้กัดฟันอยู่
"เสียอารมณ์ว่ะไปเถอะแวนเหม็นหน้ามันเดี๋ยวได้เตะมันก่อนจะกินข้าวอิ่ม" โตโต้ลุกขึ้จากเก้าอี้ทันที
"อ้าวไปไหนคะโต้แวนยังกินไม่เสร็จเลย"
"ออกไปกินข้างนอก"
"แหมกินที่นี่ล่ะค่ะมีคนคอยบริการดีออก" เธอยิ้มแสยะอย่างน่ากลัว สายตาจ้องอยู่ที่ภูมิบุญ
"น้องเป็นเกย์หรือเปล่าคะรูปร่างดูสะอาดสะอ้านไม่เหมือนวัยรุ่นผู้ชาย
ทั่วไป" แวนยิงคำถามแล้วยิ้มที่มุมปากโตโต้นึกสนุกนั่งลงที่เดิมอยากรู้เหมือนกัน แต่ภูมิบุญทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยิน
"ว่าไงคะน้อง" แวนยังต้องการคำตอบเพื่อความสะใจส่วนบุคคลเท่านั้น แต่ทีท่าของภูมิบุญไม่ได้แยแสเลยแม้แต่น้อย
"นี่ฉันถามเธออยู่นะไม่มีมารยาท" แวนแว้ดเสียงขึ้นถลึงตาใส่
"ผมจำเป็นต้องตอบด้วยเหรอครับ" ภูมิบุญย้อนแล้วเอาไม้ถูพื้นถูใต้โต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ
"ต๊ายปากดีนะคะเวลาถามต้องตอบสิคะมารยาทไม่ดีแบบนี้เข้ามาอยู่ในบ้านโต้ได้ยังไงกันคะ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นเสียชื่อนะคะโต้" แวนทำท่ารังเกียจเบะปากใส่
"มารยาทน่ะมีครับแต่ผมคิดว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัว แล้วถ้าผมถามพี่คืนว่าไปเรียนต่อที่เมืองนอกนี่ไปอยู่กับคุณโต้เหรอครับอยู่แบบเพื่อนหรือว่าแบบสามีภรรยา พ่อแม่ไม่ว่าอะไรเหรอครับ"
"ว๊ายโต้" แวนเหมือนโดนตบหน้าหันหน้าไปหาที่พึ่งทันที โตโต้ลุกขึ้นขยำคอเสื้อภูมิบุญจนตัวปลิว
"มึงอยากตายเหรอไอ้ภูมิปากดีกินไปแล้วนะ" เสียงของโตโต้เริ่มดัง
"ขอโทษแวนเดี๋ยวนี้"
"ปล่อยผมก่อนสิ" ภูมิบุญพูดไม่เป็นคำเพราะโดนหิ้วคอเสื้ออยู่
"อย่าค่ะโต้เดี๋ยวมันเป็นเรื่องไม่ดีค่ะ" แวนได้สติเข้าไปเตือนแฟนหนุ่ม โตโต้ปล่อยมือจากคอเสื้อภูมิบุญลง หน้าภูมิบุญแดงก่ำพอหลุดมาได้ก็ก้มหน้าลงหายใจแรงๆเข้าปอด
"ขอโทษเดี๋ยวนี้ไอ้ภูมิ" เสียงตวาดยังดังอยู่แต่มันดังออกมาจากในลำคอ เพราะกลัวว่าเสียงจะเล็ดลอดออกไปนอกบ้านเหมือนกัน
"อืมม ขอโทษเรื่องอะไรครับผมถามแค่นี้พี่ก็โกรธแล้วที่พี่ถามผมล่ะจะขอโทษผมไหมเพราะผมเองก็ไม่พอใจนะ"
"ต๊ายร้ายกาจ โต้คะแวนไม่ยอมนะคะ" แฟนสาวกระตุกแขนแย้วแสยะยิ้มใส่ภูมิบุญ
"ปากเสียมึงนั่นล่ะขอโทษ" ปรี่ทำท่าจะเข้าไปกระชากภูมิบุญอีกรอบ
"อย่านะคุณโต้ทำไมเวลาว่าคนอื่นทำไมไม่คิดว่าเขาก็ไม่พอใจเป็นเหมือนกันผมจะเป็นอะไรมันเรื่องอะไรของคุณ ผมถือว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัว เช่นกันเรื่องของคุณมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณแม้ว่าคุณจะป่าวประกาศบอกใครต่อใครว่าไปเรียนต่างประเทศแต่ที่จริงไปอยู่กับผู้ชายเฉกเช่นผัวเมียก็ตามที" ภูมิบุญยกไม้ถูพื้นขึ้นชี้หน้าโตโต้ที่ชะงักอยู่ไม่กล้าถลาเข้าหา
"กรี๊ดดด" เสียงของแวนแหลมดังขึ้นโตโต้เอามืออุดปากแฟนสาวตัวเองไว้ทันที ภูมิบุญเดินออกไปจากห้องโถงแล้วทั้งแวนและโตโต้ยืนกอดกุมกันอยู่ใบหน้าโกรธแค้นใจยิ่งนักไม่เคยมีใครลูบคมเขาได้ขนาดนี้ อีกอย่างคนที่ยืนชี้หน้าด่าว่าจี้ใจดำอยู่มันแค่เด็กปีหนึ่งอายุสิบแปดเพิ่งผ่านรั้วมัธยมปลายมาไม่นานแค่นั้นเอง ภูมิบุญเดินกลับเข้าไปในครัวเห็นคุณอภิสรากำลังคุยกันอย่างออกรสกับจันทร์และอ้อย
"อ้าวภูมิพี่เขากินเสร็จแล้วเหรอจ๊ะ" คุณอภิสราหันมาเจอพอดีจึงร้องขึ้นถาม
"เอ่อครับเห็นบอกว่าจะออกไปทานข้างนอกกัน" ภูมิบุญก้มหน้าไม่กล้าสู้สายตาของคุณอภิสรา
"อืมไปเถอะว่าแต่ภูมิวันนี้ไปซื้อของกับป้าไหมตอนเย็นๆ" คุณอภิสราชวนภูมิบุญยืนนิ่งมองหน้ามารดาของตนจันทร์พยักหน้า
"ครับได้ครับ"
"ดีจ๊ะสักสี่โมงก็ออกกันป้าอยากไปกินข้าวนอกบ้านเต็มทีรอตาโต้กลับมาพอดีล่ะไปด้วยกัน"
"เอ่อผม" "ว่าไงจ๊ะภูมิเดี๋ยวป้าพาไปซื้อของใหม่วันก่อนเห็นเด็กที่ทำงานบอกว่าเอ็มโพเรียมลดราคาไปดูซะหน่อย" ภูมิบุญอยากจะปฏิเสธไปแต่ก็ไม่กล้าได้แต่ก้มหน้าแล้วขอตัวเดินเข้าห้องไปภูมิบุญหยิบรูปยายที่เสียไปแล้วขึ้นมาดู ผ้าขาวห่อเถ้าผงธุลีอัฐิสีเริ่มหม่นหมอง
"ยายจ๋าทำไมภูมิต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย ยาย ภูมิคิดถึงยายเหลือเกิน" ภูมิบุญกลืนน้ำตาที่กำลังจะปริ่มออกมาลงคอไปแล้วเชิดคอขึ้นสูดหายใจเข้าปอด
"จะยอมง่ายๆเหรอภูมิ คนพวกนี้เห็นเราเป็นอะไร ทำให้เขารู้ว่าคนบ้าน
นอกก็ไม่ได้โง่จนปัญญาอย่างที่เขาคิด" ภูมิบุญบอกกับตัวเองแล้วเอาหนังสือมาเปิดอ่านพยายามอ่านให้ซึมเข้าไปในสมองแต่เหมือนยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิด จึงลุกขึ้นนั่งจ้องมองบานเกร็ดมองอยู่อย่างนั้นพยายามรวบรวมสมาธิสักพักก็กลับมาอ่านหนังสือต่อ
"ภูมิๆไปอาบน้ำสิลูกเดี๋ยวจะได้ออกไปกับคุณท่าน" เสียงจันทร์เรียกอยู่ข้างๆเตียงภูมิบุญเงยหน้าขึ้นจากหนังสือแล้วพยักหน้าเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ พอเสร็จก็ออกไปรอคุณท่านที่ตึกใหญ่
"เสร็จแล้วเหรอจ๊ะภูมิมาๆมาคุยกับป้าหน่อย" คุณอภิสรากวักมือเรียกให้ภูมิบุญเข้าไปหา
"เดี๋ยวรอพี่เขาแป๊บนึงนะจ๊ะป้าโทรตามแล้ว" คุณอภิสราบอกแล้วยิ้มให้ภูมิบุญ
"เราไม่เป็นกันเองล่ะครับคุณท่านคุณโต้คงมีธุระ" ภูมิบุญพยายามเสนอให้เลี่ยงการไปไหนมาไหนกับโตโต้
"ไม่ได้หรอกจ๊ะป้าตามใจมาเยอะแล้วเพิ่งรู้ว่าปล่อยไปอยู่ไกลตัวจะเป็นคนแบบนี้ ป้าไม่ปล่อยแล้ว ดูซิแต่เอาเถอะป้ายังไม่อยากจะพูด" คุณอภิสราเปลี่ยนใจไม่พูดต่อ
"แต่งตัวแบบนี้ภูมิดูน่ารักนะป้าว่าดูสิรู้จักแต่งตัวด้วย" คุณอภิสราชมการแต่งตัวของภูมิบุญทั้งที่ใส่เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีกรมท่าเข้มพับแขนขึ้นครึ่งท่อนกับสวมกางเกงยีนส์สีซีดๆตัวโปรดความจริงไม่เห็นจะรู้จักแต่งตัวตรงไหนภูมิบุญค้านในใจเพราะมันเป็นการแต่งตัวแบบธรรมดาไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ ภูมิบุญคุยอยู่กับคุณอภิสราเรื่อยเปื่อยแต่เป็นการคุยที่ออกรสชาติต่างฝ่ายต่าง
หัวเราะชอบใจในสิ่งที่อีกฝ่ายโต้ตอบ สักพักโตโต้ก็ขับรถมาจอดหน้าตึก
"มาล่ะป่ะภูมิ" คุณอภิสราลุกขึ้นจูงมือภูมิเดินออกไปโตโต้ยังนั่งอยู่ในรถสีหน้ามองลอดกระจกเข้าไปก็บอกให้รู้ว่าไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งที่ถูกตามตัวให้กลับบ้านก่อนเวลาที่ตัวเองต้องการ
"ไปนั่งหน้ากับพี่เขาภูมิ" คุณอภิสราบอกแล้วตัวเองก็เข้าไปนั่งเบาะหลัง ภูมิบุญยืนคิดอยู่ก่อนจะเปิดประตูก้าวขึ้นไปบนรถ
"แม่จะไปไหนครับผมอยู่กับเพื่อนอยู่นะ" "อย่าบ่นตั้งแต่โต้กลับมาแม่
ก็อยากมีเวลาอยู่กับลูกบ้างทำไมเพื่อนเจอกันที่โน่นยังไม่พอใจอีกเหรอ" คุณอภิสราก็ไม่ยอมง่ายๆจ้องลูกชายจากเบาะหลังเขม็ง
"แล้วทำไมเราไม่ไปสองคนล่ะครับแม่ในเมื่อแม่อยากมีเวลาอยู่กับโต้"
"โต้เราโตแล้วนะนี่น้องนะแม่ให้น้องเขาไปด้วย ภูมิก็เป็นคนในบ้าน ทำไมโต้ไม่อยากไปเหรองั้นภูมิเราไปกันเองดีกว่าไปเรียกลุงหมายให้ป้าหน่อยจ๊ะ" เสียงเรียบนิ่งแต่เด็ดขาดเสียเหลือเกินคุณอภิสราทำท่าเปิดประตูลงจากรถ ภูมิบุญรู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนตัวเองเป็นต้นเหตุให้แม่ลูกเขามีปากเสียงกัน
"โธ่แม่ครับโต้ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อยโต้ขอโทษครับแม่" โตโต้ทำเสียงอ่อนลงหันมาหามารดา
"งั้นก็ไปสิอย่าพูดแบบนี้กับแม่อีกทุกสิ่งที่แม่ทำแม่คิดแล้วถ้าเราไม่พอใจบอกแม่ได้แม่ไม่ว่าเพราะแม่ก็จะทำตามแบบของแม่เหมือนกัน" ภูมิบุญก้มหน้านิ่งมือเท้าเริ่มเย็นไม่คิดว่าคุณอภิสราจะมีอำนาจเด็ดขาดถึงเพียงนี้แต่ก็คงไม่แปลกเพราะถ้าไม่เด็ดขาดก็คงปกครองคนในบริษัทไม่ได้หรือแม้แต่บริวารในบ้านเองก็ตาม
- Writer
