วันอาทิตย์ภูมิบุญตั้งใจว่าจะรีบทำงานบ้านช่วยจันทร์กับอ้อยให้เสร็จก่อนเที่ยงแล้วจะอ่านหนังสือล่วงหน้าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวานยังคงหลอกหลอนใจไม่ให้อยู่อย่างเป็นปกติสุขรอยฝ่ามือบนแก้มจางไปแล้วแต่รอยประทับที่เขาฝากไว้ในใจมันกลับเด่นชัดขึ้นทุกวันแต่ระหว่างที่กำลังกวาดไปไม้อยู่หน้าบ้านนั้นเอง
"ภูมิๆ พี่วานหน่อยจ๊ะ" เสียงของอ้อยดังมาจากหน้าตึกหน้าตาซีดเซียว
"อ้าวพี่อ้อยเป็นอะไรหน้าซีดเชียว ไม่สบายหรือเปล่าพี่" ภูมิบุญทิ้งไม้กวาดลงจากมือแล้ววิ่งเข้าไปหาอ้อยที่นั่งลงม้านั่งหน้าตึก
"พี่เวียนหัวน่ะจ๊ะเหมือนจะเป็นลม" อ้อยกุมหัวแล้วเอามือขึ้นพัดอยู่เป็นระวิง
"ไหวไหมพี่ไปหาหมอไหม" ภูมิบุญจับแขนอ้อยมองอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรจ๊ะพี่คงก้มๆเงยๆมากไปหน่อยนอนพักซักหน่อยคงดีขึ้นแต่พี่ทำงานค้างอยู่วานภูมิหน่อยได้ไหมจ๊ะ"
"ได้ครับพี่ทำความสะอาดห้องคุณท่านเหรอครับ"
"เปล่าจ๊ะพี่ทำห้องคุณท่านเสร็จแล้ว"
