ฉาก ๔
3135 Words
แทนทวีออกรถทันทีที่ภูมิบุญขึ้นนั่งแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยเขาขับรถเลี้ยวซ้ายออกไปทางถนนสุขุมวิทปากก็ร้องเพลงอย่างเป็นสุขใจไม่ได้หันมามองภูมิบุญแม้แต่น้อย
"ทำไมไปทางนี้ล่ะพี่ไม่ไปทางเดิม"
"ทางลัดน่ะทำไมกลัวเหรอ" แทนทวีย้อน
"กลัวอะไร"
"อ้าวนึกว่ากลัวพี่ไม่ลวงเราไปทำมิดีมิร้ายหรอกน่า"
"ฮึใครกันแน่ ลวงผมไปแล้วได้อะไรล่ะพี่ผมมีแต่ตัวว่าแต่พี่เถอะน่าลวงอยู่เหมือนกันนะ" ภูมิบุญทำตาเป็นประกายยิ้มที่มุมปากหมายใจจะให้เขาขยาด
"เอาดิพี่เต็มใจ" แทนทวีทำให้ภูมิบุญรู้สึกเซ็งตกลงไอ้นี่มันจะเอายังไงกันแน่ ภูมิบุญคิดในใจหันหน้าออกนอกกระจกรถทันที
"ไม่ดีกว่าพี่ผมไม่ยึดติดในรูปธรรมของพี่หรอกนะทางที่ดีพี่ระวังคนอื่นเถอะ"
"นั่นสิดูก็รู้ว่าภูมิเป็นคนยังไงนี่ไงพี่ถึงตาม เฮอะๆๆ" แทนทวีหัวเราะร่า สายตามองดูถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถเสียงบีบแตรความวุ่นวายตามข้างทางทำให้ภูมิบุญแอบถอนหายใจออกมาภาพที่ไม่คุ้นตา แทนทวีเลี้ยวเข้าในซอยอุดมสุข
"รู้จักน้อยไปน่ะสิ" ภูมิบุญพูดออกมาเบาๆ
"หืออะไรนะภูมิ" เขาหันหน้ามาถาม
"เปล่าพี่ตกลงจะไปกินข้าวที่ไหนครับผมกลัวว่าแม่จะรอไม่ได้บอกก่อนด้วยว่าจะไปกินข้าวกับผู้ชาย" ภูมิบุญเน้นคำหลัง
"ภูมิไม่มีโทรศัพท์เหรอโทรไปบอกแม่สิว่าเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้าน" ภูมิบุญส่ายหน้าแล้วมองออกไปนอกกระจกไม่ได้สนใจในคำถามของแทนทวีมากนัก
"อ่ะเอาของพี่โทรก่อนก็ได้บอกแม่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง" แทนทวียื่นโทรศัพท์ยี่ห้อที่กำลังเป็นที่นิยมของหมู่วัยรุ่นให้ภูมิบุญ
"ไม่ดีกว่าพี่ยังไงก็อย่าให้เกินสองทุ่ม" ภูมิบุญหยิบเอาโทรศัพท์ยื่นคืนไปให้แทนทวีแต่มือของเขายังจับที่พวงมาลัยอยู่ภูมิบุญจึงวางโทรศัพท์ไว้ตรงกระปุกเกียร์แทนทวีพาภูมิบุญไปกินข้าวที่ร้านประจำของตนที่ซอยอุดมสุข ภูมิบุญนั่งนิ่งไม่รู้จะสั่งอะไรดีแทนทวีจึงจัดการให้เสร็จสรรพพอกินเสร็จก็ขึ้นไปรอบนรถ
"จะกลับเลยเหรอไปจิบเบียร์กับพี่หน่อยไหมฉลองวันเปิดเทอม" ภูมิบุญตาเขียวจิ๊ปากทันที
"ไม่ครับผมบอกพี่แล้วนะถ้าพี่จะไปงั้นผมจะลง"
"อ่ะอ่ะแหมใจร้อนไปได้พี่เห็นว่ามันยังไม่ค่ำเลยนี่"
"ต้องรอให้มืดค่ำเลยเหรอพี่ถึงจะกลับบ้าน"
"ก็กลับเร็วก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี" แทนทวีลอยหน้าลอยตาพูด
"นั่นพี่นี่ครับผมบอกพี่แล้วนี่ผมเป็นลูกคนใช้ งานทำรออยู่เยอะแยะ" ภูมิบุญพูดแล้วหันอกไปนอกกระจกรถไม่สบอารมณ์อย่างยิ่งแทนทวีอ่อนใจจึงขับรถมาส่งภูมิบุญที่หน้าบ้านภูมิบุญกล่าวคำขอบคุณแล้วลงจากรถทันที พอเข้าบ้านไปก็เห็นคุณอภิสรานั่งอยู่โต๊ะหน้าบ้าน
"อ้าวภูมิจ๊ะมาหาป้าหน่อย" คุณอภิสรากวักมือเรียกจันทร์เดินปราดออกมาดักหน้าไว้
"ทำไมกลับเอาป่านนี้ภูมิไปไหนมา"
"เอ่อภูมิไปกินข้าวกับเพื่อนน่ะครับแม่ ขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกก่อน"
"คราวหลังโทรมาบอกแม่ก่อนสิคุณท่านรอทานข้าวอยู่" จันทร์เอ็ดตาเขียวภูมิบุญได้แต่ก้มหน้าเดินเข้าไปหาคุณอภิสราแล้วยกมือขึ้นไหว้
"เป็นไงบ้างภูมิได้เพื่อนใหม่บ้างไหม" คุณอภิสราถามด้วยน้ำเสียงแจ่มใสภูมิบุญนั่งลงใกล้ๆแล้วเล่าให้ฟัง
"เห็นไหมจันทร์เด็กมันน่ารักก็มีเพื่อนเร็วเป็นเรื่องธรรมดา เออจริงสิภูมิ พี่โต้จะกลับมาจากเมกาวันศุกร์นี้นะจ๊ะภูมิจะไปรับพี่เขาที่สนามบินกับป้าไหม" คุณอภิสราถามแล้วลูบหัวภูมิอย่างเอ็นดู
"เอ่อไม่เป็นไรครับคุณท่านเผื่อผมเลิกเรียนค่ำ"
"เนี่ยป้าเล่าให้ตาโต้ฟังนะว่าภูมิน่ะฉลาดน่ารักช่วยป้าไม่ให้ลูกน้องโกง ตาโต้เลยอยากเห็นหน้าภูมิมากเลย" คุณอภิสราเล่าเสียงแจ้วๆภูมิบุญได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ สักพักก็ไปทานข้าวแต่ภูมิบุญอาสาไปจัดของหวานให้เพราะตัวเองอิ่มมาจากข้างนอกแล้วคุณอภิสราไม่ว่าอะไรแต่จันทร์เองที่ทำตาเขียวอยู่ตลอดเวลา
"จริงสินะภูมิยังไม่มีโทรศัพท์นี่เดี๋ยววันหลังป้าซื้อมาให้"
"โอ้ยไม่ต้องหรอกค่ะคุณท่านเดี๋ยวจันทร์จะเอาเครื่องเก่าของอ้อยให้ภูมิใช้ไปก่อน" จันทร์แย้งขึ้น
"ไม่ได้นะจันทร์เครื่องของอ้อยโบราณจะตายเดี๋ยวก็อายเพื่อนอายฝูงกันพอดี"
"ไม่ได้หรอกค่ะคุณท่านภูมิยังหาเงินไม่เป็นใช้แบบไหนก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ" จันทร์ยังยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมง่ายๆตาก็หันไปมองภูมิส่วนเจ้าตัวได้แต่ก้มหน้านิ่ง
"เอ๊ะจันทร์นี่ยังไงนับวันเธอจะขัดใจฉันมากขึ้นนะฉันจ้างภูมิเป็นคนตรวจทานงานของฉัน ทำไมจะซื้อของแค่นี้ให้ไม่ได้อีกอย่างภูมิเป็นคนในบ้านของฉันเธอจะเอาเครื่องเก่าของอ้อยให้ภูมิใช้ฉันว่าเธอเก็บไว้ใช้เองเถอะจะไปเข้าใจอะไรเธอไม่ได้ออกไปเจอผู้คนอย่างภูมิเขานี่ ฮึ" คุณอภิสราพูดหนักแน่นแสดงถึงความเด็ดขาดในการพูดจันทร์จึงเงียบไปก้มหน้าภูมิบุญรู้สึกร้อนๆหนาวๆที่เป็นต้นเหตุ พอคุณอภิสราขึ้นบนตึกก็ช่วยกันเก็บกวาด ภูมิบุญกำลังจะเดินกลับไปห้องตัวเอง
"เดี๋ยวภูมิแม่ขอคุยด้วยหน่อย" จันทร์เรียกภูมิบุญไว้แล้วเดินไปดึงแขนภูมิบุญให้ไปนั่งที่ม้านั่งหน้าห้อง
"ที่คุณท่านพูดน่ะแม่รู้ว่าลูกไม่ได้เป็นคนยึดติดในของแต่แม่อยากจะเตือนให้ภูมิอย่าเหลิงเวลาท่านรักท่านเมตตาก็ทำตัวให้ดีนะลูก"
"ครับแม่ภูมิมาอยู่ที่นี่ภูมิเองก็ไม่ได้ต้องการอะไรแค่ความเมตตาปรานีของคุณท่านที่จะสนับสนุนให้ภูมิได้เรียน ภูมิขอโทษนะครับแม่ที่ทำให้แม่ลำบากใจ" ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้จันทร์กราบลงที่บ่าจันทร์เองก็อ่อนใจเพราะภูมิบุญเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ทุกสิ่งทุกอย่างเพราะคุณอภิสราเอ็นดูภูมิบุญเองทั้งนั้นยิ่งมาเห็นกริยาแบบนี้ภาพในคืนวันเก่าๆมันยิ่งเสียดใจ “เป็นแม่ภาษาอะไรลูกกับแม่ตัวเองประสบชะตากรรมเลวร้ายแบบนั้นไม่เคยจะเหลียวแล” คำของชาวบ้านที่ก่นด่าในงานวันนั้นมันยังตอกอยู่ในใจ จริงสินะ ทั้งที่ได้ดูแลลูกรักแล้วทำไมถึงต้องคอยตั้งกำแพงนั่นนี่ขึ้นมาเขาทำอะไรผิดหรือเด็กในวัยอย่างเขาควรจะร่าเริงสดใสมากกว่านี้แต่นี่ภูมิบุญเมหือนเด็กที่กำความลับไว้ในใจมากมายนัก มากเสียจนจันทร์เองไม่กล้าที่จะเอ่ยถาม
"เอาเถอะจ๊ะภูมิแม่รู้ว่าภูมิเป็นคนดียังไงก็รักษาความดีอย่างที่ยายพร่ำสอนนะลูกอยู่ที่ไหนจะไม่ได้ลำบาก" จันทร์ทิ้งท้ายแล้วแยกไปห้องตัวเอง ส่วนภูมิบุญนั่งมองออกไปไกลแสนไกล คิดถึงยายขึ้นมา ยายที่คอยสอนแต่สิ่งดีๆให้ภูมิ ทำอะไรผิดก็แสดงตัวอย่างชี้ให้เห็นถึงข้อบกพร่องของสิ่งที่ทำไม่ให้ทำอีก ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวมีแต่ความรักที่มอบให้ภูมิบุญตั้งแต่เล็กจนโตคิดไปน้ำตาก็ซึมภูมิบุญเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายแล้วจึงเข้านอน
แทนทวีเป็นคนที่ทุกคนล้วนหมายปองทั้งหญิงแท้ชายเทียมหรือแม้แต่ชายแท้ก็อยากที่จะเป็นเพื่อนของเขาเพราะรูปร่างหน้าตาฐานะไปมหาวิทยาลัยก็ขับรถยุโรปอย่างหรูไป กินอาหารดีๆแต่งตัวด้วยเสื้อผ้ายี่ห้อดังตัวละหลายพันบาท แทนทวีเป็นคนที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดีมีกลุ่มเพื่อนที่อยู่ในฐานะเดียวกันอยู่สี่คนคือ ทัน ลูกเจ้าของกิจการโรงแรมห้าดาวชื่อดังในจังหวัดภูเก็ต กัส ทายาทนักธุรกิจสังหาริมทรัพย์รายต้นๆของประเทศ เบส ลูกทนายชื่อดังและอีกคนคือนิตา ลูกเจ้าของร้านเพชร นิตาเองชอบแทนทวีเป็นการส่วนตัวคอยป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าแทนทวีเป็นแฟนหนุ่มของตนส่วนแทนทวีก็ไม่ได้ว่าอะไร อยากประกาศก็ประกาศไปเพราะตอนนี้แทนทวีมีเป้าหมายใหม่ที่ท้าทายความสามารถของเขามากกว่านัก
พอตอนเที่ยงภูมิบุญชวนพลอยไปศูนย์หนังสือส่วนก้องขอแยกไปถ่ายเอกสารก่อนแล้วจึงจะตามไประหว่างทางแทนทวีกับเพื่อนๆกำลังจะไปหาอะไรกินกันนอกมหาวิทยาลัยแทนทวีเห็นภูมิบุญจึงปรี่เข้าไปทัก
"ภูมิๆจะไปไหน"
"อ้าวพี่จะไปศูนย์หนังสือครับพี่ล่ะจะไปไหน"
"พี่จะออกไปหาอะไรกินกันไปด้วยกันไหม" แทนทวีชวนแล้วมองดูพลอย
"ไม่ล่ะครับขอบคุณ อ้อนี่พลอยเพื่อนผมครับ"
"หวีดดีค่ะพี่"
"พี่ชื่อแทนครับสวยดีนะเพื่อนเราน่ะ" แทนทวีชมพอดีกับเพื่อนๆเดินเข้ามาสมทบ
"อ้อนี่เพื่อนพี่ กัส ทัน เบส แล้วก็นิตา"
"ฉันไม่ใช่แค่เพื่อนฉันเป็นแฟนกับแทน" นิตาสวนขึ้นทันทีภูมิบุญยิ้มขึ้นที่มุมปาก
"ดีน้องรู้จักเด็กพวกนี้ด้วยเหรอวะไอ้แทนดูบ้านๆว่ะ" ทันพูดแล้วมอง สำรวจทั้งภูมิบุญและพลอยตั้งแต่หัวจรดเท้า
"บ้านภูมิอยู่ในซอยเดียวกับกูว่ะเลยรู้จัก"
"แล้วน้องคนนี้ล่ะชื่ออะไรครับ สวยดีนี่มีแฟนหรือยังครับ" ทันทำหน้ากรุ้มกริ่มปรี่เข้าไปหาพลอยทันทีภูมิบุญขวางไว้
"พี่ยังว่างนะครับมาเป็นกิ๊กพี่เอาไหม"
"ทำไมครับพี่มีไม่มีผมไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับใคร" ภูมิบุญพูดออกไป
น้ำเสียงเรียบแต่สายตาจ้องมองเขาไม่วางตาพลอยยืนอยู่ข้างหลัง
"อ้าวเฮ้ย ปากดีนะมึงเพิ่งเข้าไม่ใช่เหรออยู่คณะอะไรเดี๋ยวมึงโดนดีแน่ไอ้หน้าจืด" ทันตวาดเสียงแข็งจ้องตาภูมิบุญเขม็ง
"อยู่คณะรัฐศาสตรครับพี่ ชื่อภูมิบุญ"
"ต๊ายชื่อบ้านน๊อกบ้านนอกเนี่ยกลิ่นบ้านนอกโชยมาไกลเชียว อย่าไปยุ่งกับน้องเขาเลยทันเดี๋ยวกลิ่นจะติดเอา" นิตาเปล่งเสียงขึ้นภูมิบุญเม้มปากสายตาเริ่มฉายแววโกรธบึ้งออกมา
"เออนั่นสิหน้าตาบ้านนอกแบบนี้ไม่คิดว่าจะไปอยู่ในซอยบ้านแกได้นะไอ้แทนแถวนั้นมีสลัมด้วยเหรอวะ" ทันเสริมตอกให้ภูมิบุญเม้มปากหนักขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว
"พี่ครับผมรู้สึกยินดีนะครับที่ได้รู้จักพวกพี่ๆเพิ่งรู้ว่าคนเมืองเขามีนิสัยแปลกๆกันก็ตอนนี้นี่เอง หึหึ" ภูมิบุญพูดขึ้นแล้วยกมุมปากหัวเราะในลำคอ
"แปลกยังไงมึงพูดให้ดีนะ"
"อ้าวพี่ไม่รู้สึกตัวเหรอว่าแปลกคนเมืองเท่าที่ผมรู้จักมาน่ะเขาไม่ต้องไปป่าวประกาศให้ใครทราบหรอกครับว่าเป็นคนเมืองเพราะหน้าตาท่าทางกริยามารยาทมันก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเป็นคนเมืองหรือมาจากบ้านนอก นอกจากพวกที่มีปมที่เข้ามาอยู่ในเมืองไม่นานแต่อยากจะกลบกลิ่นของความเป็นบ้านนอกจึงพยายามถากถางคนอื่น" ภูมิบุญพูดยืดยาวปราดตามองทันกับนิตาไม่ยอมแพ้
"มึง"
"ไอ้ทันพอภูมิไปศูนย์หนังสือเถอะเดี๋ยวตอนเย็นพี่มารับ" แทนทวีส่งเสียงห้ามเพราะทันทำท่าจะเข้าไปกระชากคอเสื้อของภูมิบุญแต่ว่าภูมิบุญเองก็ไม่ได้ถอยหนีแต่อย่างใดยืนจ้องหน้าอยู่ไม่ได้ยี่หระให้
"ทำไมต้องมารับมันแทนไม่ได้นะแทนต้องไปกับนิตา" เสียงแหลมปรี๊ดขึ้นไม่อายสายตาของใคร
"ไม่ต้องหรอกครับพี่แทนเดี๋ยวกลิ่นบ้านนอกมันจะติดรถของพี่เปล่าๆ เมื่อคืนไม่แน่ใจว่ากลิ่นจะจางไปหรือยังพี่อย่าเพิ่งให้ใครขึ้นไปนั่งนะพี่ รู้สึกมันจะกระเด็นไปโดนตรงไหนบ้างก็ไม่รู้" พูดจบภูมิบุญก็ลากแขนพลอยเดินจ้ำไปทันที เสียงนิตากรี๊ดลั่นแล้วเค้นเอาคำตอบจากแทนทวีอยู่
"ปากดีนักนะมึงเดี๋ยวเถอะจะเอาให้เข็ด" ทันกัดฟันพูดอยู่คนเดียวไม่เคยมีใครว่าเขาให้เจ็บแสบได้ถึงเพียงนี้
"อะไรแทนบอกมานะเมื่อคืนแทนให้มันนั่งรถเหรอ แล้วอะไรทำอะไรกัน บอกมานะ"
"อะไรล่ะนิตาไม่ได้ทำอะไรเลิกบ้าซะทีได้ไหมอายคนเป็นหรือเปล่ามายืนกรี๊ดๆอยู่ได้ไม่ไปแล้ว ไม่อยากแดกหมดอารมณ์" แทนทวีเดินหนีเพื่อนไปทันที
"หึหึ เป็นไงล่ะมึงเจอของดีเข้าให้ไหมล่ะแต่เด็กปากดีแบบนี้น่าสนนะกูว่า" เบสเป็นคนพูดแล้วหัวเราะอยู่ในลำคอส่วนกัสเดินตามแทนทวีไปแล้ว
"คอยดูนะไอ้เด็กเวรเดี๋ยวจะเอาให้เข็ดยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับแทนของฉัน" นิตากำหมัดแน่นแววตาแสดงความโกรธแค้นเช่นเดียวกับทัน
"โหภูมิร้ายว่ะเอาซะรุ่นพี่หน้าหงายไปเลยว่าแต่ไปรู้จักกับพวกเศรษฐีบ้าอำนาจนี่ได้ยังไง" พลอยถามตอนเดินเลือกหนังสือ
"ก็รู้จักพี่แทนคนเดียวนั่นล่ะไม่ได้อยากรู้จักหรอกเพราะไม่อยากปรับตัวสนิทสนมกับคนรวยเราจนเราสำเหนียกตัวเองดีไม่เคยชินหรอกนะกับคำว่ารวยนี่น่ะ"
"แต่เห็นพี่แทนท่าทางเป็นคนนิสัยดีนะทำไมมีเพื่อนนิสัยแย่ๆขี้โอ่แบบนี้เนอะ"
"ใครจะไปรู้ล่ะพลอยเพื่อนกันมันก็ต้องมีอะไรคล้ายกันล่ะถึงคบกันได้ อย่าไปใส่ใจเลย" ภูมิบุญเลือกหนังสือได้ก็รอพลอย พอคาบบ่ายไม่มีเรียนก็รอตอนเย็นเพราะต้องรับน้องพอเสร็จก็เดินจะไปขึ้นรถไฟฟ้าด้วยความอดโรยเพราะการรับน้องของคณะนับว่าหินไม่น้อยทีเดียว
"ภูมิๆทางนี้ๆ" แทนทวีเรียกภูมิบุญแต่ไกล
"ครับพี่"
"ป่ะกลับบ้านกัน"
"วันนี้ผมจะไปกับเพื่อนน่ะครับ ขอบคุณนะพี่"
"อ้าวไปไหนกันน่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง" แทนทวีไม่เชื่อหันไปถามพลอยกับก้อง
"ภูมิเรามีนัดกับที่บ้านนะ" พลอยแอบกระซิบ
"เออนั่นดิเราก็ต้องไปธุระกับน้าด้วยอ่ะภูมิไม่นัดก่อนวะ"
"ว่าไงครับตกลงไปไหนกัน มาๆเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เอ่อ" ทั้งพลอยกับก้องมองหน้ากันแล้วมองหน้าภูมิที่ยืนเหรอหราอยู่ เพราะเพื่อนไม่ได้เตรียมกันไว้ก่อน
"แทนคะจะไปไหนคะ" เสียงแหลมปรี๊ดมาแต่ไกลภูมิบุญถอนหายใจได้ตัวช่วยแล้ว
"ทำไมนิตาจะกลับบ้าน"
"แล้วทำไมต้องมายุ่งกับไอ้เด็กบ้านนอกนี่คะอย่าบอกนะว่าแทนแอบชอบเกย์ต๊ายไม่ได้นะคะ นิตาไม่ยอม" คำพูดของนิตาไม่ได้เกรงใจคนฟังแม้แต่น้อยภูมิบุญเม้มปากรอจังหวะอยู่
"หน้าบ้านนอกยังไม่พอกระแดะเป็นเกย์อีก ทุเรศ" คราวนี้นิตาหันมามองภูมิบุญอย่างจงใจระบุตัวแน่ชัดว่าถากถางใครไม่ปิดบัง
"ขอโทษนะคุณถึงจะเป็นเกย์บ้านนอกก็ไม่เคยวิ่งไล่ล่าตามผู้ชายส่งเสียงสูงเหมือนอะไรนะที่มันร้องเรียกหาแต่ผัวน่ะเพิ่งรู้อีกเหมือนกันว่าคนในเมืองเขาตามล่าผู้ชายได้หน้าไม่อายแบบนี้ หน้าตาก็สวยดีนะเสียดายจัง แรด" ภูมิบุญยกริมฝีปากมองหน้านิตาอย่างไม่ยอมแพ้
"กรี๊ดด อีตุ๊ด ปากดีนักนะ" นิตาง้างมือขึ้นจะตบหน้าภูมิบุญแต่แทนทวีจับเอาไว้
"พอได้แล้วนิตาเธอเป็นอะไรมากป่ะเราไม่ได้เป็นแฟนกันเธอน่าจะรู้ แล้วนี่เราจะไปส่งใครมันก็เรื่องของเรานะ"
"กรี๊ดดดแทน ทำไมแทนพูดแบบนี้อีตุ๊ดนี่มันมีดีกว่านิตาตรงไหน"
"จอดรถไว้ไหนพี่แทนผมหนวกหูชะนีในเมืองนี่แหกปากเสียง
ดังเนอะน่าสมเพช" ภูมิบุญแสยะปากให้แล้วเดินไปอยู่ข้างหลังแทนทวีบอกลา
เพื่อนๆซึ่งหัวเราะคิกคักอยู่
"ทางนี้ภูมิป่ะกลับบ้านกัน" แทนทวีเดินจับบ่าของภูมิบุญไปทันที ปล่อยให้นิตากรี๊ดอยู่คนเดียวและที่กรี๊ดดังกว่าเดิมเมื่อภูมิบุญหันหลังกลับแล้วยิ้มที่มุมปากให้นิตาสร้างความบาดหมางใจให้นิตาเป็นยิ่งนักแทนทวีไม่เคยมีทีท่าว่าจะชอบเกย์หรือผู้ชายมาก่อนถึงแม้กับนิตาเองเขาก็ไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนแค่ไปไหนมาไหนด้วยกันบอกตลอดเวลาว่าเป็นเพื่อนกันแต่ตัวนิตาเองที่เป็นคนคิดไปและป่าวประกาศไป พอขึ้นรถได้ภูมิบุญก็เงียบสนิทไม่พูดสักคำแม้แทนทวีจะชวนคุยต่างๆนานาได้แต่ตอบรับครับๆอยู่ ภูมิบุญเริ่มมองเห็นปัญหาในการใช้ชีวิตในเมืองหลวงแล้วเขามองเหม่ออกไปนอกกระจกรถคิดไปไกลแสนไกล เอาเถอะอย่างน้อยจุดประสงค์ของการมาที่นี่คือเรียนไม่ได้มาเพื่อเป็นศัตรูกับใครภูมิบุญปลอบใจตัวเองส่วนแทนทวีพอเห็นภูมิบุญไม่พูดไม่จาก็พยายามแหย่ทุกวิถีทางแต่ก็ไม่เป็นผล “ยโสเหลือเกินนะภูมิ” แทนทวีคิดในใจแต่ก็ยิ่งทำให้เขาเริ่มรู้สึกสนุกมากยิ่งขึ้น
- Writer
