บทที่3

1053 Words

ตอนแรกจะเข้าไปหาความอบอุ่นจากไอ้คชาสักหน่อย ไหน ๆ ก็มายืนอยู่หน้าห้องมันละ แต่เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาเพราะภารกิจยังไม่เสร็จอย่างสมบูรณ์แบบ ของต้องถึงมือประธานบ้านซะก่อนนั่นแหละถึงจะเสร็จสิ้น อีกอย่างมีของร้อนอยู่กับตัวนาน ๆ ไม่ค่อยจะดีนัก ผมเลยตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นห้า ไม่รู้จะอยู่สูงอะไรนักหนาเดินเมื่อยฉิบหาย ! เออจริง ๆ บ้านนี้ก็มีลิฟต์นะแต่มันอยู่อีกฝั่งผมขี้เกียจเดินวนไปวนมา บ้าน MAD HOUSE จัดอยู่ในโซน A ซึ่งเป็นโซน VIP บ้านแถบนี้จะเป็นพวกลูกท่านหลายเธอทั้งนั้น หึ… ก็เจ้าของมหาวิทยาลัยคือลุงเดวิล คงไม่แปลกอะไรที่พวกผมจะมาอยู่ในโซนนี้ ความพิเศษของชั้นนี้คือมีคนอยู่ไม่กี่ห้อง นอกจากห้องประธานกับรองก็มีผู้อาจหาญอีกสองสามห้องเท่านั้นแหละที่กล้าอยู่ ไม่ใช่เพราะมีสิ่งลี้ลับหรอกนะครับ แต่นั่นเป็นเพราะความน่าเกรงขามของเฮียกับรอง สำหรับคนอื่นมองว่าประธานบ้านนั้นมีความน่ากลัว ดูโหด ดูนิ่ง แต่สำหรับผมแล้วเฮียคือ… แอ๊ด… ผมผลักประตูที่เปิดแง้มไว้ให้กว้างขึ้นแล้วเดินตามเสียงอะไรบางอย่าง ‘อื้อ อู้ว ปิ๊ด ๆ’ มันดังมาจากบนเตียง บุรุษหนึ่งกึ่งเปลือยกำลังนั่งอยู่บนนั้นด้วยท่าทางแหกแข้งแหกขา หน้าตาของเขาดูบิดเบี้ยวเหมือนกำลังจะ… แน่ะ ๆ อย่าคิดลึกครับ เฮียกาลไม่ได้กำลังทำอะไรแบบนั้น เฮียแค่กำลังนั่งเล่นเกมโดราเอมอน ! “เฮีย ผมเอาภารกิจมาส่ง” ผมยกชุดชั้นในลายหมูขึ้นมาโชว์ แต่เฮียกาลไม่สนใจเพราะกำลังเล่นเกมอย่างออกรสออกชาติมาก สภาพเฮียตอนนี้คือเปลือยท่อนบนส่วนท่อนล่างห่อหุ้มด้วยบ็อกเซอร์ลายโดเร่มอน… ใครที่บอกว่าเฮียมีความน่ากลัว ลองมาเห็นเฮียในภาพลักษณ์แบบนี้สิ แล้วจะคิดเหมือนผมว่าเฮียแม่งมีความมุ้งมิ้งมาก “เออ ๆ มึงเอาวางไว้ก่อน” คำตอบของเฮียทำผมกลอกตาแรง ! แต่ผมเป็นประเภทที่ต้องรอให้ทุกอย่างเรียบร้อยจริง ๆ ถึงจะวางใจได้ “ได้มาแล้วเฮีย” ผมบอกอีกครั้ง แต่เสียงของผมเหมือนลอยผ่านไปกับสายลม เพราะเฮียกาลยังคงจดจ้องกับการเล่นเกมอย่างเอาเป็นเอาตาย จะว่าไปเฮียผมนี่หัวใจมุ้งมิ้งผิดกับหน้าตามาก กางเกงบ็อกเซอร์ลายโดราเอมอนที่ใส่อยู่โคตรทำลายภาพลักษณ์ประธานบ้านอ่ะ เอ๊… ไอ้ชั้นในลายหมูในมือผมเนี่ย ดูเข้ากับไอ้ม่อนบนตัวเฮียแฮะ ผมยิ้มอ่อนเมื่อความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา เลยเดินเข้าไปใกล้ ๆ เฮียแล้วเล็งมุมให้เหมาะเหม็ง ก่อนจะจับเจ้าชั้นในลายหมูไปแปะไว้บนอก “เข้ากันมากเลยเฮีย ชั้นในหมูกับบ็อกเซอร์โดราเอมอน” อัง อั้ง อังมากเลยครับ “ไอ้เด็กเหี้ย !!” ฟิ้วววว ลอยมาเลยครับเฮียยันตีนหมายจะถีบ แต่เผอิญว่าผมไวกว่าเลยไม่โดน “แม่งเอ๊ย จะผ่านแล้วเชียว เกมโอเวอร์เพราะมึงเนี่ย ! ” เฮียเขวี้ยงชั้นในนั่นออกห่างตัวเหมือนเป็นเชื้อโรคอะไรบางอย่าง ไม่เท่านั้นนะ เฮียยังโยนมือถือทิ้งไปด้วย หน้าตาบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์เสียระดับสิบ ! “แค่ล้อเล่นเอง ไม่โกรธนะ” ผมบอกพร้อมลงไปนั่งข้าง ๆ แล้วกอดเฮียไว้… ท่าทีขึงขังอารมณ์บูดเบี้ยวของเฮียหายไปหมดสิ้น กลายเป็นว่าตอนนี้เจ้าของห้องกำลังนั่งตัวแข็งเกร็ง ผมเลยไม่รู้ว่าตกลงหายโกรธไหมเลยกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พอได้กอดแล้ว… มันก็เผลอซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง “ไอ้ชาลี…” เฮียกัดฟันเรียกเหมือนกำลังข่มอะไรบางอย่าง ผมรู้สึกอย่างนั้น… “หืม หายโกรธน้องแล้วป่ะ” อ่า… ความอุ่นของร่างกายมนุษย์นี่ดีจัง ผมชอบมากเวลาที่ได้สัมผัสคนอื่นแบบว่ามันดี มันฟิน มันมีความสุข… “ไอ้สัด อย่าบีบนมกู !” ผมหยุดการกระทำทันทีที่ได้ยิน เอาจริงเลยนะจากใจเลย ผมไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังทำอะไรบ้างพอได้กอดได้สัมผัสแล้วมือมันก็เลื้อยไปเองอ่ะ ยิ่งกับคนที่ผมรู้สึกดีด้วยนะมือมันจะไปเรื่อยแบบหยุดไม่ได้ อย่าเพิ่งคิดอย่างนั้น ผมยังชอบผู้หญิงอยู่ ! ที่บอกว่ารู้สึกดีด้วยก็นั่นเพราะเฮียกาลเป็นพี่ชายผม เป็นคนในครอบครัว กับไอ้คชา ไอ้นาวาก็เหมือนกันเวลาผมสัมผัสพวกมันผมก็หยุดไม่ได้เช่นกัน “โทษทีเฮีย เคลิ้มไปหน่อย” ผมเอ่ยขอโทษพร้อมปล่อยตัวเฮียให้เป็นอิสระอีกครั้ง “ถ้ากูไม่ห้ามมึงคงเลื้อยไปไหนต่อไหนแล้วไหม ! บางทีก็น่ากลัวไปนะมึงอ่ะ” เฮียว่าพลางเอามือกอดกุมร่างกายไว้ด้วย …ไม่ทันแล้วมั้งเฮีย นิด ๆ หน่อย ๆ ทำหวง” “กูทำกรรมอะไรไว้วะ ถึงเกิดมามีน้องโรคจิต” เฮียว่าผมโรคจิต… ไม่ดูตัวเองเลยเนอะ ผมละสายตาจากเฮียแล้วกวาดตามองรอบ ๆ ห้อง ไล่ตั้งแต่กำแพงสีฟ้าสดใส หลอดไฟที่ห่อหุ้มด้วยกระดาษแก้วสีน้ำเงิน ตู้เสื้อผ้าสีฟ้า ข้าง ๆ กันเป็นชั้นสีฟ้าวางโมเดลและของอื่น ๆ ที่เป็นโดราเอมอน ต่ำลงมาเป็นโทรทัศน์ขนาดใหญ่คลุมด้วยผ้าสีฟ้า แม้แต่ผ้าปูเตียงก็เป็นสีฟ้าลายพี่ม่อน กระทั้งพื้นกระเบื้องก็สีฟ้า… คือทุกอย่างแม่งฟ้าหมดเลยไง คนปกติที่ไหนเขาแต่งห้องกันแบบนี้วะ “มึงไม่หาแฟนสักคนวะ เวลาอาการกำเริบก็ลงกับแฟนมึงไม่ต้องไปเดือนร้อนชาวบ้านชาวช่อง” เฮียให้คำแนะนำได้ดี จริง ๆ ผมก็อยากมีแฟนสักคนนะ แต่เข้าใจไหมครับผมไม่ได้อยากมีผู้หญิงสักคนไว้แก้เหงา ไม่ใช่ใครก็ได้ ถ้าจะมีแฟนสักคนมันต้องเกิดจากความรักสิครับ แต่ก็นะเฮียคงไม่เข้าใจความโรแมนติกของรัก…

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more