"Defol git bu evden! Karnındaki piçinle birlikte defol git!"Karnımda sekiz aylık bebeğimle sokağa atılırken içler acısı bu halime dünya alem susmuştu sanki. Film izler gibi camlardan izleyen zalim insanlar kocamın beni tartaklayarak evden yaka paça kovmasını seyre durmuşlardı. Gök acı acı kükrerken acı feryadlarım arşıalayı inletiyordu lakin sesimi duyan tek bir Allah'ın kulu yoktu.İnsanlarda vicdan yoktu.Merhamet yoktu. En önemlisi insanlık yoktu. "Yapma ne olursun Cahit! Nereye giderim ben! Bu halimle dönemem babamın evine!" diyerek ağlamaya başladım. Kocam bildiğim haysiyetsizin ayaklarının dibine yalvararak,feryad ederek çökmüştüm. Beni evinden gelin ederken'Gelinlikle çıktığın bu eve ancak kefenle girersin'diyen babamın evine mi gidecektim? Ölürdüm de gitmezdim zaten baba evine gidersem ölecektimde.
"Nereye gidersen git! İstemiyorum artık seni!"
"Ben senin çocuğunu taşıyorum,sen benim kocamsın yapma bunu bana! Bir suçum günahım yokken yapma bu acımasızlığı bana!"
"Sen benim artık karım değilsin" dedi,ayaklarının dibinden beni tekmeleyerek savuşturmaya çalışırken"Benim tek bir karım var o'da efnan! Sen değilsin!"
Duyduklarımın ağırlığı kulaklarımı çınlatırken kalbim paramparça oldu. Efnan... Efnan nasıl yapabilmişti bunu bana.
