ตอนที่ 4
1061 Words
บทที่ 4
เสียงของหล่อนดังแค่เพียงในลำคอเท่านั้น ขณะรีบวิ่งตามร่างสูงของผู้ชายคนนั้นไป หล่อนวิ่ง และก็วิ่งจนตามเขาได้ทัน มือบางคว้าหมับที่ท่อนแขนในเสื้อสูทสีเข้ม และกระชากให้เขาหันกลับมาเผชิญหน้า หล่อนมั่นใจว่าจะต้องเป็นเจอรัลด์ แต่ที่ได้เห็นกลับไม่ใช่อย่างที่คิดสักนิด
“เราเคยรู้จักกันหรือครับ”
หน้างามแดงซ่านด้วยความอับอาย
“เอ่อ... ขอโทษนะคะ ดิฉันจำคนผิดค่ะ”
ญาดามินทร์ตอบเสียงแผ่วเบาออกไปด้วยความผิดหวัง ก่อนจะรีบขอตัวกลับเข้ามาในภัตตาคารตามเดิมด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำ นี่หล่อนมองอะไรก็เป็นเจอรัลด์ไปหมดหรือไงนะ ทำไมจะต้องมองทุกอย่างเป็นเขาด้วย ทำไมจะต้องยังคิดถึงผู้ชายคนนั้นด้วย เขาไม่ได้เคยมอง เคยรักหล่อนเลยสักนิด เขาใจร้าย ใจมัจจุราชมากเลยต่างหาก
ตัดใจซะญาดามินทร์ รักไปก็เสียเวลาเปล่า เพราะคนที่เจอรัลด์รัก รักหมดหัวใจมีเพียงแค่มินรญาเพียงคนเดียวเท่านั้น
แม้มินรญาจะแต่งงานกับดีเลียนไปแล้ว แต่เจอรัลด์ก็ยังรัก รักและภักดีไม่เสื่อมคลาย หล่อนรู้ และซาบซึ้งมันดี
หญิงสาวทรุดกายลงนั่งกับเก้าอี้อีกครั้ง ดวงตาพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตา อาหารที่บริกรนำมาเสิร์ฟไว้ตรงหน้าหาได้น่าสนใจไม่ เพราะตอนนี้หัวใจของหล่อนคิดถึงแต่เจอรัลด์เพียงอย่างเดียว คิดถึง... ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่เคยต้องการความคิดถึงของหล่อนเลยสักนิด
ขณะที่ญาดามินทร์กำลังนั่งน้ำตาซึมอยู่นั่นอีกมุมหนึ่ง นัยน์ตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มของใครบางคนก็จับจ้องมาที่ร่างเล็กๆ นั้นนิ่ง โหยหา หิวกระหาย และต้องการครอบครอง มันคือความรู้สึกในดวงตาของใครคนนั้น ใครคนนั้นที่ญาดามินทร์ไม่มีโอกาสจะได้มองเห็นเลยแม้แต่นิดเดียว
“ฉันจะทำให้เธอไม่มีทางหนีฉันไปไหนได้อีก ญาดามินทร์”
น้ำเสียงนั่นแผ่วเบาประดุจสายลม แต่หนักแน่นยิ่งกว่าแผ่นปฐพี
“เธอจะต้องเป็นผู้หญิงของฉันคนเดียว”
แล้วเจ้าของน้ำเสียงปานกระซิบนั้นก็หมุนตัวก้าวยาวๆ เดินจากไป ในขณะเดียวกันที่ญาดามินทร์มองไปทางนั้นพอดี แต่หล่อนก็ไม่ได้เห็นเขา ไม่มีทางได้เห็นเขา จนกว่าเขาจะยินยอมให้หล่อนได้พบเจอเองนั่นแหละ
หัสบรรณยืนเท้าสะเอวมองร่างเล็กของ ตันหยงที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ที่ล้อรถด้านหน้ารถของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอือมระอา
“มีความพยายามมากเหลือเกินนะตันหยง”
เสียงกระด้างที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อที่กำลังก่อวีรกรรมอะไรบางอย่างต้องหน้าซีดเผือด กลีบปากอิ่มสีแดงสดเผยอออกจากกันด้วยอารามตื่นตกใจ ยิ่งได้เห็นสายตามืดสนิทของคนที่ยืนเท้าสะเอวมองอยู่ด้วยแล้ว สันหลังก็ยิ่งเย็นวาบ
“นาย...!”
“ตกใจอะไรแม่คู้ณ...”
หัสบรรณทำเสียงสูง และเดินไปหยุดใกล้ๆ ร่างเล็กตอนนี้ก็ผุดลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าเขาเช่นกัน
“นี่คิดจะทำอะไรอีกล่ะ” ชายหนุ่มหรี่ตามองอย่างคาดคั้น แต่ตันหยงไม่คิดจะยอมรับหรอก
“เปล่าสักหน่อย ก็เห็นอยู่นี่ว่าไม่มีอะไร”
คนฟังแค่นยิ้มเหี้ยม พลางคว้ามือขาวสะอาดที่ซ่อนเอาไว้ด้านหลังของตันหยงไปบีบจนมือบางนั้นคลายออก ตะปูขนาดสามนิ้วซ่อนอยู่ในนั้น
“แล้วนี่อะไร”
แม้จะถูกจับได้คาหนังคาเขา แต่ตันหยงก็ยังปากแข็งเช่นเดิม “ก็ตะปูไง อย่าบอกนะว่านายไม่รู้จักตะปู”
“อย่ามาทำไขสือ ตะปูนี่เธอตั้งใจจะเอามาวางยายางรถฉันให้รั่วใช่ไหมล่ะ แม่เด็กเหลือขอ” หัสบรรณตวาดใส่อย่างโมโห
ตันหยงเม้มปากแน่น และความน้อยใจก็ทำให้หล่อนพลั้งปากพูดทุกอย่างออกไป “ใช่... เป็นอย่างที่นายคิดทุกอย่างนั่นแหละ”
“เด็กนรก!”
จากเพียงแค่บีบข้อมือ หัสบรรณเปลี่ยนเป็นตะปบสองบ่าบอบบางของคู่สนทนาแทน เขากระชากร่างเล็กเข้ามาปะทะอก จากนั้นก็ก้มหน้าลงเค้นเสียงเดือดดาลใส่
“ฉันเกลียดขี้หน้าเธอมาก ดังนั้นอย่าโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
คนฟังน้ำตาซึมแทบไหล แต่ก็พยายามอย่างที่สุดที่จะกลั้นเอาไว้
“ยิ่งนายเกลียดฉันมากเท่าไหร่ นายก็จะยิ่งต้องเจอฉันมากขึ้นเท่านั้น จำเอาไว้นายหัสบรรณ”
หญิงสาวดิ้นรนพยายามสะบัดตัวเองเต็มแรง แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากกรงเล็บซาตานได้
“ปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับไร่”
หัสบรรณแค่นยิ้มหยาม และผลักร่างอรชรออกจากตัวอย่างรังเกียจ
“กลับไปแล้วก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไปอยู่กับพ่อเลวๆ ของเธอนั่นแหละ”
ไม่ว่าเขาจะดูถูกแค่ไหน ไม่ว่าเขาจะต่อว่าหล่อนเช่นไร หล่อนไม่เคยโกรธจนหน้ามืดตามัวแบบนี้ แต่นี้เขาลามไปถึงบิดาของหล่อน
“คนเลว อย่ามาด่าพ่อของฉันนะ”
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ในเมื่อพ่อของเธอมันเลวจริงๆ”
เผียะ!!!
ใบหน้าหล่อลากดินของหัสบรรณหันไปตามแรงปะทะจากฝ่ามือน้อยๆ ของตันหยง
“จำเอาไว้นายไม่มีสิทธิ์มาด่าว่าพ่อของฉัน”
คนถูกตบค่อยๆ หันกลับมา ดวงตาเต็มไปด้วยกองไฟ
“สักวัน ทั้งเธอและพ่อของจะต้องได้รับผลกรรม จำเอาไว้ตันหยง”
หัสบรรณต้องใช้ความพยายามอย่างสูงที่จะไม่ขย้ำคอขาวๆ ของตันหยงในยามนี้ เขากัดฟันหมุนตัวเดินกลับเข้าไปภายในภัตตาคารหรู ในขณะที่ตันหยงยืนน้ำตานองหน้าอยู่เพียงลำพัง
“ในสายตาของนายคงไม่เคยมีฉันอยู่เลยจริงๆ อย่างที่พ่อบอกสินะ...”
ตันหยงเจ็บปวดร้าวรานไปถึงขั้วหัวใจ ร้องบอกตัวเองให้พอให้หยุด แต่หัวใจมันไม่ยอมฟัง ยังตามรัก ตามหลงผู้ชายใจร้ายอย่างหัสบรรณไม่เปลี่ยนแปลง ห้ามยังไง มันก็ไม่ยอมฟังเสียเลย
- Writer
