“คิดหรือว่าจะหนีฉันพ้น”
ญาดามินทร์ดิ้นรน แต่ก็ดิ้นไม่หยุด ถูกเขาตรึงกายสาวเอาไว้ด้วยความแข็งแกร่งกำยำ
“ปล่อยฉันนะ จะมายุ่งอะไรกับฉันอีก”
เขาหัวเราะก้มหน้าต่ำลงมาหา
“ลืมตำแหน่งอันทรงเกียรติของเธอไปแล้วหรือ ญาดามินทร์...”
ดวงหน้างามแดงก่ำ
“นางบำเรอชั่วคราวของฉันน่ะ”
คนฟังกัดปากแน่น ความอดสูแล่นพล่านไปทั้งร่าง
“ฉันก็ทำหน้าที่ไปแล้วนี่ตั้งแต่เมื่อคืน”
“มันยังไม่พอ... ฉันต้องการเธอตอนกลางวันด้วย”
คำพูดที่ได้ยินแม้จะเลือดเย็น แต่มันกลับสร้างความวาบหวามให้กับกายสาวได้อย่างรุนแรง หล่อนเงยหน้าขึ้นมองพ่อสุดหล่อด้วยสายตาตื่นตระหนก
“คุณหมาย... ความว่ายังไง...”
เขาอมยิ้ม รอยยิ้มที่ทำให้เขาหล่อระเบิดมากยิ่งขึ้น
“ฉันตั้งใจจะนอนกับเธออีกตอนเช้า แต่เธอหนีกลับมาก่อน ทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้อนุญาต”
หญิงสาวเงยหน้ามองคนพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อหู จากนั้นก็ท้วงเสียงสั่น
“แต่คุณก็... ก็... ทำแบบนั้นกับฉันม
