ป้าสมศรีอ้าปากจะปฏิเสธ แต่ก็ถูกขัด
“นะคะป้าสมศรีที่รัก... หยงสัญญาว่าไปไม่นาน เดี๋ยวก็กลับมาค่ะ นะ... ช่วยหยงหน่อยนะ”
“จะข้ามไปไร่คุณหัสบรรณก็บอกป้ามาเถอะคุณหนู”
คนที่ระบายยิ้มอยู่เจื่อนลงทันที ก่อนรีบหัวเราะกลบเกลื่อน
“ข้ามไป ข้ามมา สนุกดีออกป้า... นะ อย่าบอกพ่อนะ หยงไปเดี๋ยวเดียวเอง”
เมื่อถูกอ้อนมากๆ เข้าป้าสมศรีก็ใจอ่อนอีกจนได้
“ก็ได้ค่ะ แต่ระวังอย่าให้ไร่นู้นเห็นเข้านะคะ ไม่งั้นจะเป็นเรื่อง”
“ค่ะ เชื่อหยงเถอะ”
ตันหยงบรรจงหอมแก้มของป้าสมศรีฟอดใหญ่ ก่อนจะรีบวิ่งหายเข้าไปในไร่องุ่นตรงหน้า ป้าสมศรีมองตามไปด้วยความเป็นห่วง เพราะเริ่มจะมืดค่ำเข้าไปทุกทีแล้ว
“ความรักนี่มันห้ามยากจริงๆ เลย”
ป้าสมศรีพำพำแผ่วเบา กำลังจะหมุนตัวกลับเข้าบ้าน แต่พ่อเลี้ยงพิรุณมาปรากฏอยู่ด้านหลังเสียก่อน หญิงสูงวัยหน้าซีด
“พ่อเลี้ยง...”
“หน้าตาเหมือนทำอะไรผิดมา เป็นอะไรแม่สมศรี”
“ปละ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ข
