ญาดามินทร์นอนไม่หลับมาตลอดทั้งคืน เพราะแววตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความห่างเหิน เย้ยหยันของเจอรัลด์ยังคงติดตรึงอยู่ในสมอง เขาเกลียดชังหล่อนเหมือนเดิม ไม่สิ บางทีอาจจะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ
หยาดน้ำตาที่เพิ่งจะเหือดแห้งไปไหลรินออกมาอาบแก้มอีกครั้ง หญิงสาวป้ายมันทิ้งด้วยหลังมือก่อนจะก้าวลงจากเตียงนอนเดินไปหยุดที่ขอบหน้าต่างบานใหญ่
ดวงอาทิตย์สีส้มแสดดวงกลมโตกำลังโผล่พ้นขึ้นมาจากขอบฟ้า ทุกอย่างในโลกใบนี้มีเกิดแล้วก็มีดับ มีทุกข์แล้วก็ต้องมีสุข แต่ทำไมนะ หัวใจของหล่อนกลับมีแต่ความขมขื่นหล่อเลี้ยงอยู่ทุกเวลา ไม่เคยมีความสุขเลยแม้สักวินาทีเดียว
“ทำไมจะต้องตามมาทำร้ายญาดาอีกคะ คุณเจอรัลด์”
หญิงสาวสะอื้นไห้ ความเจ็บปวดแน่นอก
“หรือว่าแค่นี้ญาดายังเจ็บไม่พอ”
ร่างอรชรกำลังจะทรุดฮวบลงกองกับพื้น แต่สายตาที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยหยาดน้ำตาก็เหลือบแลไปเห็นหัสบรรณที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางเคร่งเครียดอยู่หน
