ตันหยงพยายามใส่ใจกับอาหารในจานตรงหน้ามากกว่าสายตาคมกริบแสนหวานแต่หยาบกระด้างนักยามทอดมองมายังหล่อนของหัสบรรณ ที่ยามนี้จ้องเขม็งมองมาที่โต๊ะของหล่อนตาไม่กะพริบ แต่จนแล้วจนรอดก็ทำไม่ได้เมื่อทุกจังหวะของหัวใจมันเอาแต่จับจ้องไปที่เขา ที่หัสบรรณเพียงคนเดียวเท่านั้น
ความเจ็บระทมยังคงอดแน่นอยู่เต็มอก ความรักความภักดีที่เคยมีต่อเขาก็ยังล้นอยู่ภายในหัวใจ ไม่เคยแปรเปลี่ยน ไม่ว่าเขาจะร้าย... ร้ายสักแค่ไหนก็ตาม ความเจ็บปวดไม่สามารถทำให้หล่อนหยุดรักผู้ชายคนนี้ได้เลย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เพราะยิ่งเจ็บหล่อนก็ยิ่งรักเขา รักหัสบรรณจนหมดหัวใจ รักทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีทางสมหวัง
“ผู้หญิงสมัยนี้แก่แดดเกินอายุจริงๆ”
คำพูดลอยลมของผู้ชายโต๊ะถัดไปทำให้คนที่ไม่สามารถควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจได้อยู่ก่อนหน้าแล้วยิ่งระส่ำระสาย หญิงสาวกำช้อนในมือแน่น กลีบปากสีชมพูระเรื่อที่มีเพียงแค่ลิปมันเท่านั้นเคลือบอยู่เม้มเป็
