เมื่อรถจอดสนิท ตันหยงก็ก้าวลงจากรถและเดินเข้าบ้านทันที พ่อเลี้ยงพิรุณพยายามเดินตามแต่ก็ไม่ทัน ลูกสาวหายขึ้นไปชั้นบนเสียแล้ว
“ตันหยงกลับมาตอนไหน สมศรี”
“เอ่อ หลังพ่อเลี้ยงออกไปได้ประมาณสิบนาทีค่ะ”
คนฟังพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป มุ่งหน้าไปยังห้องนอนของบุตรสาว
“หยง... เปิดประตูให้พ่อให้ได้ไหม พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย หยง...”
เจ้าของชื่อยกมือป้ายน้ำตาทิ้ง เช็ดจนแห้งจึงเดินไปเปิดประตูให้กับบิดา พร้อมกับฝืนยิ้มให้กับท่าน แต่ยิ่งยิ้ม หน้าก็เหมือนยิ่งกินยาขมไม่มีผิด
“หยง... เป็นอะไรไปลูก บอกพ่อมาเถอะ พ่อจะช่วยหยงทุกเรื่อง”
พ่อเลี้ยงพิรุณกอดบุตรสาวไปนั่งลงบนเตียง
“หรือว่าหยงอยากได้อะไร พ่อจะหามาให้ทุกอย่าง แม้ว่าจะเป็นดาวกับเดือนก็ตาม”
ตันหยงฟังแล้วก็น้ำตาไหลพราก หัวใจเจ็บปวดทรมาน ผู้ชายคนเดียวที่รักหล่อนก็คือพ่อนั่นเอง พ่อเลี้ยงพิรุณคนนี้นั่นเอง
“หยง... หยงไม่ได้ต้องการอะไรหรอกค่ะ หย
