ตอนที่ 4
1083 Words
ตอนที่ 4
“พี่ทามก็พูดเวอร์ไปนะคะ ถึงพิตต้าจะสวยมากแค่ไหน ก็คงน้อยกว่าสาวๆ ของพี่ทาม” พิตต้าจีบปากจีบคอพูด พร้อมสายตาหวานเชื่อม ก่อนจะหันไปตักอาหารเอาใจหนุ่มหล่อ
“พี่ทามลองทานกุ้งล็อบสเตอร์ดูนะคะ เจ้านี่อร่อยมากนะคะ เห็นคุณป้าบอกว่าพี่ทามชอบ พิตต้าเลยสั่งจากโรงแรมดังมาให้พี่ทามโดยเฉพาะเลยนะคะ” ทั้งแววตาและท่าทางของคุณหนูไฮโซทอดสะพานให้เห็นอย่างชัดเจน
เอเรสทำเพียงขยับยิ้มมุมปากแล้วตักอาหารเข้าปาก แสร้งเคี้ยวอย่างละเมียดละมัย โดยมีสายตาของพิตต้าจ้องมองอยู่ สาวสวยคิดเลยเถิดไปถึงรสจูบจากชายหนุ่ม ยามที่เขาและเธอประกบปากกัน คงจะเร่าร้อนน่าดู
ขณะที่ธัญญ่าก็ได้แต่ลอบสังเกตพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้ เพราะมารดาของเธอและคุณหญิงศศิประภาเอาแต่พูดคุย ก่อนที่เจ้าตัวจะแอบเบ้ปากและเริ่มไม่ชอบของว่าที่พี่สะใภ้เข้าให้แล้ว เมื่ออีกฝ่ายแสดงออกเช่นเจนว่าอยากได้พี่ชายของเธอจนตัวสั่น
เมื่อเบื่อแล้วธัญญ่าจึงขอตัวลุกออกจากโต๊ะไปหาของว่างมารับประทานฆ่าเวลารอให้งานเลิก
“ตายแล้ว! ฉันขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ” ธัญญ่าเดินชนใครบางคนเข้าอย่างจัง เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลิดๆ ทำให้ไม่ทันเห็นสาวสวยอีกคนที่กำลังเดินแกมวิ่งไปยังเวที เพราะหญิงสาวที่ถูกธัญญ่าเดินชนเพิ่งจะได้รับแจ้งจากเพื่อนที่มาร้องเพลงในงานคืนนี้ว่าไม่ได้ เนื่องจากมีลูกค้าอีกคนจองตัวเอาไว้ให้ไปร่วมงานปาร์ตี้หนุ่มโสด แถมยังจ่ายค่าตัวหนักอีกด้วยงาน กรรมเลยมาตกอยู่ที่เธอที่มักจะรับงานร้องเพลงเป็นครั้งคราว
ปัญญาวีร์ กานต์พินิจ สาวสวยวัยยี่สิบหกปี เงยหน้ามองคู่กรณี กะว่าจะต่อว่าให้หายโมโหเสียหน่อย เพราะเธอกำลังรีบ แต่เมื่อมองเห็นคู่กรณีส่งยิ้มหวานมาขอโทษ อารมณ์หงุดหงิดก็ลดน้อยลงไป
“ฉันขอโทษอีกครั้งนะคะ แล้วคุณเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” ธัญญ่าเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิด
“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก ฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ” ปัญญาวีร์บอกจบก็เดินไปทันที ทว่าก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ธัญญ่าก็วิ่งมาดักหน้าเอาไว้เสียก่อนพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร เนื่องจากเธอรู้สึกถูกชะตาสาวสวยคนนี้เข้าอย่างจัง
“มีอะไรอีกคุณ” คนรีบเอ่ยถาม พลางเหลียวมองไปยังเวทีแล้วก้มมองนาฬิกาเรือนเล็กบนข้อมือ ตาย! เหลืออีกห้านาที เธอต้องขึ้นไปร้องเพลง จากนั้นคนรีบเงยหน้าขึ้นมามองอีกคน “ฉันขอตัวนะคะ ฉันรีบจริงๆ” พูดจบก็ก้มลงรวบชายกระโปรงยาวค่อมเท้าขึ้นเพื่อให้เดินถนัด แล้วสาวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว ส่วนธัญญ่าเหลียวมองตาม พร้อมเสียงตะโกนตามหลัง “ฉันจะรอเธอที่ด้านหลังเวทีนะ ฉันชอบคุณจัง คุณสวยมาก”
ปัญญาวีร์แทบจะคะมำหน้าทิ่มเมื่อได้ยินประโยคหลังๆ ที่อีกฝ่ายตะโกนบอก ชอบเหรอ บ้า! ผู้หญิงคนนั้นต้องบ้าแน่ๆ จะบอกให้ว่าเธอชอบผู้ชายไม่ได้ชอบผู้หญิง
“ฉันชอบคุณนะ” ธัญญ่าตะโกนบอกอีกครั้ง
“ฉันชอบผู้ชาย” ปัญญาวีร์เอ่ยบอกอีกฝ่ายแต่ช่วงเวลานั้นเสียงดนตรีก็ดังขึ้นแล้ว เธอเลยต้องรีบไปขึ้นเวที ทางด้านธัญญ่าก็เดินตามมาแล้วส่งยิ้มให้พร้อมกับโบกไม้โบกมือแล้วชี้ไปยังเวทีบอกเป็นนัยว่าจะรออยู่ตรงนั้น
ปัญญาวีร์แทบจะกระโดดลงเวทีแล้ววิ่งหายไปจากที่นี่เสียเดี๋ยวนั้น เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ ผู้หญิงที่แต่งตัวก็เป็นผู้หญิงเสียขนาดนั้นมาทำทีว่าชอบ ทั้งที่เจอหน้ากันไม่นาน แต่เมื่อทำไม่ได้อย่างใจหวัง เธอจึงหันไปกระซิบกับมือกีตาร์มาดเข้มให้ช่วยเหลือตอนที่เธอร้องเพลงจบ เพราะต้องการควงผู้ชายให้อีกฝ่ายเห็นและจะได้เลิกยุ่งกับเธอเสียที ส่วนหนุ่มมาดเข้มก็ตอบตกลงเมื่อรู้ถึงสาเหตุของสาวสวยที่ตนได้ตั้งขนานนามว่านักร้องคั่นเวลา
เสียงครวญเพลงจากนักร้องสาว เรียกให้ทุกคนหันไปยังด้านหน้าเวที สายตาของทุกคนเพ่งไปยังหญิงสาวร่างเล็กในชุดราตรียาวสีเขียวมรกตเป็นจุดเดียว แต่มีอยู่หนึ่งหนุ่มเท่านั้นที่ไม่สนใจ เพราะเกิดอาการเบื่อหน่าย
เอเรสกวาดตามองผู้คนในงานที่กำลังเพลิดเพลินไปกับเสียงของนักร้องบนเวที แล้วถอนหายใจเฮือกอย่างเบื่อถึงขีดสุด ต่างจากธัญญ่าที่ชื่นชอบเสียงเพลงและคอยปรบมือคลอไปกับเสียงเพลงตลอด ใจก็คิดอยู่อยากให้พี่ชายได้มาเห็นนักร้องสาวที่เธอถูกชะตาเสียจริง
ธัญญ่าจึงเริ่มมองหาพี่ชายจน กระทั่งพบว่าตอนนี้พี่ชายไม่ได้สนใจนักร้องคนสวยเลยสักนิด เลยออกจะหงุดหงิดไม่น้อย แต่คิดๆ ก็สมน้ำหน้าพี่ชายที่ไม่รู้จักมองของดี
ส่วนทางด้านคนที่ธัญญ่านึกสมน้ำหน้าอยู่ก็ถูกมารดาสะกิดเมื่อทั้งคุณหญิงศศิประภาและลูกสาวขอตัวไปทักทายแขกเหรื่อคนอื่นบ้าง แม้พิตต้าจะอิดออดแต่เมื่อเจอสายตาดุๆ จากมารดาทำให้เธอจำใจจากว่าที่คู่หมั้นหนุ่มไปด้วยความเสียดาย
“ทาม เห็นน้องไหมลูก แม่มองหาน้องนานแล้ว แต่ไม่เห็นน้องเลย ไม่รู้หายไปไหน” พัทตราเอ่ยถามลูกชายคนโต ขณะที่สายตาก็มองหาลูกสาวคนเล็กไปด้วย
“เดี๋ยวผมไปตามให้ครับ” เอเรสลุกขึ้นทันทีหลังพูดจบ ก่อนโน้มตัวลงจุ๊บแก้มมารดาอย่างเช่นที่เคยทำ แล้วความคิดเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นมา เพราะนี่เป็นโอกาสดีที่เขาจะออกไปจากงานนี้ เมื่อเห็นว่าที่แม่ยายและว่าที่คู่หมั้นจับกลุ่มคุยกับบรรดาคุณหญิงอยู่อีกมุมหนึ่งของงาน
- Writer
